Het heeft even geduurd, maar nu is Splice toch eindelijk te zien in Nederland.
Hoewel Splice door de trailer en de officiële website overkomt als monsterhorror, doet dat de film geen recht. De liefhebbers van keiharde ‘gore’ worden wellicht teleurgesteld door Splice, terwijl fans van het subtielere werk de film misschien links laten liggen, en dat zou jammer zijn, want Splice is een intelligente horrorfilm.
Splicing is een vorm van genetische manipulatie waarbij verschillend genetisch materiaal handmatig met elkaar gecombineerd wordt. Momenteel gebeurt dit al veel in de landbouw, denk aan soja en graan, maar daar gaat deze film natuurlijk niet over.
In Splice werken de getalenteerde, maar ook rebelse, wetenschappers Elsa (Sarah Polley) en Clive (Adrien Brody) met dierlijk materiaal. Hun eerste creatie is een groot succes en ze kunnen de verleiding niet weerstaan om het DNA van dit schepsel te combineren met het menselijke DNA. Het resultaat is een bizar monstrum met menselijke en dierlijke trekken. Natuurlijk zorgt dit wezen, Dren genaamd, voor de nodige horror, maar je kunt niet nalaten het ook sympathiek te vinden. In Splice is namelijk niets zwart of wit, goed of slecht, alles heeft twee kanten en het merendeel van de tijd, is niet Dren het monster.
De cast van Splice is niet groot, in het verhaal staan dan ook vooral Else, Clive en Dren centraal. Polley (Dawn of the Dead) en Brody (The Jacket) vormen een goed team en dragen de film. Delphine Chanéac is indrukwekkend als Dren. Het verhaal heeft de nodige plotwendingen en verrassingen, je hoeft je dus niet te vervelen. De special effects zijn goed.
Ik vond Splice vooral een mooie film. Het is geen keiharde horror, maar zeker de moeite waard. Nu te koop op DVD/BD.
Bloody Mary proefnotitie: ‘Well done’.
hopelijk meer “geluk” deze keer
Horror is niet mijn favoriete genre, maar dit ziet er toch wel interessant uit 😛 De special effects lui die ze hebben ingehuurd hebben ook nog eens een behoorlijke reputatie opgebouwd ^^
Vond het nogal een teleurstelling. Begon matig en werd steeds minder. Del Toro vond het nogal een zieke film op papier, met name een scène in het bijzonder tussen Brody’s personage en het wezen. Maar die bleek weinig opzienbarend te zijn of geladen. Aan het einde werd het voorspelbaar, met als hoofdzonde dat het compleet niet spannend of eng was.