Recensie: Joe Hill - The Graphic Novel Collection

Joe Hill heeft met zijn oeuvre tot nu toe meer dan bewezen in de voetsporen van zijn vader te kunnen treden. Voor wie het nog niet wist: die vader is Stephen King. Ook van Joe's boeken zijn er inmiddels meerdere verfilmd (Horns, NOS4A2), maar zijn comics zoals Locke & Key zijn ook niet mis! Toen ik zag dat mijn favoriete korte verhaal van Joe Hill in deze bundel werd uitgegeven inclusief originele vervolgverhalen, was ik verkocht.

Joe Hill: The Graphic Novel Collection is december 2019 uitgegeven door IDW Publishing en bundelt 5 comics: The Cape, geïllustreerd door Zach Howard, The Cape: 1969 geïllustreerd door Nelson Dániel, Thumbprint geïllustreerd door Vic Malhotra, Kodiak geïllustreerd door Nat Jones, en Wraith geïllustreerd door Charles Paul Wilson III.

Op Kodiak na bestaat iedere comic uit meerdere hoofdstukken. 484 full colour bladzijden in totaal biedt dus genoeg Engelstalig leesplezier. Hoewel Joe's name prominent op de cover staat, is hij niet het enige creatieve brein achter de comics: Jason Ciaramela is (al dan niet samen met Joe) verantwoordelijk voor de scripts. Het voorwoord is dan ook geschreven door Jason.

De stijl en kwaliteit van ieder verhaal in de bundel verschilt nogal. Ik zal de comics in Joe Hill: The Graphic Novel dus hieronder apart recenseren, op volgorde van mijn oordeel!

The Cape

The Cape is mijn favoriete korte verhaal uit Joe's boek 20th Century Ghosts (mocht je deze bundel korte verhalen van hem nog niet gelezen hebben: tip!). Het gaat over een jongen die met de cape die zijn moeder voor hem heeft genaaid, blijkt te kunnen zweven. Na een ongeval verliest hij zijn cape en groeit op tot een man met weinig doel en vooruitzicht. Tot hij zijn cape weer vindt.. maar maakt een cape ook per definitie een superheld? Waar het korte verhaal ophoudt, gaat de comic nog 4 hoofdstukken verder. Het is prachtig getekend en ingekleurd, en gedurfde keuzes voor het vervolg na hoofdstuk 1 worden niet geschuwd. Zelf had ik wel voorkeur gehad voor iets meer dualiteit in de hoofdpersoon, zodat sympathie met hem het verhaal wat gelaagder maakten. Het korte verhaal gaf hier wel de opzet voor namelijk, en dat laten liggen is in mijn ogen jammer. Desalniettemin steekt deze comic met kop en schouders boven de rest van de bundel uit door de sterke personages, overzichtelijke panels en het goedgeschreven, dynamische verhaal.

The Cape: 1969

Deze comic dient als proloog van The Cape. Hierin volgen we de vader van de hoofdpersonen tijdens zijn krijgsgevangenschap in Vietnam, en zien we dat de appel niet ver van de boom valt als het gaat om zweven en wraakzucht. Hoewel het niet door dezelfde artiest is getekend als The Cape, passen de comics goed bij elkaar qua stijl door hetzelfde gebruik van halftone dots en overzichtelijke panels. De kleuren zijn minder helder en contrasterend, maar dat past ook bij de broeierige sfeer van de Vietcong. Omdat in The Cape zowel de bron van de krachten van de cape als het lot van de vader nooit duidelijk worden, is deze proloog een goede toevoeging aan het verhaal. Beide comics maken van het korte verhaal van Joe Hill een geheel met een duidelijke kop en staart en biedt verklaringen die niet in het boek gegeven werden. Waar dat voor mij juist de charme was van het korte verhaal, werkt het in de comics prima en legde ik de bundel weg met een voldaan gevoel.

Kodiak

De enige comic in de bundel die niet uit meerdere hoofdstukken bestaat, waardoor de karakterontwikkeling en verhaalopbouw nihil is. In het verhaal willen 2 jongetjes weten waar de meneer in de herberg zijn enorme litteken vandaan heeft, waarna zijn relaas de rest van de comic beslaat. Je raadt het niet: het heeft te maken met een beer. Kodiak doet een beetje aan als een sprookje, maar dan wel eentje van Grimm. Simpeler getekend en gekleurd dan The Cape, is het wel sfeervol vormgegeven op een manier die past bij een verhaal dat zich afspeelt in de middeleeuwen. Leuke hap-snap comic tussen de langere verhalen door.

Wraith

Wraith is een proloog op het boek NOS4A2, verdeeld in de achtergrond van Charlie Manx en twee op zichzelf staande verhalen in hetzelfde universum als het boek. In deel 1 beschrijft Charlie zijn ongelukkige jeugd, en hoe hij aan zijn Wraith en Kerstland is gekomen. Er zit humor in het verhaal, maar ondanks alles wat je weet over hem voel je medelijden met wie hij was als kind. Dit onderdeel vond ik goed uitgewerkt als verhaal, en een waardevolle toevoeging aan het boek. Heb je NOS4A2 al gelezen, dan raad ik je deze comic zeker aan! Het tweede onderdeel is een verhaal waarbij 3 veroordeelden naar de gevangenis worden gereden door 2 agenten. Dat gaat vreselijk mis, en de hele groep wordt na een belletje van één van de boeven opgehaald door Charlie Manx om naar een veilig oord te gaan, waar het uiteraard niet veilig is.. Hoewel de sfeer van Kerstland en het boek goed gevangen wordt in de tekeningen, spreekt de tekenstijl van deze comic mij niet aan. Eén van de boeven lijkt zoveel op Charlie Manx dat je daar een link mee verwacht, maar dat is niet zo: de artiest lijkt gewoon niet sterk te zijn in verschillende gezichten te tekenen. Ook de scènes waarin veel gebeurt zijn onoverzichtelijk. Door de krasserige tekenstijl waarin weinig wordt gedaan aan het slim gebruiken van ruimte en kleur, waardoor het chaotisch overkomt. Toch lijkt dat een bewuste keuze, omdat in het grootste massale panel zelfs een Waar-Is-Waldo verborgen zit. Het is alleen een keuze die afbreuk doet aan het leesgemak. Het laatste onderdeel bevat vooral tekst, die ondersteund wordt met illustraties. Dit verhaal is de achtergrond van de eerste man waar Charlie Manx wraak op neemt (waarom vind je in deel 1 van Wraith). Dit verhaal is goed opgebouwd, maar meer filler dan dat het echt toegevoegde waarde heeft.

Thumbprint

Thumbprint is net als The Cape een kort verhaal van Joe Hill wat ook in boekvorm uitgegeven is. Hoofdpersoon Mallory Grennan is een soldaat die net terug is uit Irak. Ze probeert de verschrikkelijke dingen die ze daar gedaan en gezien heeft te vergeten, maar het verleden haalt haar in wanneer ze raadselachtige vingerafdrukken begint te ontvangen. De vertelwijze wisselt tussen tegenwoordige tijd en flashbacks, waarbij ik de flashbacks het interessantst vind. Thumbprint is een whodunit over de gruwelijkheden die mensen begaan in tijden van oorlog met een nogal eenvoudige tekenstijl, ook qua kleurgebruik. Mallory is in alle opzichten afstandelijk, de andere personages blijven vrij eendimensionaal. Hierdoor wekt het verhaal ook weinig betrokkenheid in me op, en liet de onthulling van de boosdoener me onverschillig. Het einde komt behoorlijk uit het niets, gezien wat er aan voorafgaat, en is daarmee niet erg bevredigend. Het moge duidelijk zijn; voor mij is dit de minste comic uit de bundel.

Oordeel

Vind ik al met al Joe Hill: The Graphic Novel Collection de aanschaf waard? Ja, alleen al voor The Cape en zeker wanneer je ook NOS4A2 hebt gelezen. De verdieping die beide comics bieden voor de originele verhalen zijn een fijne aanvulling op het universum waarin ze geschreven zijn. En of alle tekenstijlen en uiteenlopende onderwerpen van de verschillende comics je nu aanspreken of niet, afwisselend is het wel. Zelf heb ik de paperback versie, maar een hardcover biedt waarschijnlijk wel wat meer leesgemak aangezien het een behoorlijke pil is. Beide versies vind je bij Amazon, Bol heeft alleen de hardcover.

[yasr_overall_rating size="--" postid="114675"]