Ik ben een beetje laat van de partij, maar dan er wel eindelijk aan toe gekomen om Eli Roth’s Thanksgiving te kijken. Ben ik hier dankbaar voor? Ik dacht het wel, maar wel met gemengde gevoelens.
Thanksgiving bestaat al een tijdje, althans, het was al sinds 2007 een van de neptrailers in de dubbele film Grindhouse. Die trailers bleken zo succesvol dat er ondertussen al een paar verfilmd zijn (Hobo With a Shotgun (2011) en Machete (2010)). Roth had dat opgemerkt en te kennen gegeven dat hij van zijn neptrailer dus ook een volledige speelfilm ging maken. Belofte maakt schuld dus hij ging aan de slag. Tien jaar later is er dan eindelijk Thanksgiving. Beetje laat of was het het wachten waard?
Verhaal Thanksgiving
Een jaar na de dodelijke rellen bij Wright Market op Black Friday worstelt het Amerikaanse stadje Plymouth in Massachusetts nog steeds met de nasleep daarvan. De feestdag komt er weer aan, maar men is nog volop verwikkeld in rechtszaken tegen de supermarkt, die grove nalatigheid wordt verweten. Queue de persoon met een wrok die al moordend wraak begint te nemen op toepasselijke wijze. Iedereen die (indirect) verantwoordelijk was voor de dood van die vele mensen vorig jaar, zullen moeten boeten. En niet via het legale rechtssysteem.
De film begint sterk. De opening is een fantastische, kritische blik op het (Amerikaanse) consumeergedrag. En daarbij best grappig en behoorlijk goor. De praktische effecten zijn prima en worden heel erg duidelijk in beeld gebracht. Dit versterkt de boel prima, laat dat maar aan Roth over. Tot zover niets te klagen. Hierna kabbelt de film verder en krijg ik behoorlijk wat Scream-vibes. Een groepje twintigers, wat townfolk, de plaatselijke sheriff en iemand die aan het moorden slaat, die fantastisch als John Carver (de stichter van het stadje) is verkleed. Tot zover niets nieuws onder de zon.
Niet zo symphatiek
Helaas zijn de hoofdrolspelers, een groepje middelbare scholieren (waar heb ik dat eerder gezien?), absoluut niet sympathiek. De acteurs winnen daarnaast ook zeker geen prijzen met de prestaties die ze neerzetten. Tenenkrommend slecht is het nou ook weer niet, maar het kan zeker beter. Een paar acteurs die er wat mij betreft net iets boven staan; Patrick Dempsey (Grey’s Anatomy) speelt een leuke rol als sheriff Newlon, waarin hij sterk overkomt als iemand met een traumatisch verleden. Thomas Wright (Rick Hoffman) als lokale ondernemer die alles voor de winst doet en niets en niemand ontziet. En lokale schoft McCarty (Joe Delfin), die als thuiswonende dertiger de scholieren constant drank en wapens probeert te verkopen. Maar naast die twee zijn het dus vooral karakters die behoorlijk onsympathiek zijn en dus wat mij betreft lekker dood mogen gaan.
En daar mist Roth best het doel mee. Natuurlijk moet een slasher-horror het niet van het verhaal hebben, maar je maakt de film wel veel krachtiger als je meeleeft met de karakters er in. De moorden zijn vaak inventief en behoorlijk ranzig, waar ik best regelmatig even met de billen kneep. Jammer dat je dan wel aan het juichen bent voor de verkeerde kant. De film is met 107 minuten niet heel erg aan de lange kant, en dat is prima. Na de eerste drie kwartier kakt de film wat in, om vervolgens weer behoorlijk uit te pakken met een leuke finale. Al met al is dit een film die je prima een keertje kunt zien, maar ook snel weer bent vergeten. Alleen zal je na het kijken ervan de dikke kalkoen op de mooi gedekte tafel tijdens de feestdagen nooit meer hetzelfde zien.
Heb jij Thanksgiving al gezien en wat vond je er van? De film van Eli Roth en Jeff Rendell draait nu in de Nederlandse bioscopen.
O jee, dan heb ik het hele slasher genre kennelijk altijd verkeerd begrepen. In dit genre leef je niet mee met de slachtoffers, maar juich je voor de kills. De enige uitzondering is altijd de final girl. De rest zijn over het algemeen vervelende mensen die je een mooie en spectaculaire dood wenst. Cannon fodder.
Noem mij één film in dit genre met louter lieve en leuke mensen die afgeslacht worden. Ik kan er echt geen een bedenken.
Babysitters die liever hun vriendje entertainen dan op het kind letten. Kamp begeleiders die alleen met zichzelf bezig zijn en kinderen laten verdrinken. Bully’s die iedereen pesten. Noem maar op. Tijdens een Weekend of Terror ging de zaal altijd uit zijn dak als die types aan de beurt waren. Bij een slasher gaat het er juist niet om hoe sympathiek mensen zijn, maar om hoe origineel en goor ze aan hun einde komen…
En deze film kent zeker een aantal originele kills. Ik heb me er prima mee vermaakt 🙂
Haha, goed punt. Maar mijn punt is juist dat de kills harder aankomen als er iemand doodgaat waar je om ‘geeft’ en dat hoeft natuurlijk niet iemand te zijn die lief of leuk is. En dat miste ik een beetje
Misschien hoopte ik juist op een wat meer orginele slasher en wat minder kopie van het al bestaande. Maar dat het genre zo juist bedoeld is, sla ik nu voor het gemak even over 🙃. Ik heb me er ook zeker mee vermaakt hoor