“Van de producers van Sinister en Insidious” prijkt er trots op de DVD-hoes van Jessabelle. De verkoopleus stond tijdens de bioscooprelease ook op de filmposters. In Amerika wordt de film verkocht als: “Van de makers van Paranormal Activity en Insidious” (Paranormal Activity deed het daar waarschijnlijk wat beter dan Sinister), maar het gaat om hetzelfde productiebedrijf: Blumhouse Productions.
Dat Blumhouse Productions interessante films geproduceerd heeft, is zeker. Naast de hierboven genoemde films, komen ook films als The Purge, The Bay, Oculus en het zwaar onderschatte 13 Sins uit de stal van Jason Blum’s productiehuis. Toch zegt dit ook weer niet heel veel. Producers hebben over het algemeen niet zo’n duidelijk herkenbare stijl als een regisseur, cameraman of scenarist. Wel is het zo dat een producent/productiemaatschappij bepaalt of een film gemaakt wordt, zij moeten dus wel iets in het product zien. Blumhouse Productions zag klaarblijkelijk iets in Jessabelle, maar was dat terecht?
Jessabelle gaat over een jonge vrouw die na een ernstig ongeluk bij haar vader (David Andrews) gaat revalideren. Dat betekent dat ze weer terugkeert naar haar geboorteplaats, een plek die ze eigenlijk de rug had toegekeerd. Een moeder heeft Jessabelle niet meer, die stierf vlak na haar geboorte aan kanker. Omdat ze zo slecht te been is krijgt ze haar moeders oude kamer, nieuwsgierig snuffelt Jessabelle in de kasten en lades, zodoende stuit ze op een paar oude videobanden die klaarblijkelijk voor Jessabelle bedoeld zijn. Dolgelukkig met deze onverwachte boodschap van haar moeder (Joelle Carter) gaat Jessabelle de banden bekijken, haar vaders reactie is echter onverwacht heftig. Ook gebeuren er steeds meer rare dingen in het huis. Wat verbergt Jessabelle’s vader toch voor haar? Jessabelle’s oude schoolvriend Preston (Mark Webber) helpt haar het verleden te ontrafelen.
De basis van Jessabelle is goed, het is een interessant scenario met een voodoo-tintje (scenarist Robert Ben Garant, bekend als Deputy Travis Junior in Reno 911, schreef ook de scenario’s voor de Night at the Museum-trilogie). Helaas valt de uitwerking van het script heel erg tegen. De film bevat veel onduidelijke en onlogische elementen en is bij tijd en wijle onwaarschijnlijk (los van de horror).
Hoewel de acteurs goed zijn, komen de personages amper uit de verf. Sarah Snook was bijvoorbeeld geweldig in Predestination (Michael & Peter Spierig, 2014) maar als Jessabelle weet ze niet echt te verrassen. Ook Mark Webber, die geniaal was in 13 Sins, en horrorveteraan David Andrews (The Whispers, World War Z, Hannibal) weten niet te overtuigen. Alleen Joelle Carter valt op. Bij zoveel verwaarloosd talent ga ik twijfelen aan de regisseur, en eerlijk is eerlijk, Kevin Greutert (Saw 3D, Saw VI) heeft meer verstand van het monteren van films dan het regisseren.
Ook de horror valt tegen, het beperkt zich vooral tot schrikmomenten en is weinig verrassend. Het voodoo-element is niet genoeg uitgewerkt om interessant te zijn en mist de sfeer die films als Skeleton Key en Angel Heart hebben. De special effects zijn okay, maar niet noemenswaardig.
Hoewel Blumhouse Productions een goede scenarist en cast had, is de film volgens mij de mist in gegaan bij de regie. Persoonlijk zit ik dan ook niet zo te wachten op de nieuwe film van Greutert: Visions, al heeft hij wederom een sterke cast om mee samen te werken en staat Jason Blum wederom aan zijn zij.
Bloody Mary proefnotitie: Smaakt helaas niet als Sinister en Insidious. Jessabelle is nu verkrijgbaar op DVD en Blu-ray