Recensie: Smile (Parker Finn) - een glimlach vol onbehagen

Debuterend regisseur Parker Finn levert met Smile een horrorfilm af waarbij het lachen je vergaat. Hij baseert zijn film op zijn eigen korte film Laura Hasn't Slept en laat zien veel in zijn mars te hebben. Helaas moet hij ook nog wat meters maken.

Doodenge grijns

Rose Cotter (Sosie Bacon) - dochter van Kevin Bacon en Kyra Sedgwick - is een psychotherapeut die iets teveel in haar werk opgaat. Ze lijkt een ogenschijnlijk onbezorgd leven te leiden maar schijn bedriegt. Laura (Caitlin Stasey), een patiënt die zij opvangt, is volledig in paniek door iets of iemand met een vreselijke glimlach. Alleen zij ziet het. Geen gewone glimlach maar de meest enge lach die je je voor kan stellen. Als ze niet veel later, vlak voor de ogen van Rose haar eigen keel doorsnijdt met een glimlach op haar gezicht, komen de trauma's van Rose aan de oppervlakte. Dat levert een doodenge en sterke scène op. Het resulteert in een raaskallende Rose. Haar vriend en familie weten niet meer wat ze met haar aan moeten en dus zoekt ze hulp bij haar eigen psycholoog. Alleen haar ex-vriend Joel (Kyle Gallner) wil haar helpen en samen proberen ze de vreemde zelfmoorden te ontrafelen.

Gedeeltelijk geslaagd

De eerste helft van Smile is een effectieve horrorfilm met de nodige schrikmomenten. Ook het gegeven dat de vloek overspringt op de persoon die de zelfmoord aanschouwt heeft, is spannend genoeg om te blijven boeien. In de tweede helft raakt regisseur Finn zelf ook het spoor bijster en verzand de film in een ongeïnspireerde weinig verheffende film die helemaal niets meer doet met het basisgegeven. In plaats daarvan krijgen we filosofisch geneuzel en onverwerkte trauma's van Rose te verwerken. Hij lijkt ons te willen laten zien wat trauma met een mens kan doen, maar dat pakt niet helemaal lekker en overtuigend uit.

Dat basisgegeven of de gimmick, een verontrustende glimlach, doet iets met de kijker. Normaal gesproken doet een glimlach je ontspannen of op je gemak voelen. Iets wat je vertrouwen geeft. Maar hier gaat het onder je huid zitten, het geeft een gevoel van onbehagen. Dat is een sterk gegeven van de film. De film doet qua thematiek wel denken aan The Ring en It Follows. Het acteerwerk van Bacon mag nog wel even benoemd worden. Zij speelt haar rol fantastisch. Wat niet meewerkt is dat de film ruim twintig minuten te lang is. Met een speelduur van 90 minuten was de film ongetwijfeld beter geweest. Zoals eerder gezegd, Finn is wel een regisseur om in de gaten te houden.

[yasr_overall_rating size="large"]

Smile is nu te zien bij Pathé Thuis.