Recensie: Hitchcock (Sacha Gervasi, 2012)

Alfred Hitchcock’s Pyscho uit 1960 is misschien wel de moeder der alle slasherfilms. Ieder beetje filmliefhebber kent de befaamde douche-scene waarin Marion Crane (gespeeld door Janet Leigh) word afgeslacht door een gestalte dat nog het mest weg heeft van een omaatje.

Toch heeft het niet veel gescheeld of de film was er in eerste instantie nooit gekomen. De productiemaatschappijen zagen er niets in een verfilming van Robert Bloch’s boek. Veels te gewelddadig! Een liefdesscene met een ongetrouwd stel! En vrouwelijk naakt kon al helemaal niet. Alfred Hitchcock moest uiteindelijk zijn eigen huis als onderpand laten dienen om zo voldoende geld op te halen om in ieder geval de productiekosten te kunnen betalen. Zoveel onzekerheden geeft natuurlijk veel stress en als je huwelijk al niet optimaal is dan tikt er langzaam aan een bom…

Het boek ‘Alfred Hitchcock and the making of Psycho’ van Stephen Rebello uit 1990 vormde de blauwdruk voor de film Hitchcock van Sacha Gervasi. De film speelt zich af rond het maken van Psycho maar bovenal de relatie tussen Alfred Hitchcock en zijn vrouw Alma Reville. Alfred’s voorliefde voor blondines mag duidelijk worden uit alle vrouwelijke hoofdpersonages in zijn films maar dat hij soms ook obsessieve gedachten over hen had weet niet iedereen. Naar het schijnt probeerde hij meerdere malen hen te verleiden en schijnt hij bij een afwijzing hen ook nog eens te kwellen. Zo zou hij Tippi Hedren tijdens de opnames van The Birds bijna zover gekregen dat ze overspannen thuis was gaan zitten na haar dagenlang te hebben laten bijten door levende vogels. Terwijl haar was toegezegd dat er met mechanische vogels gewerkt zou gaan worden.

De vreemde relatie die Alfred soms er op na hield met zijn vrouwelijke hoofdrolspelers ging niet onopgemerkt. Zeker niet bij zijn vrouw Alma (gespeeld door een wederom prima Hellen Mirren) die toch wel de stille kracht achter vele producties van Hitchcock mag worden genoemd. In de film van Sacha Gervasi komt naar voren dat Alma neigt naar een buitenechtelijke relatie met scenarioschrijver Whitfield Cook.

Hier komen wij gelijk aan bij een van de mindere punten van de film. Wie het boek namelijk gelezen heeft heeft niet door dat Alma uberhaupt bezig was met iets anders. Ze was niet gelukkig met haar relatie met Hitchcock, en terecht, maar een buitenechtelijke relatie aangaan zat er toch echt niet in. Een beetje gedramatiseerde relatie is natuurlijk prima. We hebben het tenslotte over een film uit Hollywood maar deze kant ging de relatie toch echt niet op. Ze had alle recht om meer voor haar zelf te kiezen want, als wij eerlijk zijn, Alfred Hitchcock mag dan wel een genie zijn hij was ook een persoon met gestoorde trekjes. Helaas laat de film daar weinig van zien. Maar natuurlijk komt dit wel aan bod maar wordt dit vooral op een komische wijze vertoond. En dat is het eigenlijk helemaal niet.

Misschien is dat ook wel het grootste probleem van de film Hitchcock: het is gewoon te luchtig en te oppervlakkig. Vorig jaar werd er door de BBC ook een film over Aflred Hitchcock uitgebracht op tv (The Girl van Julian Jarrold). Deze film sloeg de plank ook mis. Hitchcock is hier bijna een psychopaat. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

Alfred Hitchcock wordt gespeeld door Anthony Hopkins. En hoewel Hopkins een prima acteur is merk je dat hij toch te veel een karikatuur van de man neer zet. Ook had zijn vertolking ook wat meer bevlogen mogen zijn. Wanneer hij kwaad wordt op de set en wilt laten zien hoe je echt een vrouw dient neer te steken en begingt te zwaaien met een (echt?) mes heb je zoiets van “zo zo”. Daarnaast is zijn make up niet geheel overtuigend. Wie Hitchcock op het scherm heeft gezien herkent vooral de manier van praten. Ook al moet daar wel een kantekening bij gezet worden. Hitchcock wist heel goed wanneer hij voor de camera stond en ook expres op zo’n manier ging praten. Je kan je ook afvragen hoe in Godsnaam Alma het al die jaren met hem heeft uitgehouden als hij daadwerkelijk altijd zo praatte?!

Hellen Mirren is zoals altijd een prima actrice en weet de ongelukkige Alma overtuigend neer te zetten. Met haar leef je namelijk wel mee. De bijrollen van bijvoorbeeld Scarlett Johansson als Janet Leigh en Jessica Biel als Vera Miles zijn nogal saai. Scarlet Johansson is zoals altijd mooi maar lijkt toch voornamelijk 1 gezicht op te kunnen zetten. Maar met haar korte blonde haar en figuur komt zij qua uiterlijk wel dicht bij de rol van Marion Crane die Janet Leigh toen speelde. Dat kan op z’n zachts niet gezegd worden van Jessica Biel die Vera Miles speelt. Om haar geef je echt helemaal niets.

De persoon die juist wel indruk maakt is James D’archy die werkelijk een hele goede Anthony Perkins neerzet. Hoewel maar een hele kleine rol is zijn personage in werkelijk alle scenes waarin hij voorkomt bijna eng. De onzekere lachjes, zijn houding, de manier van praten.. Alsof Anthony Perkins uit zijn graf is herrezen.

Het moge duidelijk zijn, Hitchcock is geen horrorfilm. Wie wel meer van de ahctergrond van de film Psycho wilt weten doet vooral goed aan het boek van Stephen Rebello te lezen. Het is interessanter dan de film helaas. Maar voor alle niet-lezers willen wij de film ook niet onthouden. Al moet deze wel beloven ook The Girl te gaan kijken voor een duidelijker beeld van de persoon Hitchcock.

Hitchcock draait vanaf vandaag, 14 maart, in de bioscoop

[yasr_overall_rating size="--" postid="27604"]