Boekrecensie: Dexter's Sinistere Schepping (Jeff Lindsay)

Kan moorden ook artistiek zijn? Het is de vraag die centraal staat in het vierde boek uit de Dexter-reeks van Jeff Lindsay. Het boek start met de huwelijksreis van Dexter en Rita in Parijs.  Rita is erop gebrand om zich compleet in de Parijse cultuur onder te dompelen. Wanneer ze een flyer toegestopt krijgt om een echte art-performance mee te maken, is Rita dolenthousiast. Tot ze de performance daadwerkelijk bijwoont. De kunstvoorstelling is namelijk een striptease-act, maar in plaats van zich van kleren te ontdoen, ontdoet de kunstenares zich van haar ledematen.

Deze performance zal een voorbode blijken te zijn van wat Dexter te wachten staat wanneer hij terugkeert naar Miami. Op zijn eerste werkdag na zijn huwelijksreis mag hij namelijk al meteen zijn spullen nemen en richting het populaire South Beach gaan. Daar buigt het rechercheteam zich namelijk over wat een op het eerste zicht doodnormaal koppel lijkt te zien die van een dagje strand geniet. Het paar zit op felgekleurde handdoeken, met de zonnebril in de hand en bijhorend luchtig tijdschrift. Alleen… het koppel is dood en iemand heeft hun buikwand opengesneden, volledig uitgehold en opgevuld als een typische fruitmand uit Miami. Met de nodige mango’s, bananen, ananassen, fles champagne in het midden, … en dit alles verpakt met een felrood lint.

Dexter en zijn zus Deborah zijn nog maar net bekomen van deze vondst of er wordt al melding gemaakt van een gelijkaardige vondst. Ditmaal in het eveneens toeristisch populaire Fairchild Gardens. Op een bankje tussen de vele orchideeën bevindt zich een man, gekleed in katoenen slobbershorts, een T-shirt waarop IK BEN EEN STOMKOP staat en rubberen teenslippers.  Naast hem ligt achteloos een camera en het lijkt alsof hij in gedachten verzonken is terwijl hij een boeket bloemen vasthoudt. Alleen werd bij deze persoon het hoofd keurig verwijderd en vervangen door een tropisch boeket. Niet van bloemen, maar van zijn ingewanden met daarbovenop zijn hart.

Ondanks het feit dat Dexter en Deborah Morgan weten dat deze twee zaken met elkaar verband moeten houden, tasten ze n het duister. Er is geen verband tussen de slachtoffers en men heeft geen idee over het motief of de boodschap die de dader wilt overbrengen. Wanneer men een derde soortgelijke scène vindt, komt er een bal aan het rollen die leidt naar de daders. Alleen brengen die zowel het leven van Deborah als het nachtelijke dubbelleven van Dexter in gevaar.

In Dexter’s Sinistere Schepping brengt Jeff Lindsay meer van het zelfde als in zijn vorige boeken. Er is een centraal moordverhaal waarrond enkele zijverhalen gebreid wordt. Enerzijds draaien die zijverhalen rond het huwelijk met Rita en het gezinsleventje. Rita is niet alleen de perfecte cover-up voor Dexter, ze is ook vaak een bron voor grappige observaties door Dexter.  Toch krijgt het gezinsleventje sinds het vorige boek een sinister kantje, wanneer Dexter leert dat Rita’s kinderen Cody en Astor hun eigen psychopathische neigingen hebben en Dexter hen in toom moet houden. Anderzijds krijgt ook zus Deborah weer een belangrijke rol toebedeeld in het eerste deel van het boek. Daarbij gaat het vooral om het accepteren van Dexter wie hij is. Sinds de ontknoping van het eerste boek weet Deborah af van de moordneigingen van Dexter en heeft ze geleerd welke rol haar vader Harry in dit alles had. Toch begint ze zich langzaamaan af te vragen of ze die waarheid nog langer kan verzoenen met haar werk als agente. Moet ze Dexter niet eigenlijk arresteren en voorgoed laten opsluiten?

Wanneer ik schrijf dat auteur Lindsay meer van hetzelfde brengt, dan weet je ook al of je van het boek zal houden of niet. Zelf vind ik de boeken bij momenten best grappig en op andere momenten best spannend, maar de boeken blijven wat in de middelmatigheid hangen. Het hoofdverhaal hangt vaak met haken en ogen aan elkaar en de zijverhalen werken soms storend.  Het is Jeff Lindsay dan ook minder te doen om het plot, maar vooral om de ironische stijl. En daar moet je van houden. De boekenreeks haalt zeker nooit het niveau van de televisiereeks, maar ik blijf de boeken toch interessant vinden omwille van het feit dat je leert wat de visie op Dexter is van de echte bedenker van het personage. Daarenboven blijf ik ook de verhaallijn van Cody en Astor een interessante verhaallijn vinden, die zowel intrigeert als de nodige humor voortbrengt. Bovendien weet je dat deze verhaallijn nooit zou werken op televisie wegens te controversieel en dus enkel in de boekverhalen onderzocht kan worden.

In het vierde deel van de boekenreeks weet Dexter dus niet meer te verrassen. Wie de vorige delen al maar niets vond, heeft niets te zoeken bij Dexter’s Sinistere Schepping. Wie de eerste drie boeken wel graag las, zal ook met veel plezier dit vierde deel kunnen verslinden.

Lees ook onze recensies van de vorige boeken:
Dexter's Duistere Dromen
Dexter's Donkere Demonen
Dexter tast in het duister

[yasr_overall_rating size="--" postid="19340"]