Top 5 Body Horror Films

Deze week lichten we een kleine en vaak over het hoofd geziene subcategorie van de horrorfilm uit: body horror! Waar in psychologische horror de spanning om het mentale draait, is bij body horror de vervorming van het lichaam de hoofdattractie. Ieder zijn smaak, toch? Veel films met elementen van body horror zijn absolute klassiekers van het genre geworden die op totaal vernieuwende manieren je de stuipen op het lijf joegen. Deze week lichten we er een aantal uit die je als horrorliefhebber gezien móet hebben!

5. Event Horizon (1997)

"Where we're going, we won't need eyes to see..." In deze sci-fi horror uit 1997 van Paul W.S. Anderson volgen we een groep astronauten op een reddingsmissie voor een missend ruimteship dat plotseling weer op is gedoken. Wanneer ze het schip doorzoeken en aanvankelijk geen spoor van leven vinden, ontdekken ze dat het schip uit een nachtmerrieachtige dimensie is teruggekeerd waar de staf gruwelijk aan zijn eind is gekomen, en het schip nog steeds bezeten is.

Event Horizon is een ondergewaardeerde klassieker van het genre, en biedt ons een huiveringwekkende kijk in de horrorbeelden van een andere dimensie.

4. Videodrome (1983)

"Long live the new flesh." Geen lijst van body horror kan compleet zijn zonder het werk van David Cronenberg. De Canadese regisseur wordt door velen gezien als de uitvinder van het genre, en Videodrome uit 1983 is hier misschien wel het beste voorbeeld van. In Videodrome komt Max Renn, de CEO van een klein televisiestation, een mysterieuze broadcast tegen waar beelden van extreem geweld en marteling te zien zijn. Als hij de oorsprong van de broadcast probeert te achterhalen begint hij langzaam zijn grip op de realiteit te verliezen, en ziet hij steeds meer bizarre hallucinaties waarin zijn lichaam groteske vormen aanneemt.

Zelfs voor een film uit de jaren '80 met gedateerde effecten is Videodrome een icoon van body horror en zeer het kijken waard. Net als veel andere films in deze lijst winnen de praktische effecten het van CGI; soms kan animatie gewoon niet opboksen tegen goede oude rubberen prosthetics.

3. Hellraiser (1987)

"We have such sights to show you." Nu komen we aan bij de échte onsterfelijke klassiekers. Clive Barker's Hellraiser uit 1987 gaf geboorte aan een hoop sequels, maar de eerste is nog altijd de beste. Hellraiser draait om een mysterieuze puzzeldoos die een poort opent naar een andere dimensie waar de Cenobites heersen: wezens misvormd door sadomasochistische experimenten die leven van pijn, onder leiding van de welbekende Pinhead.

De body horror houdt ook niet op bij de Cenobites: het personage Frank loopt het grootste deel van de film als huidloos monster rond terwijl hij vlees van andere slachtoffers absorbeert om zijn menselijke vorm terug te krijgen. Wederom is dit een hoogtepunt van goede stop motion en praktische effecten!

2. Alien (1979)

"This is Ripley, last survivor of the Nostromo, signing off." Het was pittig om tussen deze twee laatste films te kiezen, want Alien van Ridley Scott is zo tijdloos als een horrorfilm maar kan zijn. Terwijl het vervolg Aliens uit 1986 opnieuw de standaard zette voor actiefilms, is de originele Alien een meesterwerk van langzame spanningsopbouw én groteske body horror.

Maar wat maakt Alien zo effectief? De facehuggers, chestbursters en xenomorphs zijn ontworpen door de Zwitserse artiest H.R. Giger, en spreken onaangenaam tot de verbeelding omdat ze niet zomaar mensen aanvallen, maar ze als deel van hun voortplantingscyclus gebruiken. De implicaties hiervan maken de wezens uit Alien een stuk enger en vooral oncomfortabeler om op het scherm te zien dan veel andere monsters. Wat ons naar de nummer één op deze lijst brengt...

1. The Thing (1982)

"Why don't we wait here for a little while, see what happens?" John Carpenter's The Thing is niet alleen de beste body horror-film aller tijden, maar ook een van de beste horrorfilms in het algemeen. In The Thing raakt een team met Kurt Russell's MacReady in de hoofdrol in contact met een buitenaards wezen op een basis op Antarctica. Het wezen kan andere levensvormen perfect imiteren en begint na een hond ook leden van de menselijke crew over te nemen. Wanneer het team dit doorkrijgt en probeert te voorkomen dat het wezen in hun midden komt, breekt de hel los en is al snel niemand meer te vertrouwen.

Zorg ervoor dat je de 1982-versie van The Thing kijkt en niet de remake uit 2011; de geweldige praktische effecten zijn hier vervangen door zeer matige CGI die veel minder indruk maakt. De originele film barst van de onvergetelijke momenten die body horror definitief op de kaart hebben gezet en een paar van de hoogtepunten van het genre vormen.

Bonus: Saw (2004)

Als toevoeging moet natuurlijk Saw even genoemd worden. De franchise bouwt sinds de eerste film uit 2004 al jaren op intense body horror om het overkoepelende verhaal over te brengen. Omdat alle gruwelijkheid in Saw echter in een realistisch kader gebeurt en geen supernatuurlijke oorsprong heeft zoals in de andere films, is het uit deze lijst weggelaten. Toch is Saw een grote naam voor body horror in de 21ste eeuw, en heeft het een eervolle benoeming zeker verdiend.

Welke body horror-klassieker hebben wij gemist die écht in de lijst had gemoeten? Laat het ons weten in de comments!