Recensie: De Oceaan aan het einde van het pad (Neil Gaiman)

Het boek ‘De oceaan aan het einde van het pad’ wordt door vele liefhebbers van ‘dark fantasy’ gerekend tot één van de beste boeken van 2013. De Engelse schrijver Neil Gaiman, is bekroond en bejubeld voor zijn schrijfwerk van fantasy, science-fiction en comics. Voorbeelden zijn bijvoorbeeld ‘Coraline’ en de cultcomicserie ‘Sandman’. Het boek ‘De oceaan aan het einde van het pad’ kan het best beschouwd worden als een duister fantastisch verhaal over volwassen worden met bizarre elementen.

‘Een man op leeftijd keert voor een begrafenis terug naar zijn geboortedorp. Na de dienst rijdt hij zijn oude straat in. Het huis waarin hij opgroeide, bestaat niet meer, maar wel staat de oude boerderij er nog waar zijn jeugdvriendinnetje woonde. De familie Hempstock bestond uit Lettie, haar moeder en haar grootmoeder; drie eigenzinnige vrouwen. Vanaf het moment dat hij het erf oploopt, wordt hij overspoeld door herinneringen. Aan Lettie die altijd beweerde dat de vijver in hun tuin eigenlijk een oceaan was, aan haar moeders verbluffende kookkunsten én aan haar grootmoeder, die wel heel levendig over de oerknal kon vertellen. Het voelt alsof hij weer die zevenjarige jongen is, verstrikt in een wonderbaarlijk avontuur dat zijn hele wereld op z'n kop zet. Zoals geen ander het kan, neemt Neil Gaiman zijn lezer meesterlijk bij de hand op een tocht van vergeving, berusting en volwassen worden.’

Het eerste wat opvalt aan het boek is de prachtige vormgeving. Het bevat namelijk een kartonnen omslag met een afbeelding van een jongetje, dat het water in duikt. Wanneer je de kartonnen omslag verwijderd heb je een boek met een blauwgetinte glitterkaft in je hand, wat doet voorkomen alsof je naar een sterrenhemel kijkt. Ook aan de binnenzijde van het boek, zijn de afzonderlijke hoofdstukken van elkaar gescheiden door een tekening. Al zou het verhaal niets voorstellen, voor de prachtige vormgeving zou je het boek alleen al in de boekenkast willen hebben.

Volgens Gaiman is het boek gebaseerd op herinneringen uit zijn kindertijd. Het draait om een zevenjarige jongen, die het liefst leest en moeite heeft met vriendjes maken. Door een gestolen auto komt hij op een dag in aanraking met zijn buurmeisje Lettie Hemstock, die een paar jaar ouder is dan hij. Door haar komt hij in aanraking met een bizarre wereld met angstaanjagende en gevaarlijke wezens. En het gevaar lijkt dichterbij dan gedacht, wanneer de nieuwe oppas hier ook mee te maken blijkt te hebben. Wat volgt is een combinatie van realisme en duistere fantastische elementen, dat het best vergeleken kan worden met de film ‘Pan’s Labyrinth’ van Guillermo del Toro.

Het boek start met een oude man, die wegens een begrafenis terugkeert naar zijn ouderlijk huis. Hier komt hij in aanraking met zijn vroegere buren, waardoor hij zich de gebeurtenissen herinnert, die hij als zevenjarige jongen heeft meegemaakt. Hij blikt terug op zijn verjaardag, waarop hij geen enkele bezoeker kreeg. In die tijd leerde hij zijn buurmeisje kennen, waardoor hij in aanraking komt met vreemde wezens en werelden. Wanneer deze gevaarlijke wezens hem proberen te doden en zijn familie beïnvloeden, schakelt de jongen de hulp in van zijn wel heel bijzondere buren.

‘De Oceaan aan het einde van het pad’ is een duister sprookje dat je meeneemt in de gedachtenwereld van een zevenjarige jongen, die al jong in aanraking komt met gevaarlijke werelden en wezens. Gaandeweg leert de lezer steeds meer over de verschillende personages en de bijzondere elementen, die met hen samengaan. Mooi beschreven is de ontwikkeling die de jongen doormaakt, wanneer hij ontdekt dat hij zijn familie niet meer kan vertrouwen. Het verhaal is heel beeldend geschreven, kenmerkend voor Gaiman en bevat dromerige elementen. De gevaarlijke wezens, maar ook de hoop en de onschuld van de hoofdpersoon, beleef je alsof het je eigen ervaringen zijn.

De vraag is alleen voor welk publiek het boek het meest geschikt is. Betreft het een boek voor volwassenen, die de wereld van een zevenjarige jongen zoveel mogelijk probeert na te bootsen? Of is het een verhaal voor jongeren, wat de reden kan zijn voor de korte en toegankelijke manier van schrijven. Opvallend is hierbij, dat de naam van de hoofdpersoon niet in het boek te vinden is. Gaiman wilde met dit boek een verhaal schrijven, die laat zien hoe ervaringen in de kindertijd je in je volwassen leven kunnen blijven achtervolgen. Eveneens noemt hij het boek semi-autobiografisch, wat de lezer nieuwsgierig maakt, naar welke delen autobiografisch zijn. En wat dit zegt over de schrijver, Neil Gaiman?

‘De oceaan aan het einde van het pad’ is een ontwikkelingsverhaal met autobiografische elementen, die laat zien hoe bepaalde gebeurtenissen in je volwassenheid door kunnen werken. Het boek is uit het oogpunt van een zevenjarige geschreven, een manier van schrijven dat niet iedere lezer zal aanspreken. Maar voor liefhebbers van duistere, dromerige verhalen met diverse horrorelementen is dit boek zeker aan te raden. Alleen de bijzonder mooie vormgeving maakt al indruk.

‘De oceaan aan het einde van het pad’ is geschreven door Neil Gaiman en gepubliceerd door Meulenhoff Boekerij BV. Het boek is verkrijgbaar in de betere Nederlandstalige boekhandel en webwinkel.

[yasr_overall_rating size="--" postid="35189"]