Interview met schrijfster Karin Slaughter

Haar naam zou een geweldig pseudoniem zijn, wanneer je kijkt naar het type boek wat ze schrijft. Maar Karin Slaughter is ook echt geboren als Karin Slaughter. ‘Slaughter’ betekent namelijk in het Nederlands ‘slachten’. En dat is een activiteit waar de personages uit haar boeken zich nog weleens schuldig aan maken. Zo ook in haar nieuwste boek ‘Een goede dochter’, het tweede boek dat verschijnt via Harper Collins Holland. Het verhaal zet gelijk de toon met een heftige afslachting, waarbij de botsplinters je nog net niet letterlijk om de oren vliegen. Slaughter doet haar naam met dit boek opnieuw eer aan. Ter ere van de verschijning deed ze een grote boekentour door Nederland en België. HarperCollins gaf ons de kans om haar een aantal vragen te stellen.

Gewoon een beetje vreemd

De fascinatie voor gruwelijke dingen zat er bij Slaughter al van jongs af aan in. Zo speelde ze het klaar om als kind een lunchtrommel naar school mee te nemen met een autopsiefoto van Marilyn Manson. Dit ging de school toch echt te ver en ze werd bij de directeur geroepen. Haar vader, die zijn dochter natuurlijk langer kende dan vandaag, was verontwaardigd. ‘Mijn dochter is gewoon een beetje vreemd, ik wens niet meer opgeroepen te worden voor dit soort flauwe fratsen!’

Je kan het je nu bijna niet meer indenken, gezien haar gezellige babbel en haar unieke gevoel voor humor, maar Karin Slaughter was als kind ontzettend verlegen. Als jongste van drie meiden zat de tomeloze fantasie er al vroeg in en Slaughter had altijd al een fascinatie voor mensen die afschuwelijke dingen doen. Ze fantaseerde bijvoorbeeld verhalen, waarin één van haar zusjes in de problemen kwam of zelfs stierf en zij dan als jongste zus de boel redde. Dit was dan ook een inspiratie voor haar laatste boek ‘Een goede dochter’. Dit boek gaat namelijk over twee zussen, die op jonge leeftijd iets afschuwelijks meemaken, waardoor één van de zussen lichamelijk beschadigd achterblijft. De andere zus is daarbij iemand die slechte beslissingen maakt en haar leven in feite overhoop gooit.

Jeugdherinneringen

Naast het opgroeien met twee oudere zussen is ‘Een goede dochter’ ook geïnspireerd op een andere jeugdherinnering. Net als alle andere leerlingen in Amerika ging Karin Slaughter vroeger altijd naar school in een gele schoolbus. Toen op een dag er één leerling niet meer instapte en de bus opeens zijn route naar school aanpaste, viel dit Karin Slaughter op. Het bleef haar weken bezig houden omdat het zo vreemd is dat iemand opeens verdwijnt alsof hij of zij in het niets is opgelost. Later hoorden ze via het roddelcircuit hoe de verdwenen jongen op een dag thuis was gekomen en zijn moeder vastgebonden aan een keukentafel had aangetroffen. Een vreemde man was haar huis binnengekomen en haar zwaargewond en verkracht achtergelaten. Slaughter vroeg zich af wat er toe leidt dat een gezin zoiets overkomt en hoe ‘normale’ mensen zo’n akelige gebeurtenis te boven kunnen komen. ‘Immers,’geeft Karin Slaughter aan, ‘een kwart van alle vrouwen heeft weleens ervaren hoe het is om verkracht te worden. ‘ Dit idee werkte Slaughter uit in haar nieuwste boek   ‘Een goede dochter’, waar de zussen Charlotte en Samantha Quinn met hun vader Rusty de hoofdrol spelen. Natuurlijk is iedere personage bijzonder voor een auteur, maar Slaughter geeft aan vooral Rusty als personage een warm hard toe te dragen. Slaughter geeft daarover het volgende aan: ‘Hij vertoont namelijk gelijkenissen met vader. Rusty is in feite een soort ‘heilige’ met slechte neigingen. Hij doet soms racistische uitspraken die net op het randje zijn van wat kan, maar doordat hij het goed bedoeld, kan je bijna niet anders dan Rusty sympathiek vinden. Zijn karakter is gebaseerd op een constante mengeling van het goede en het kwade zoals je dat tegenkomt in literaire romans, zoals die van Harper Lee.’

De lange weg naar publicatie

Haar boeken zijn bijna niet aan te slepen en de huidige tour van Karin Slaughter door Nederland en België bewijst opnieuw hoe populair ze is. Slaughter wilde voor haar 30^ste haar eerste boek publiceren, maar het heeft in totaal acht jaar geduurd, waarin ze vele afwijzingen heeft moeten incasseren. Wat dit alles nog moeilijker maakte, is dat beginnende schrijvers vooral sinds de aanslag op de Twin Towers verplicht zijn een agent te hebben (na 9-11 ontvingen uitgeverijen regelmatig pakketjes met antrax, Red.). Daardoor was het voor Slaughter nog lastiger om haar unieke stem te behouden, omdat agents erg kritisch zijn en vaak 95% van de ontvangen manuscripten afwijzen. Maar nu Slaughter op dit proces terugkijkt, dan kan ze ook wel toegeven dat ze in deze periode veel sterker in haar schoenen is komen te staan, want ‘Kijk eens waar ik nu sta!’ Voordat ze een publicerend schrijver werd, was Karin Slaughter eigenaar van een ontwerpbedrijfje. Haar omgeving verklaarde haar voor gek toen ze de risicovolle beslissing nam om fulltime schrijfster te worden. ‘Wel een nadeel van schrijfster zijn’, geeft ze zelf aan, ‘is het gevoel nooit helemaal klaar te zijn met iets. En dit had ik binnen mijn bedrijf veel meer. ‘

Karin Slaughter geeft aan dat, wanneer ze geen boeken zou schrijven, ze horlogemaker geweest zou zijn. Het puzzelen, het dingen in mekaar zetten en vooral een project kunnen afsluiten, spreekt haar erg aan.

Het schrijfproces

‘Een Goede Dochter’ is het 17^e boek van Karin Slaughter en is volgens Slaughter in veertien weken geschreven. Ze sluit zich een tijd op in haar ‘Cabin in the Woods’, dat twee uur rijden van haar huis is. Hier vindt Slaughter de rust om onafgebroken aan haar verhaal te werken. De enige levende wezens die ze dan om zich heen kan verdragen zijn dieren, die dan ook het huis in en uit lopen. Karin Slaughter doet ook veel onderzoek en praat bijvoorbeeld met dokters, advocaten en politieagenten. Ze heeft inmiddels ook haar vaste informanten. Voor ‘Een goede dochter’ had Slaughter veel contact met het Spine Center in Atlanta, voor een goede uitwerking van de personage van Samantha Quinn.

Karin Slaughter noemt hierbij dat ze er iedere keer weer naar streeft om het beste boek ooit te schrijven en niet hetzelfde dunnetjes over te doen. Ze wil het daarbij voor haar lezers verfrissend houden en wisselt daarbij series af met een op zichzelf staand verhaal. ‘Ik leg de lat juist hoog in de boeken over Sara Linton en Will Trent, omdat ik weet dat ontzettend veel lezers naar deze boeken uitkijken. De op zichzelf staande boeken geven mij juist de kans om andere thema’s te belichten en nieuwe hoofdpersonages te ontwikkelen. ‘ Ook houdt Slaughter ervan om maatschappelijke thema’s te belichten en hier is ‘Een goede dochter’ een mooi voorbeeld van. Slaughter vindt het bijvoorbeeld moeilijk om te zien, dat met een goede advocaat, blanke mensen veel meer kansen hebben dan donkere mensen. ‘Wanneer je bijvoorbeeld een rijke blanke topsporter, die schuldig is aan de misdaad, tegenover een onschuldige uit een mindere sociale klasse, is de kans groot dat de laatste aan het kortste eind trekt. En dit kan zelfs zonder aanwezigheid van directe bewijzen gebeuren!’ En hoe politie en justitie handelen in stressvolle situaties vindt Slaughter ook interessant, helemaal met de gebeurtenissen, die tegenwoordig in het nieuws zijn. In ‘Een goede dochter’ stappen we in het leven van een advocaat, die wel een heel bijzondere groep mensen helpt en dit wordt hem niet altijd in dank afgenomen.

Slaughter wil niets liever dat iedere keer op nummer één in de lijsten staan, maar realiseert zich ook dat dit niet altijd realistisch is. Wel is ze altijd de dag van de publicatie van haar boek ontzettend nerveus. Pas wanneer er ongeveer honderd positieve reviews zijn, dan kan ze past opgelucht ademhalen. Daarbij worden de boeken van Slaughter in vele landen met verschillende omslagen uitgegeven. Slaughter ontvangt in iedere taal een aantal exemplaren, waarvan ze een aantal schenkt aan de ambassade bij haar in de buurt. Die zijn natuurlijk hartstikke blij hiermee, want boeken in andere talen dan het Engels, zijn in de USA niet altijd even gemakkelijk te vinden.

Angst en afschuw

Wij Europeanen vinden het waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld, maar Karin Slaughter is er doodsbang voor: de badkuip. De reden: ‘De badkuip bij jullie is dermate hoog, dat ik altijd bang ben dat ik er nooit meer uitkom, als ik er eenmaal inzit.’ Haar boeken zitten natuurlijk vol met gruwelijke en heftige scènes. Vooral wanneer er veel emotie bij komt kijken, vindt de schrijfster het best lastig om deze scènes op papier te zetten. Hierbij geeft ze de scéne waar Charlie in het bos wordt aangevallen uit haar nieuwste boek als voorbeeld. Ook het schrijven van de volgende twee scénes heeft best veel indruk op haar gemaakt. 'De zogenaamde "gutfuck"-scène in mijn debuutthriller Nachtschade zorgde toen voor veel ophef, maar was ook gruwelijk om op papier te zetten. Daarnaast is er in mijn stand-alone ‘Mooie Meisjes’ een scène waarin mijn hoofdpersonage een video vindt en ze bepaalde zaken ziet die ze nooit zal vergeten. Ik spreek vaak met politiemensen over de dingen die ze mee maken in hun werk. Met gruwelijke moordscènes is het niet mijn bedoeling om te shockeren maar de confrontatie op te zoeken met de bittere realiteit.' Maar niet alle scènes kosten veel moeite om op papier te zetten. ‘Vaak visualiseer ik van te voren hoe een gebeurtenis zal verlopen. Dan weet ik hoe de scene afloopt en kan ik de verhaallijn beter coördineren. ‘ Want juist het onvoorspelbare aspect van een situatie jaagt Slaughter angst aan.

Gruwelijke schrijfsels van vrouwen

De lezers zijn meestal verbaasd dat vrouwen, zoals Mo Hayder en Karin Slaughter, zulke gruwelijke dingen kunnen schrijven, waar veel bloed en emotie bij komt kijken. Slaughter krijgt hier regelmatig reacties over en kan hierover verontwaardig worden. ‘Het thriller en horrorgenre wordt vaak gedomineerd door mannen, waardoor er bepaalde vooroordelen over vrouwen ontstaan. Dit is onzin! Waarom zouden vrouwen geen gruwelijke dingen mogen of kunnen bedenken. Daarnaast zijn veel van de boekenlezers vrouw, die juist graag dit soort heftige dingen lezen om zo hun veiligheid te bevestigen.’

Slaughter kan zich nog goed haar eerste trip naar Nederland herinneren, waarbij er nogal aandacht was voor de vrouwelijke auteurs in het spannende genre. Een Nederlander schrijver maakte een opmerking over deze aandacht, waarop Slaughter antwoordde: ‘Jullie hebben de afgelopen duizende jaren de aandacht gehad, mogen wij nu ook eens een keer?!’ Slaughter geeft aan dat ze haar collega auteurs zeker niet ziet als concurrentie, maar als een groep mensen die elkaar kunnen helpen. Met een aantal is ze zelfs goed bevriend.

Bekend zijn

Bekend zijn heeft zo zijn voordelen, kan Karin Slaughter beamen. Zo was ooit eens haar scooter gestolen. Op het moment dat ze aangaf dat ze ‘Karin Slaughter’ was, werd er gelijk een heel team agenten op gezet, en was haar scooter binnen 24 uur gevonden. Maar een grote naam zijn, kan ook zo zijn nadelen hebben. Zo was ze op een dag bij een festival voor thrillerschrijvers, toen ze met haar naam groot op haar trui geplakt, de lift in stapte. Er hing op dat festival al een beladen sfeer, omdat net haar nieuwste boek ‘Onaantastbaar’ in de winkels lag, waar Slaughter een beslissing neemt, die een geliefd personage fataal werd. Op het moment dat ze de lift instapte, valt het gesprek tussen de vijf al aanwezige vrouwen stil. Slaughter ziet hun blikken vanuit de weerspiegeling van de lift en voelt zich steeds ongemakkelijker te voelen. Ze mompelt iets over ‘tas vergeten’ en gaat bij de volgende verdieping vlug de lift uit. Op het moment dat de deuren opengaan, hoort Slaughter één van de vrouwen zeggen: ‘Ik vergeef je het nooit wat je je personage hebt aangedaan!’Slaughter kreeg in die periode wegens bovengenoemde beslissing zoveel haatmail, dat ze het liefst van de wereld wilde verdwijnen.

Maar dat neemt niet weg dat Slaughter het erg leuk vindt om haar fans van over de hele wereld te ontmoeten. Ze komt door haar fans juist ook op goede ideeën voor nieuwe boeken, en zo komt er waarschijnlijk een vervolg op ‘Veroordeeld’ dat oorspronkelijk bedoeld was als een op zichzelf staand verhaal. Met dit boek wilde Slaughter aandacht vragen voor vrouwen werkzaam bij de Amerikaanse politie, die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Het boek gaat over politievrouwen in de jaren ’70 en met behulp van haar lezers bedacht Slaughter dat bepaalde personages zich verder konden ontwikkelen. Ze is zich daarom momenteel in aan het lezen in het Jodendom in Nederland tijdens de tweede wereldoorlog, omdat één van die personages een Nederlandse achtergrond heeft. Slaughter wil de Amerikaanse lezers graag meer lezen over de tweede wereldoorlog en dan niet alleen over de hulp van Amerika hierin.

Bovenstaande maakt ons alleen maar nieuwsgierig naar de boeken van Karin Slaughter die nog komen. Haar nieuwste boek ‘Een goede dochter’ is enkele weken geleden verschenen via uitgeverij HarperCollins Holland. De oplettende lezer zal opgevallen zijn dat Karin Slaughter van uitgever is veranderd (ze zat eerst bij uitgeverij Cargo, Red.). Dit is een internationale beslissing geweest van Harper Collins USA. Hun wens was om de boeken van Karin Slaughter ook in het buitenland uit te laten geven door Harper Collins, wanneer deze in het desbetreffende land aanwezig was. ‘Een goede dochter’ is zowel in papieren variant als in e-book verkrijgbaar bij de boekhandel of webwinkel.