Recensie: Nosferatu, een moderne ode aan klassieke horror

Nosferatu, de eerste vampierfilm ooit, verscheen in 1922 als een onofficiële adaptatie van Bram Stoker's Dracula. Omdat toestemming ontbrak, werden namen en details aangepast – zo werd Dracula graaf Orlok. Ondanks een rechtszaak welke begonnen was door de vrouw van Bram Stoker waardoor alle kopieën vernietigd moesten worden, overleefden enkele versies. Deze expressionistische klassieker groeide uit tot een icoon van horrorcinema en blijft een tijdloze inspiratie voor filmmakers. Zo was dit ook een inspiratie voor Robert Eggers (The Lighthouse, The Witch) om dit verhaal een moderne update te geven.

De reden dat ik het een update noem, is omdat het niet echt aanvoelt als een remake. Omdat Nosferatu al meer dan honderd jaar oud is, maakt het dit ook een redelijk ontoegankelijke horrorfilm aangezien de film geen geluid heeft en de klassieke versie van Nosferatu er ook naar mijn mening niet echt meer eng uitziet, niet zoals dat het publiek vroeger het zou hebben ervaren. Een update van de film, voor een nieuw publiek kon er dus ook voor zorgen dat een nieuwe generatie van horrorfans weer opnieuw mag genieten van dit klassieke horrorverhaal.

Het verhaal van Nosferatu (2024) speelt zich af in het Duitsland van de 19de eeuw. Ellen Hutter (Lily-Rose Depp) is een vrouw die op jonge leeftijd is verleid door het wezen van de nacht welke bekend staat als Nosferatu. Nu, jaren later, is ze getrouwd met Thomas (Nicholas Hoult), een zachtaardige man die graag goed zorgt voor zijn vrouw. Wanneer Nosferatu er achter komt dat Ellen een nieuwe man heeft gevonden, wil hij alles verwoesten om haar enkel voor zichzelf te hebben.

Kenmerkend aan de film is het vele gebruik van theatrale dialogen met veel drama. Met dit soort lange dialogen zou de aandacht van het publiek kunnen verslappen, hier zetten de acteurs dit zo goed neer dat de kijker erin wordt meegesleept. Wat hierin erg helpt is ook hoe mooi deze film is gefilmd, veel scènes lijken echt op schilderijen uit de 19de eeuw. Hierdoor voelt het eigenlijk een beetje aan alsof je naar een zeer goed toneelstuk aan het kijken bent. De film is wat langer is dan twee uur, maar gaat redelijk snel voorbij.

Eigenlijk is op Nosferatu weinig aan te merken, behalve dat de film naar mijn mening niet echt eng is. In plaats daarvan voelt de film eerder aan als een episch verhaal tussen goed en kwaad. Liefhebbers van klassieke horrorfilms zullen enorm genieten, maar ook wie de klassieker uit 1922 nog nooit heeft gezien zal genieten van dit plaatje.

Film: Nosferatu (2024)
Regie: Robert Eggers

Waardering: 5/5 sterren

Nosferatu draait vanaf 2 januari in de bioscopen, er zijn nu al diverse voorpremières