Recensie: The Stand (2020)

Stephen King-adaptaties zijn weer helemaal in de laatste jaren! De king of horror is zelfs de meest verfilmde auteur ter wereld, met meer dan 50 films en series die gebaseerd zijn op zijn werk. De nieuwste op de stapel is een nieuwe serie van The Stand, een van zijn meest geliefde en tevens een van de langste boeken van zijn carrière. The Stand werd eerder in 1994 voor het eerst verfilmd als miniserie, maar nu is er dan eindelijk een moderne adaptatie (die midden in de Coronacrisis toch wel érg dichtbij komt). We doken erin om ons oordeel te vellen!

The Stand is Stephen King’s epische verhaal van een strijd tussen goed en kwaad in post-apocalyptisch Amerika. Wanneer een dodelijk virus ontsnapt uit een legerbasis en zich in korte tijd wereldwijd verspreidt, blijven er slechts een klein aantal overlevenden over. In de nasleep van de chaos voelen ze zich langzaam naar twee fronten getrokken: die van de hoogbejaarde Mother Abagail (Whoopi Goldberg) in Colorado, en die van de demonische Randall Flagg (Alexander Skarsgard) in Las Vegas. Wanneer de overlevenden bij elkaar komen en vrienden en vijanden maken, komt de dreiging van een ultieme confrontatie steeds dichterbij.

The Stand bestaat uit 9 afleveringen van ongeveer een uur. Anders dan bij de originele miniserie is er gekozen voor een niet-chronologische manier van vertellen; het verhaal begint ongeveer halverwege het boek, wanneer de apocalyps zich al heeft voltrokken en de overlevenden al hun gemeenschap in Colorado hebben gesticht. De voorgaande gebeurtenissen worden verteld via flashbacks; een format wat bijvoorbeeld aan de serie Lost doet denken.

De makers hebben dus een nieuwe draai aan het verhaal gegeven, maar de uitvoering ervan is twijfelachtig te noemen. De eerste paar afleveringen van The Stand voelen rommelig en ongefocust; er zijn zoveel sprongen in de tijdlijn dat het ook voor mij als lezer van het boek moeilijk was om te volgen. Veel belangrijke interacties en momenten gebeuren offscreen of in een flashback, wat het verhaal niet ten goede komt. Je voelt ten slotte weinig spanning als je toch al weet dat iedereen erna veilig en wel is. Later in de serie verbetert dit en wordt de rest van het verhaal lineair verteld, maar het is een slechte start die geen goede eerste indruk geeft.

Natuurlijk is het geen eitje om een boek van zo'n 1300 pagina's te verfilmen, en is het begrijpelijk dat bepaalde delen het script niet halen. Maar als de serie uit 1994 in 6 uur het verhaal redelijk samen wist te vatten, zou deze versie dat in 9 uur natuurlijk ook moeten kunnen. En dat is niet helemaal gelukt. Meerdere verhaallijnen en personages blijven onderontwikkeld, waardoor veel interacties en gebeurtenissen niet de dramatische impact hebben die ze moeten.

Ik vind het wel van belang om aan te geven dat dit probleem niet bij de cast ligt. Het acteerwerk in The Stand valt namelijk weinig op aan te merken, met Owen Teague als de sociopathische Harold Lauder die er als absoluut hoogtepunt uitspringt. Als er één ding is dat de 2020-versie beter doet dan de 1994-versie, is dit het wel. Het zijn echter het script en wellicht de regie die het geheel rommelig aan doen voelen en veel van de character development ondermijnen. Enkele significante personages zijn zelfs zo naar de achtergrond geschoven dat het bijna geen hoofdpersonen meer te noemen zijn, met name Henry Zaga's Nick Andros en Ezra Miller's bizarre Trashcan Man.

Terwijl ik The Stand geen ramp zou noemen, zijn er toch veel twijfelachtige creatieve beslissingen gemaakt die moeilijk te verantwoorden zijn. Ondanks het prima acteerwerk slaagt het geheel er niet in om het gevoel van een epische strijd tussen goed en kwaad goed over te brengen. Ook de apocalyptische setting is nauwelijks geloofwaardig; personages zien eruit alsof ze net uit de salon zijn gestapt, met keurige kapsels en schone kleren. Na de eerste paar afleveringen vergeet je zelfs snel dat er ooit een apocalyps geweest is, en lijkt het "kwade" Las Vegas zelfs helemaal niet zo'n verkeerde plek om je tijd door te brengen.

Conclusie: The Stand valt tegen, en dat is erg jammer. De cast is meer dan getalenteerd genoeg en doet duidelijk zijn best, maar het script en vooral de niet-chronologische manier van vertellen doen het verhaal geen recht. Dit is helaas een van de minder goede King-adaptaties te noemen. Desondanks heeft de serie ook goede elementen, en zullen kijkers die het boek niet gelezen hebben er wellicht minder kritisch over zijn. Maar het cliché luidt nog steeds: het boek is beter!

[yasr_overall_rating size="medium" postid="120624"]

De serie is nu in Nederland te zien via StarzPlay (via Amazon Prime en Apple TV)