The Manson Family Massacre (Andrew Jones, 2019)

In deze low, lowbudget productie betrekt een muzikante in 1992 het huis op 10050 Cielo Drive om daar te werken aan haar komende album. Onwetend over wat er zich in het huis heeft afgespeeld, gaat zij op onderzoek uit en ontdekt dat het de plek is waar Charles Manson zijn sekteleden gruwelijke moorden heeft laten plegen. De kwaadaardige energie lijkt nog steeds door het huis te zwerven en de muzikante vreest voor een herhaling in het heden van de gruweldaden uit het verleden.

Wat een interessante verhandeling had kunnen zijn over de cycli van geweld wordt een spanningsloos project van de lokale toneelvereniging. Het is niet eenvoudig om met een bescheiden budget een periode film te maken en dat wordt hier op pijnlijke wijze duidelijk. Een leren jasje en een spijkerbroek maken helaas nog geen 1969. Er wordt veel close gedraaid, zodat je maar geen omgevingsbeelden te zien krijgt die de ‘illusie’ kunnen breken.

Verder krijg je nergens het idee dat de twee verhalen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, bestaat het script voornamelijk uit behoorlijk oninteressante dialogen en is de film nergens spannend, eng of gruwelijk. Vooral het bloedvergieten is tenenkrommend en de messen die in beeld komen zijn overduidelijk plastic.

Er is niets, behalve misschien het gewaagde maar onuitgewerkte uitgangspunt, waaraan de kijker plezier kan beleven.

The Manson Family Massacre is vanaf 29 augustus te koop op dvd op Bol.com.

[yasr_overall_rating size="--" postid="121564"]