Recensie: Zombieland - Double Tap (Ruben Fleischer, 2019)

In een door zombies overwoekerd Amerika proberen vier individuen elkaar niet in de haren te vliegen en uit de klauwen te blijven van de wandelende doden….alweer.

Tien jaar geleden werden we verblijd met ‘Zombieland’, een frisse zombiekomedie uit een tijd waarin de zombie nog niet volledig was uitgemolken door de media. Relatieve nieuwkomers als Jesse Eisenberg en Emma Stone vormden met Woody Harrelson en Abigail Breslin een ‘dysfunctional family’. Tot elkaar veroordeeld door de chaos van buitenaf en zoals dat gaat in moeilijke families, iedereen met zijn eigen nukken en eigenaardigheden.

Dat tien jaar later dezelfde acteurs teruggebracht werden is opmerkelijk en draagt bij aan het kijkplezier. Ze zijn ouder, maar niet zoveel wijzer en eigenlijk lijkt de tijd in tien jaar een beetje te hebben stilgestaan. Tallahassee (Harrelson) is nog steeds een shit-kickin’ redneck met alleen maar oog voor zijn wapens en zijn gepantserde auto. Columbus (Eisenberg)  is nog steeds de nerdy neuroot. Hij heeft dan wel een relatie met starre Wichita (Stone), maar zijn weinig avontuurlijke temperament begint bij haar op de zenuwen te werken.

Alleen Little Rock (Breslin) wil wel eens wat anders. Nu ruim de puberteit voorbij is ze wel klaar voor een vriendje. Als zij die uiteindelijk vindt en samen met de jongen zonder iets te zeggen vertrekt, is dit het begin van een roadmovie door dichtbezombied gebied, waar een nieuw soort zombie lijkt te zijn ontstaan. Een zombie die zich niet gemakkelijk laat doden. De groep wordt aangevuld met Madison (Zoey Deutch), een enthousiaste, maar niet al te slimme jongedame met een enorm overlevingsinstinct.

De horrorkomedie is een lastig subgenre. Niet zo gek, want griezelig en grappig liggen mijlenver van elkaar verwijderd en de films die de twee genres succesvol mengen zijn op twee aangeknaagde zombiehanden te tellen. Voor iedere Shaun of the Dead of An American Werewolf in London zijn er heel veel films waarbij de komedie bestaat uit hard schreeuwen, veel vallen en een overdaad aan goedkope splatstick.

De Zombieland-films leunen meer op de komedie dan op de horror, maar de humor is erg ontspannen, laat het voornamelijk uit de karakters komen en heeft bijna nooit de irritante bewijsdrang die mindere horrorkomedies hebben. Double Tap is, net als zijn voorganger, nergens eng en heel zelden spannend, maar de grappen zijn veelvuldig en vaak goed gevonden. De zombies en dan vooral de ‘zombie-kills’ zijn inventief en bloederig.

Is Zombieland : Double Tap vernieuwend? Maken de karakters bijzondere ontwikkelingsbogen? Zit de film boordevol verrassingen en doordachte plottwists? Driewerf neen. Maar ik heb meer gegniffeld dan bij menig ander film dit jaar, heb me geen seconde verveeld en heb genoten van de referenties aan deel één. Het is overigens geen verplichting het eerste deel gezien te hebben, maar Zombieland uit 2010 staat op Netflix, voor diegenen die voor de volle belevenis gaan.

Zombieland: Double Tap is een uiterst vermakelijke rollercoaster vol geslaagde grappen, rondvliegende ledematen en karakters waar je van kunt houden en is bovendien misschien de beste date-movie van dit moment.

[yasr_overall_rating null size="--"]

Zombieland : Double Tap is vanaf 15 november 2019 te zien in de Nederlandse bioscopen.