Recensie The Strangers: Chapter 2 - Achtervolgen tot je er dood bij neervalt

The Strangers: Chapter 2

Helaas was mijn goede hoop bij het einde van Chapter 1 een illusie. The Strangers: Chapter 1 fungeert als iets wat heel goed een middenstuk van een enkele film had kunnen zijn. Het is een uitgerekte, lange achtervolgingsscène met totaal geen karakterontwikkelingen. De onnodige jumpscares en onmogelijkheden maken het geheel er niet beter op.

The Strangers: Chapter 2 gaat direct verder waar Chapter 1 gestopt was. Hoofdrolspeler en enige overlevende Maya (Madelaine Petsch) wordt wakker in het ziekenhuis waar ze die avond ingestoken is door drie gemaskerde vreemdelingen. Deze figuren hebben uiteraard al vernomen dat een van hun slachtoffers nog leeft en komen met gezwinde spoed hun werk afmaken. Dezelfde nacht nog moet Maya vluchten voor haar leven om haar moordenaars voor te blijven, waarbij niemand die ze tegenkomt te vertrouwen is.

Aaneenschakeling van achtervolgingsscènes

Het middelste deel van de drieluik is een behoorlijk lange zit. De film duurt (gelukkig) niet heel erg lang, maar is een aaneenschakeling van achtervolgingsscènes op verlaten locaties. De eerste paar locaties zijn nog te doen, maar al gauw wordt het erg vermoeiend. De film heeft een paar uitstapjes door flashbacks, maar de rest van de film -zeker zo'n 75 minuten- kijk je naar Maya die achtervolgd wordt op verschillende locaties waar ze wonden toegediend krijgt door de drie vreemdelingen.

Het verhaal van Chapter 2 zit mogelijk nog losser in elkaar dan dat van Chapter 1. Dit deel fungeert namelijk als tussendeel en dat is het ook. Niets meer, niets minder. Een lange achtervolging in een -schijnbaar- verlaten plaatsje. Zelfs het ziekenhuis waar het begint blijkt maar 1 man te werken. Er is absoluut geen karakterverdieping, het is alleen maar de focus op Maya en de vreemdelingen die haar achterna zitten. De spaarzame personages die geïntroduceerd worden zijn dood voor je 'vreemdeling' kunt zeggen.

Telkens krijgen ze haar bijna, maar dan toch weer net niet, te pakken. Hoe ver kun je een gegeven uitrekken? Deze film is het tweede deel in een drieluik, maar het had net zo goed het middelste stuk van 1 film kunnen zijn. En daar zit denk ik ook de crux. Regisseur Renny Harlin had hier geen drieluik van moeten maken. Aan het eind van mijn recensie van Chapter 1 had ik nog een sprankje hoop dat dit misschien wel een leuke wending zou krijgen, maar we zitten vooralsnog 'gewoon' een lange film in drie delen te kijken.

Het mysterie is weg

Wat mij verder nog stoort is dat de moordenaars nu tekst en uitleg krijgen. Je krijgt zowaar uitgelegd waarom ze constant op zoek zijn naar Tamara. Maar -en zéker in dit specifieke geval- nu verliest het heel veel aan kracht. De franchise leunt juist zo erg op het onbekende. De kracht van de moordenaars is dat ze onbekend zijn, dat iedereen het kan zijn en dat hun gruwelheden op niets zijn gebaseerd. En als je dat gaat uitleggen, dan krijgt het vorm en dan weet je wat hun drijfveer is.

Verder bestaat The Strangers: Chapter 2 weer uit onmogelijkheden en onnodige schrikeffecten. Een extra hard piepende ligkar van de automonteur die voor een 'schrikmoment' moet zorgen is weer zo'n mooi voorbeeld. Ook worden de moordenaars regelmatig toegetakeld. Eentje krijgt met kracht een hooivork in haar knieën geduwd, maar zie je de volgende scène weer met volle kracht rennen. Hoppa! Geef mij wat zij gebruikt.

Helaas heb ik door de opeenstapeling van ellendige elementen geen goede hoop voor het laatste deel, Chapter 3. Ik ben bang dat ik 'm toch ga kijken, al is het alleen maar om jullie te waarschuwen...

The Strangers: Chapter 2 is nu te zien in de Nederlandse bioscopen.