Recensie: Stranger Things seizoen 2

Stranger ​Things ​was ​een ​van ​de ​grote ​verrassingen ​uit ​2016. ​Het ​originele ​verhaal, ​met ​een fantastische ​cast, ​wist ​gelijk ​een ​grote ​schare ​fans ​te ​vergaren. ​Een ​eerste ​seizoen overtreffen ​is ​altijd ​lastig. ​Na ​acht ​afleveringen ​én ​een ​fantastische ​finale ​kan ​ik ​opgelucht ademhalen: ​Stranger ​Things ​2 ​is ​rommeliger ​dan ​het ​eerste ​seizoen ​maar ​heeft ​nog ​niets van ​zijn ​charme ​verloren.

DrankDrank

Het ​verhaal ​in ​het ​tweede ​deel ​speelt ​zich ​ongeveer ​een ​jaar ​na ​het ​eerste ​seizoen ​af. ​De ijzersterke ​cast ​uit ​het ​eerste ​deel ​is ​grotendeels ​weer ​van ​de ​partij, ​met ​hier ​en ​daar ​een toevoeging. ​De ​belangrijkste ​is ​Max ​(Sadie ​Sink). ​Het ​roodharig ​pubermeisje ​vult ​haar ​rol ​zo goed ​in ​dat ​je ​al ​snel ​vergeet ​dat ​ze ​pas ​net ​deel ​uitmaakt ​van ​de ​serie. ​Het ​is ​duidelijk ​dat mensen ​bij ​de ​casting goed ​weten ​waar ​ze ​mee ​bezig ​zijn. ​Ook ​dit ​seizoen ​leveren ​de ​veelal jeugdige ​acteurs ​en ​actrices ​weer ​een ​overtuigend ​staaltje ​acteerwerk ​af.

De ​makers ​hebben ​hun ​tijd ​genomen ​om ​het ​verhaal ​en ​de ​nieuwe ​personages ​goed ​neer ​te zetten. ​Het ​duurt ​zeker ​een ​paar ​afleveringen ​voor ​we ​weten ​wat ​er ​gebeurd ​is ​met ​de Upside Down ​en Eleven. ​Toch ​valt ​er ​genoeg ​te ​beleven, ​want ​die ​eerste ​uren ​worden ​gebruikt ​om jouw ​nostalgische ​gevoelens ​weer ​tot ​grote ​hoogten ​te ​brengen.

Stranger ​Things ​2 ​heeft, ​geheel ​in ​lijn ​met ​eerste ​seizoen, ​weer ​een ​berg ​aan ​referenties ​naar klassiekers. ​Sommige ​zijn ​overduidelijk, ​zoals ​de ​videogames ​die ​het ​jeugdige ​gezelschap ​in de ​arcadehal ​speelt. ​Andere ​zijn ​een ​stuk ​subtieler. ​De ​oplettende ​kijker ​ziet ​gedurende ​de afleveringen ​een ​hoop ​scènes ​die ​wel ​erg ​doen ​denken ​aan ​films ​van ​vroeger. ​Jurassic ​Park en ​Indiana ​Jones ​zijn ​twee ​voorbeelden, ​maar ​ik ​had ​er ​wel ​tien ​kunnen ​noemen. ​Omdat ​de serie ​zo ​vakkundig ​gemaakt ​is ​blijven ​de ​knipogen ​naar ​het ​verleden ​een ​duidelijk ​eerbetoon zonder ​dat ​je ​het ​gevoel ​krijgt ​dat ​de ​serie ​er ​afhankelijk ​van ​is.
Zodra ​het ​verhaal ​zich ​begint ​te ​ontplooien, ​gaat ​ook ​het ​tempo ​van ​de ​serie ​rap ​omhoog. Het ​zorgt ​soms ​voor ​een ​ietwat ​rommelige ​uitvoering, ​waarbij ​je ​het ​gevoel ​hebt ​dat ​je ​van hot ​naar ​her ​aan ​het ​rennen ​bent. ​Het ​valt ​niet ​uit ​de ​toon ​met ​de ​jonge ​personages, ​die ​vaak in ​zeven ​sloten ​tegelijk ​lopen. ​Toch ​was ​iets ​meer ​structuur ​geen ​overbodige ​luxe ​geweest.

Gelukkig ​neemt ​de ​kwaliteit ​naarmate ​het ​einde ​in ​zicht ​komt ​steeds ​meer ​toe. ​Aflevering zeven ​is ​een ​kleine ​uitschieter ​naar ​beneden. ​Als ​je ​daar ​eenmaal ​voorbij ​bent ​wordt ​je getrakteerd ​op ​twee ​afleveringen ​waar ​het ​vuurwerk ​vanaf ​spat.
Uiteindelijk ​zijn ​er ​vast ​en ​zeker ​series ​te ​bedenken ​met ​een ​sterker ​verhaal ​en ​een ​strakkere uitvoering. ​Toch ​is ​Stranger ​Things ​een ​van ​de ​weinige ​series ​die ​ik ​in ​één ​ruk ​uitkijk. ​Dat ​is ook ​met ​het ​tweede ​seizoen ​niet ​veranderd, ​integendeel. ​Na ​die ​fantastische ​finale ​kan ​ik niet ​wachten ​tot ​het ​derde ​deel. ​En ​dat ​komt ​grotendeels ​door ​die ​relatief ​onbekende ​cast, waar ​menig ​serie ​een ​groot ​voorbeeld ​aan ​kan ​nemen.

MobileMobile

Indiana, 1984. Ondanks de terugkeer van Will Byers uit de Upside Down zijn de inwoners van Hawkins nog steeds in de ban van de verschrikkelijke gebeurtenissen een jaar eerder. Alles lijkt weer normaal, maar schijnt bedriegt. Er heerst een dreigende duisternis voor alle overlevenden van het kleine stadje…

Alle 9 afleveringen van Stranger Things 2 zijn beschikbaar op Netflix

Sterren: 4 / 5

1 gedachte over “Recensie: Stranger Things seizoen 2”

Plaats een reactie