Recensies

Recensie: The Dark Pictures – House of Ashes

Nick Vossen

25 okt. 2021

Het is weer die tijd van het jaar dat wij met een groep ongelukkige zielen een horrorverhaal tegemoet gaan waarin niemand veilig is en we alle verantwoordelijkheid zélf dragen. Yes! De nieuwe Dark Pictures, genaamd House of Ashes is er! Wederom hebben we een spannend verhaal waarin de speler (of spelers) de touwtjes in handen heeft wie er leeft en wie er sterft. House of Ashes is weer een heel ander soort verhaal als zijn voorgangers, zowel qua inhoud als stijl. Maar is het ook net zo goed? Laten we beginnen.

Gameplay

Laten we voordat we het verhaal aanpakken (dat denk ik het belangrijkste is in dit soort games) heel even naar de gameplay kijken. Kort door de bocht is er in nieuwe titel binnen de Dark Pictures reeks nagenoeg niets veranderd. Je speelt nog altijd afwisselende personages in een soort interactieve fictiefilm en je komt nu en dan voor wat lastige keuzes te staan die uiteindelijk het lot van sommige personages kunnen bepalen. Er zijn voor zover ik heb gemerkt geen nieuwe toevoegingen op het al zeer minimale gameplay vlak. Dat is voor nu wellicht niet zo erg, maar ik denk dat dit wel iets is waar ontwikkelaar Supermassive Games in de toekomst over na moet gaan denken om de reeks interessant te houden ondanks dat het voornamelijk story-focused is. En nu we het daar toch over hebben…

Verhaal

Toen we aan het einde van Little Hope een teaser kregen voor deze game liep ik er eerlijk gezegd niet echt warm voor. House of Ashes speelt zich namelijk af tijdens de Iraq oorlog in 2003 en gaat over een groep Amerikaanse militairen die tijdens een zoektocht naar WMDs (Weapons of Mass Destruction) stuitten op een begraven tempel in de woestijn waar het absoluut niet pluis is. Overdreven Amerikaans geneuzel en automatische geweren had ik helemaal geen zin in in mijn Dark Pictures game dacht ik, maar niets bleek minder waar. Sterker nog, ik denk dat dit qua verhaal op het moment mijn favoriet is.

Ik kan natuurlijk niks spoilen, maar wat ik wel kwijt kan is dat de scenarioschrijvers van deze games steeds beter worden om de speler zich in te laten leven met de personages. Ze hebben allemaal interessante motieven en achtergrondverhalen en in tegenstelling tot bijvoorbeeld een Until Dawn waar ik echt een hekel had aan bepaalde mensen kwam ik hier uiteindelijk tot de conclusie dat desondanks het hoge gehalte aan ‘U.S. Marine oorah! Testosteron’ ik écht iedereen hier over de eindstreep wou halen. De personages zijn geloofwaardig en maken ook echt een verandering door naarmate het verhaal vordert.

Verder is het Supermassive Games weer gelukt om mij te blijven verrassen waar het uiteindelijke verhaal nou naartoe ging. Het ontdekken van dagboek pagina’s van een groep archeologen uit de jaren 40 komt nu met bijpassende terugblik cutscenes die super sfeervol zijn en me doen denken aan een Call of Cthulhu tabletop sessie. House of Ashes is absoluut weer een hele andere mood dan zijn voorgangers. Maar wat doet dat dan met de horror?

Is het wel nog horror?

Ieders definitie van horror is natuurlijk anders. Als jij bij horror vooral denkt aan schrikeffecten en ijzingwekkende spanning zoals Little Hope en Man of Medan dan ben je met deze titel misschien iets minder tevreden. Waar ik eerder al van uit ging klopte inderdaad. De game is eerlijk gezegd een stuk minder eng. We hebben automatische wapens en een arsenaal aan andere legerfoefjes. Toch hoeft dit niet slecht te zijn. De monsters zijn zeer intimiderend en creepy en de setting is wederom claustrofobisch, het bloed vloeit rijkelijk en de game barst van de spanning. Vergelijk het maar als iets minder Alien (1979) en iets meer Aliens (1986), beide heel anders, maar beide absoluut genieten geblazen. Tevens denk ik dat het een goede zet was van Supermassive Games om voor een episode af te zien van hun gebruikelijke formule. De harde jumpscares (waar ik sowieso al niet heel groot fan van ben) en de bijkomende enge gezichten recht in het beeld werden een beetje oud, dus om het roer om te gooien en te gaan voor een wat meer actiegericht verhaal vind ik een stap in de goeie richting. Maar maak je geen zorgen. Dit is echt nog wel horror.

Conclusie

Ondanks dat de gameplay na ‘season one’ eens flink onder de loep genomen moet worden is House of Ashes wederom een verbetering op zijn voorgangers. Met iedere nieuwe game in The Dark Pictures Anthology worden de verhalen beter geschreven en de personages geloofwaardiger en menselijker. Als je de omslag naar een wat meer actiegerichtere setting niet als minpunt ziet is House of Ashes makkelijk de beste game in de reeks te noemen tot nu toe. Oorah!