Recensie: The Void (Steven Kostanski/Jeremy Gillespie, 2016)

De film The Void belicht hoe een confrontatie met de dood alle betekenis uit een mensenleven kan halen. De monsters zijn metaforen voor de horror van verlies.

Recensie: The Void (Steven Kostanski/Jeremy Gillespie, 2016)
The Void

In 2007 richtte Adam Brooks en Jeremy Gillespie Astron-6 op, met als doel retro-horrorfilms te maken. Het eerste succes was Manborg (2011), een hilarische parodie op low-budget dystopiën als Judge Dredd, Mad Max, en Robocop. Daarna volgde de horror-comedies Father’s Day (2011) en The Editor (2014). Met The Void stapt Astron-6 over naar “echte” horror. Dit betekent niet dat ze haar esthetische identiteit in de steek laat. The Void is een serieuze film, maar ook een ode aan het oeuvre van John Carpenter.

Zoals menig Carpenter-klassieker is The Void een “siege”-film. Een groepje mensen strand in een ziekenhuis dat na een grote brand op het punt staat haar deuren te sluiten. Terwijl het donker-belichtte interieur doet denken aan de set van Halloween II, verwijst het moment dat politieman Daniel Carter een gewonde delinquent binnenbrengt naar het scenario van Assault on Precinct 13. En zo ontvouwt het plot zich ook in eerste instantie. Een onherkenbare moordlustige massa omsingeld het gebouw. Ze zijn gekleed in witte gewaden bedrukt met een zwarte driehoek. Net als in Precinct, maar ook in The Thing en Prince of Darkness, worden verschillende persoonlijkheden onder druk van de belegering tegen elkaar uit gespeeld. Zo leert de kijker langzaam wie de rol van held, schurk, helper, en slachtoffer zal spelen. Voor de Carpenter-fan is er weinig spanning te beleven, toch blijft de film boeien. De vele verwijzingen naar beroemde scenes – de monsterlijke transformaties in The Thing, Laurie Strode in de kast in Halloween, de “duivelse” zwangerschappen en occulte portalen in Prince of Darkness – zijn een feest van herkenning. Gaandeweg ontpopt zich een thema dat de film een eigen karakter geeft.

https://www.youtube.com/watch?v=W2ot6ogGZNc

Meer dan Prince of Darkness, is The Void een existentiële horrorfilm, en daardoor enger in mijn optiek. In Carpenters' film komen de kerk en de wetenschap samen tot de ontdekking dat het kwaad niet alleen een spirituele maar ook een materiële dimensie heeft. Het concept van de  duivel-in-de-fles zorgt er voor dat het ultieme kwaad buitenmenselijk blijft, en dus door de helden overwonnen kan worden. In The Void komt Daniel Carter er achter dat Dr. Richard Powell de waanzinnige leider is van een cult die als doel heeft de dood te overwinnen. De zwarte driehoek op de gewaden van zijn discipels, en op verschillende delen van de set, blijkt een symbool voor de portaal naar het dodenrijk. In The Void is het hiernamaals een onzichtbare, maar niet onbegaanbare, dimensie in het universum. In contrast tot Prince of Darkness is er in The Void geen sprake van goede of kwade kosmische krachten die van de mensheid een speelbal maken. De film plaatst het kwaad in de context van menselijke tekortkomingen: Powell’s onvermogen de dood van zijn dochter Sarah te accepteren.

Powell – een mix van Frankenstein en Moreau –  heeft wetenschappelijke en occulte kennis met elkaar verenigd om zo de mens te ontdoen van de vergankelijkheid. Voor Powell is de dood slechts een stadium van metamorfose. In zijn drang om van de menselijke rups een vlinder te maken heeft hij een legioen mensmonsters gecreëerd in de kelder van het ziekenhuis. Deze verminkte proefkonijnen bevinden zich nu tussen leven en dood, een ware hel op aarde, en hebben het ziekenhuis in brand gestoken in een poging zichzelf te verlossen van de pijn.

Vanaf Daniels aankomst in het ziekenhuis wordt het duidelijk dat The Void van de titel verwijst naar de existentiële leegte zoals die ervaren wordt door de politieman en zijn vrouw Alison – wiens zoon dood was geboren – en ook door Powell. De film belicht hoe een confrontatie met de dood alle betekenis uit een mensenleven kan halen. De monsters zijn metaforen voor de horror van verlies. Toch ook suggereert de film dat acceptatie van de vergankelijkheid nodig is om betekenis te geven aan een mensenleven. Zo maakt Astron-6 met The Void de succesvolle overstap van retro-pastiche naar “thinking-man’s horror.”

The Void is verkrijgbaar op DVD.

[yasr_overall_rating size="--" postid="72250"]