Recensie: Alien Covenant (Ridley Scott, 2017)

Toen alweer wat jaartjes geleden Prometheus in de bioscoop werd vertoond zat ik vol spanning. Ridley Scott, de man die ooit de serie begon met Alien in 1979, zat weer aan het roer en het zou een prequel worden op zijn film. Als fan van de filmserie vond ik dan ook dat alleen hij dat ook mocht doen. De serie mocht ook wel weer in de goede richting geduwd worden vond ik. Na een aantal mindere vervolgen en de zogenaamde cross-overfilms Aliens vs Predator 1 en 2.

Meer vragen

Toen ik uiteindelijk Prometheus zag was mijn gevoel daarover gemixt. Ik vond de film er werkelijk prachtig uitzien maar was dit wel een prequel op Alien? Dat was toch niet de ons bekende xenomorph daar op het eind? Was dit überhaupt wel de planeet dat het terrein zou zijn voor Alien en Aliens: LV-426?. Prometheus had er juist voor moeten zorgen dat vragen zouden worden beantwoord, maar de grap was dat het juist voor meer onduidelijkheid zorgde. Dat het anders moest vond ook Ridley Scott en nu vijf jaar later is hij daar met Alien: Covenant. Zal dan nu alle onduidelijkheid tot het verleden gaan behoren?

Alien: Covenant

Het ruimteschip Covenant is onderweg naar de planeet Origae-6. Aan boord heeft de Covenant ruim 2000 passagiers en nog eens 2000 embryo’s om op Origae-6 een kolonie te stichten. Er gaat echter iets gruwelijk mis. Tijdens een energie explosie verliezen zo’n 50 kolonisten het leven en verbrand de kapitein van het schip levend in zijn cryopod. De crewleden die uit hun hyperslaap zijn ontwaakt staan dan ook niet te springen om weer plaats te nemen in hun crypod na het ongeluk. Als zij dan een bericht ontvangen van een planeet die onbevolkt zou moeten zijn besluiten zij hun reis naar Origae-6 te verleggen om dit te onderzoeken. Eenmaal op de planeet lijken zij in een waar paradijs te zijn aangekomen en het idee om misschien deze planeet te gaan bevolken komt bij hen dan ook op. Maar de planeet heeft al bewoners en zij zijn niet vriendelijk..

De verwachtingen voor Alien: Covenant waren zeer gespannen. Misschien nog meer dan dat bij Prometheus het geval was. Al vrij snel werd duidelijk dat Covenant duidelijkheid zou geven over bepaalde gebeurtenissen in Prometheus. Maar ook zou de xenomorph meer in actie komen want, eerlijk is eerlijk, die actie was ver te zoeken in Prometheus. Nu kan ik vrij kort zijn over bovenstaande beweringen. Het gebeurt allemaal in Alien: Covenant.

Ga nu niet gelijk juichen, het is niet allemaal wat je zou verwachten. Want helaas is te concluderen dat er ook nogal wat mis is met Alien: Covenant. Probeer maar eens te onthouden hoe alle crewleden heten. Want er is maar weinig ruimte voor alle personages en je leert ze nooit echt helemaal kennen. Dat komt ook omdat de focus met name bij twee personen komt te liggen. Nou ja, eigenlijk drie.

Daniels

Zo is daar Katherine Waterston als Daniels. Op een gegeven moment wordt wel duidelijk dat zij een beetje onze Ripley moet gaan worden maar nergens komt zij maar in de buurt van Sigourney Weaver. Deels door haar acteren maar vooral ook omdat haar personage gewoon slecht is geschreven. De bedoeling is dat de kijker vanaf het begin van de film met haar meeleeft omdat de kapitein die levend verbrand (een rare cameo van James Franco) haar man is. Want we leven niet met haar mee. Met niemand van de crew niet. Dat is echt wel een probleem.

David en Walter

De echte hoofdrol in Alien: Covenant is weggelegd voor Michael Fassbender als David, de synthetische robot uit Prometheus en als Walter de robot die meereist aan boord van de Covenant. Fassbender laat maar weer eens zien hoe goed de man kan acteren en weet deze dubbelrol feilloos te spelen. Wij zien hele gespreken tussen Walter en David (oftewel Fassbender die tegen zichzelf praat). Walter is het nieuwere model robot bedoeld om minder zijn eigen richting te gaan zoals David ooit deed. De twee bediscussiëren elkaar maar proberen ook van elkaar te leren en elkaar te motiveren. Er wordt daar ook nog eens wat homo-erotische spanning overheen gegooid, wat een interessante scène oplevert waarbij Fassbender zichzelf verleidt. De scènes tussen David en Walter zijn verreweg de beste in de film. Niet alleen door het acteren maar omdat daarin de echte motivatie van Alien: Covenant ligt.

Xenomorphs

En de xenomorphs dan? Nou die gaan we zien, heel veel zelfs. En daar komt tie: te veel. Wat duidelijk wordt aan Covenant is dat Scott wel degelijk tegemoet wil doen aan de fans van met name de eerste films. Maar frappant is wel dat Scott louter leunt op CGI terwijl de man in 1979 zoveel angst wist aan te jagen met gewoon een man in een pak. We zien de xenomorph rennen, springen en wachten. Hij is zoveel in beeld dat het nauwelijks angst meer oplevert.

Het dieptepunt is wel een pasgeboren xenomorph die een houding aanneemt die je eerder verwacht bij baby Groot uit Guardians of the Galaxy 2. Qua mystiek gaat er wel veel verloren in Alien: Covenant..

Wordt vervolgd

Nu kan ik wel verklappen dat de deur wagenwijd openligt voor een vervolg aan het eind van Alien: Covenant. Scott heeft zelf ook al aangegeven daarmee snel te willen beginnen en ik ga het graag zien. Toch is het wel jammer dat het wéér wachten is op een echt goede Alien-film die zich kan meten met deel 1 en 2. Want ook al ziet alles er prachtig uit en laat Fassbender een sterk staaltje acteren zien, Alien: Covenant is helaas niet de film die alle verwachtingen waarmaakt.

Alien: Covenant draait vanaf 18 mei in de bioscoop.

Sterren: 3 / 5.0

Steun jij De Nachtvlinders met een kleine maandelijkse bijdrage?

1 gedachte over “Recensie: Alien Covenant (Ridley Scott, 2017)”

  1. Welke richting willen jullie dat het volgende deel op gaat? Richting de planeet waar de kolonisten heen gaan? Of op de planeet waar het schip van Alien 1/ paradijs/engineer homeworld ligt?

    Beantwoorden

Plaats een reactie