Recensie: 'Atomic Heart' - Bioshock met robots

Al in 2019 schreef ik een artikel over Atomic Heart. Het was een spel waar ik erg naar uitkeek, vanwege de unsettling setting. Later hoorde ik dat het een day one release werd op Xbox Game Pass. Mijn geluk kon niet meer op. Ruim drie jaar verder en het spel is ondertussen een week uit. Ik heb het gespeeld en vind er wel wat van. Of het je tijd waard is? Lees gauw verder.

Verhaal

Atomic Heart speelt zich af in de toekomst. In een alternatieve tijdlijn is Rusland ver gevorderd in het ontwikkelen van AI en robots in het algemeen. Helaas vangt ons verhaal nèt aan als de robots zich tegen de makers keren. Bummer. Om die crisis het hoofd te bieden stuurt de overheid majoor P-3 naar het getroffen gebied Facility 3826. Samen met zijn pratende high-tech handschoen CHAR-les gaat hij daar orde op zaken stellen en tot op de bodem uitzoeken waarom de robots op hol zijn geslagen.

Naast dat het verhaal niet echt veel om handen heeft, is er ook niet echt diepgang in het achtergrondverhaal van P-3. Er wordt niets nieuws gemeld wat niet al eens eerder is gedaan in spellen, en dat is wel een gemiste kans.

Ongemakkelijke robots...

De eerste kennismaking die je met het spel hebt, is fantastisch. Je begint in een roeibootje waarin je door een kanaal vaart en kennismaakt met de omgeving. De omgeving is levend en er gebeurt van alles. Hierna word je opgepikt door een vliegende robot die je de stad nog eens beter in vogelvlucht laat zien. Dat is echt fantastisch. Het druipt van het Stalinisme; je vliegt bijvoorbeeld langs grote, bombastische standbeelden van helden uit die periode. Het is een natte droom voor elke Rusland-o-fiel, zeg maar. Alles ziet er geweldig uit en het intro kon mij niet lang genoeg duren, maar je voelt de bui natuurlijk al hangen, dit kan nooit lang goed gaan. Als de vlam in de pan schiet, krijg je gelijk te maken met gekke, doorgedraaide robots. Dit is wat mij betreft de sterke kant van het spel. Ze gaven mij, zeker in het begin toen ik er nog niet aan gewend was, echt een heel erg ongemakkelijk gevoel.

...die snel wennen

Helaas wen je redelijk snel aan die machines. Ze proberen je altijd op de zelfde manier te omsingelen, dit heb je snel door en hierdoor kun je al heel snel adequaat reageren. In het begin is het nog wel lastig, maar wanneer jij jouw wapens sterker kunt maken en van upgrades kan voorzien, dan ben jij al snel de kontschoppende badguy. Niet dat daar wat mis mee is, trouwens, maar het voelde allemaal wel heel erg makkelijk.

Vechten

P-3 heeft drie aanvallen: wapens, mêlee wapens en krachten via de handschoen CHAR-les. Als je robots verslaat, dan kun je de overgebleven resten leegroven. CHAR-les heeft een soort magnetische functie, waarmee jij Polymer uit de overgebleven resten kunt trekken. Met dit Polymer kun jij jouw wapens upgraden en CHAR-les sterker maken met zijn skills. De eerste ontgrendeling (die verplicht is) is Shok. Hiermee stoot je een elektrische schok uit, die de robots naar achteren duwt en ze even gedesoriënteerd maakt. Andere skills die je kan ontgrendelen zijn onder andere een schild en aanval met ijs. Shok is altijd beschikbaar, maar van de andere skills kun je maar twee op de handschoen laden en er elke keer maar een tegelijk gebruiken.

Je kunt via een scanmenu ontdekken wat de zwakke plek is van jouw huidige tegenstander, maar als jij geen geschikt wapen hebt, dan is het knoppen rammen geblazen. Gelukkig kan P-3 schieten, hakken, zijn handschoen gebruiken en wegduiken. Dat klinkt lekker op papier, maar als je maar een skill per keer kan gebruiken, wordt het al snel meer een opgave dan een tweede natuur, omdat je constant blijft wisselen. Het spel is ontworpen voor toetsenbord en muis en ik speelde het op mijn Steam Deck, dus met controller. Ik kan mij zomaar voorstellen dat het voor consoles ook niet heel erg vloeiend speelt.

Puzzels

Naast het middelmatige verhaal en actie, loop je al snel tegen de duffe puzzels aan. Het spel zit doorspekt met deuren die op slot zitten, waar jij de sleutel(s) voor moet zoeken. Een slot laat jou met je vingers knippen precies op het moment dat het licht aangaat onder een pin. Met meerdere pinnen zie je het ritme nog enigszins, maar bij de laatste twee pinnen ging ik vaak de mist in. Als je mis knipt, komt er weer een lichtje bij en ondertussen loopt de timer onverbiddelijk door. Later krijg je sloten waarbij je 'iets' ergens anders moet zoeken, om dat vervolgens in het slot te plaatsen, zodat het open gaat. Gaap.

Conclusie

Ik had erg veel zin in Atomic Heart. De combinatie van de setting van op hol geslagen robots en de vele screenshots die ik had gezien, gaven mij toch wel het gevoel dat er een lekker Bioshock-achtige game inzat. Helaas valt de uitwerking behoorlijk tegen. De omgeving is mooi, maar leeg. Het vechtsysteem is moeizaam, de vijanden voorspelbaar waardoor het heel snel, heel makkelijk wordt en door het oppervlakkige verhaal voel je nergens echt binding. Tel daarbij de verplichting van de vele puzzels bij op en je hebt een spel wat je misschien voor een paar uurtjes speelt (in 15 is het uitgespeeld), maar daarna nooit meer opstart. Mocht je Game Pass hebben dan kun je het prima eens proberen, maar voor de rest raad ik aan te wachten tot het ergens in de budgetbak ligt. Wat vast niet heel erg lang zal zijn.

[yasr_overall_rating size="large"]

Atomic Heart van ontwikkelaar Mundfish heb ik gespeeld op Steam Deck via Game Pass en het spel is ook verkrijgbaar op PS4 en 5, Xbox Series X|S en PC.