Recensie: The House with a Clock in its Walls (Eli Roth, 2018)

 

Na de dood van zijn ouders verhuist de 10 jaar oude Lewis Barnavelt (Owen Vaccaro) naar zijn mysterieuze en excentrieke oom Jonathan (Jack Black). Lewis probeert zich aan te passen aan het nieuwe huis, de nieuwe school en de steeds over de vloer komende nieuwe buurvrouw Florence (Cate Blanchett), maar eenvoudig is het allemaal niet. Totdat Lewis ontdekt dat zijn oom een heuse Warlock is, een ‘boy-witch’, en Lewis misschien wel Warlock bloed door zijn aderen heeft stromen. Net op tijd, want een tikkende klok, door een boosaardige concurrerende Warlock verborgen in de muren van zijn nieuwe huis, tikt razendsnel richting de ondergang van de wereld en alleen Lewis zal deze met hulp van zijn oom en diens buurvrouw kunnen stoppen.

You’re a Warlock, Harry

‘The House with a Clock in its Walls’ is een familie-horrorfilm die zich voornamelijk richt op de pre-tiener, net zoals ‘Goosebumps’ daarvoor deed. Beide films met ‘enge’ horror iconografie: vleermuizen, monsters, geesten, maar dan op zo’n manier verpakt dat het nooit echt levensbedreigend wordt. Kinderen mogen wel rillen, maar nooit schudden van angst. Jammer, want dat schudden van angst, maakt horror juist zo leuk. Het meeleven met een karakter dat door de psychologische en lichamelijke wringer wordt gehaald om er, al dan niet levend, aan de andere kant weer weer uit te komen, maakt dat wij ons levend voelen: ‘Ik heb… (zet hier je engste filmervaring neer) gezien en ik heb het overleefd!’

Het is niet of regisseur Eli Roth niet weet wat echte horror is. Ik ben nooit een grote fan geweest van zijn werk, maar je kunt niet zonder blikken of blozen beweren dat ‘Cabin Fever’, zijn twee ‘Hostel’ films en ‘The Green Inferno’ niet vol zitten met angstaanjagende beelden en extreem nare situaties. Steven Spielberg (Amblin is de producent) adviseerde Roth om, ook al was het bedoeld voor een jongere doelgroep, de film eng te maken. Helaas heeft Roth daar niet naar geluisterd.

Het is een nobele poging van Roth om iets te doen wat redelijk buiten zijn comfort zone ligt, maar daarom moet je je ook meteen afvragen of hij de beste regisseur was voor dit materiaal. Een vroege Tim Burton of een relaxte Guillermo del Toro had misschien de magie die het verhaal in zich heeft wat meer doen laten leven, zonder daar direct een hele doos aan CGI voor open te trekken. Het is voor Roth de eerste keer dat hij zoveel zichtbare CGI gebruikt en hij lijkt er niet helemaal goed mee weg te kunnen. De actie, hoewel kleurig en luid, voelt wat vlak en komt nooit echt tot leven.

Gebaseerd op een 12-delige (!) boekenreeks, waarvan het eerste deel werd gepubliceerd in 1973, zet de film exact dezelfde stappen als andere Young Adult films van de laatste jaren: (pre)tiener met slecht leven blijkt zeer speciaal te zijn, met krachten die nodig zijn om de wereld te redden. Die karakterboog, die ‘hero’s journey’, is echt aan verfrissing toe. Omdat je het al zo vaak gezien hebt, biedt de film op verhaaltechnisch gebied geen enkele verrassende wending. Het is een grove onderschatting van de jongere kijker om te denken dat zij niet openstaan voor experiment of verrassing.

En dat is jammer, want het trio Vaccaro, Black en Blanchett werkt uitstekend. Jack Black en Cate Blanchett beledigen elkaar non-stop, maar houden wel van elkaar en de jonge Vaccaro maakt de transformatie van Droopy naar Bad-ass zeer geloofwaardig. Een waarschuwing: als je niet zo van de acteerstijl van Jack Black houdt en hem soms iets te aanwezig vindt, zet je dan maar schrap want deze film laat Black op zijn alleraanwezigst zien. Ieder maniertje, grimas en loopje wordt van stal gehaald om de steeds groter wordende Jack Black nog groter te laten lijken.

THE HOUSE WITH A CLOCK IN ITS WALLS | Teaser Trailer NL

Nu de ‘Halloween’ viering al een aantal jaar steeds populairder wordt in Nederland, moet ‘The House with a Clock in its Walls’, misschien minder gezien worden als ‘horror’ film, maar meer als ‘Halloween’ film: een onschuldige bibberfilm waar je met je (pre)tieners naar toe gaat op een gure, regenachtige zondag. Een beetje griezelen, een beetje lachen, tegen elkaar aankruipen om de aanstormende winter nog even op afstand te houden.

Sterren: 3 / 5

Interessant artikel?

1 gedachte over “Recensie: The House with a Clock in its Walls (Eli Roth, 2018)”

Plaats een reactie