Dat je niet moet fucken met vrachtwagenchauffeurs werd ons maar al te goed duidelijk in de film ‘Joy Ride’ uit 2001. De film met een verrassende cast vol acteurs die later grote namen werden zoals Leelee Sobieski en Paul Walker (RIP). Het bleek een zeer spannende film te zijn met een nogal simpel plot: drie jongeren halen tijdens hun roadtrip een grap uit met en truckchauffeur dat gruwelijk verkeerd uitpakt, voor hun.
Goed deed de film het niet in de bioscoop maar het werd wel veelvuldig in de videotheek verhuurd. Het vroeg natuurlijk om een sequel maar vreemd genoeg duurde het wel 7 jaar voordat die er kwam. Die sequel, ‘Joy Ride 2: Dead Ahead’, had een veel minder hoog budget met ook nog eens een veel mindere cast. Dat valt wel enigszins te verwachten en dat is ook heel duidelijk van het scherm af te lezen.
Toch bleek met dat tweede deel de koek nog niet op want vorig jaar verscheen ‘Joy Ride 3: Roadkill’. Onverwachts en ook stilletjes verscheen de dvd in de winkels. Wij gingen checken of dat wel zo terecht was.
Een groep jongeren, die zich bezighouden met straatraces, is op weg naar hun volgende wedstrijd in een andere staat. Ze hebben al enige vertraging opgelopen en vragen bij een wegrestaurant de weg. Een van hen wijst op een weg die op een oude kaart staat. Als zij die nemen zullen zij heel wat vertraging inlopen. Een vrachtwagenchauffeur vertelt hen zonder er op in te willen gaan dat die weg gevaarlijk is en dat zij beter de gebruikelijke weg moeten nemen. Natuurlijk wuiven zij de goed raad weg. Ze hebben een wedstrijd te rijden en moeten op tijd daar zijn.
Onderweg komen zij een vrachtwagen tegen die voor hun doen te traag rijdt en besluiten een geintje uit te halen. Wat zij niet weten is dat de chauffeur van die vrachtwagen nou net Rusty Nail is, de befaamde seriemoordenaar.
Ik zie jullie al lezen: ‘Dat is toch bijna dezelfde opzet als dat van deel 1 en 2?’ Nou, daar hebben jullie helemaal gelijk in! ‘Joy Ride 3: Roadkill is niet meer dan een eindeloze herhaling van de eerdere twee delen. Alleen is het ditmaal met nog minder inspiratie gemaakt dan de vorige delen. Wat opvalt aan ‘Joy Ride 3’ is dat hier met name de truc van de ‘Saw’-serie verder zijn intrede doet. Rusty Nail krijgt hier meer dan ooit een gezicht. Letterlijk en figuurlijk.
Dat is erg jammer want als iets deel 1 interessant maakt was het wel het ontbreken van een duidelijk beeld van Rusty Nail. In deel 3 zie je soms heel duidelijk zijn gezicht. Weg mysterie. Dan mag er nog wel geprobeerd worden om enige mysterie toe te voegen door het verhaal van de snelweg ‘waar vreemde en slechte dingen gebeuren’, een soort van ‘urban legend’. Het is eerder lachwekkend dan serieus te nemen; er zijn geen snelwegen waar vreemde en slechte dingen gebeuren.
Het enige wat Rusy Nail nog rest zijn het spelen van sadomasochistische spelletjes met mensen die hem in de weg staan of juist problemen opzoeken door hem uit te dagen. Hoewel niemand het verdiend om zijn hoofd te laten verbrijzelen tussen een krik en een vrachtwagen, maken onze hoofdrolspelers hier in deel 3 het hem wel heel makkelijk. Wat zij doen kan namelijk echt niet door de beugel en als het niet zulke klootzakken waren zouden we hem niet zo toejuichen. En daarmee hebben we gelijk de grootste zwakte van deel 3: we hebben geen hoofdrolspelers waarmee we onszelf mee kunnen identificeren.
Het enige wat dan nog overblijft zijn de kills. Hoewel die er soms best mogen wezen, is er een andere serie beschikbaar die dat veel beter doet: Saw. Regisseur Decan O’Brien sloeg daarmee de plank al mis met Wrong Turn 4 en 5, hij doet het hier weer.
Het doet bijna pijn om te zien hoe zo’n heerlijk eerste deel zulke gedrochten als opvolger krijgt. Erg jammer. Laten we hopen dat het hier nu ook echt bij blijft.
meer een guilty pleasure dus… zelfs nooit deel 2 gezien echter. ik sta echt achter op dit genre momenteel :s