Sweet, sweet revenge: Wraakfilms doen het eigenlijk altijd goed

Wraakfilms doen het bij het publiek eigenlijk altijd goed. Hoewel wij in onze maatschappij het hele ‘oog om oog, tand om tand’ soms zien als iets wat niet wenselijk is, gaan wij graag de hoofdpersonen toejuichen die dat op het grote scherm wel doen. Ook al is de hoofdpersoon iets is dat niet wenselijk is, zoals een huurmoordenaar. Wanneer zijn hond wordt vermoord door andere criminelen dan juichen wij hem maar al te graag toe.

Natuurlijk is het het mooist wanneer iemand die helemaal onschuldig is, wraak neemt op de personen die hem/haar onrecht heeft aangedaan. Liefst nog iemand waarvan verwacht wordt dat het helemaal niet toe in staat is om zulke acties te ondernemen. Neem The Toxic Avenger bijvoorbeeld. Wanneer Melvin, een nogal ielig mannetje die werkt als conciërge in een sportschool (en waarschijnlijk een chromosoompje teveel heeft) het slachtoffer wordt van pesterijen door een lokale bende hoop je dat iemand anders hen zal stoppen. Maar niemand komt. De pesterijen worden erger en gaan zelfs zo ver dat Melvin belandt in een vat met gif. Het gif heeft echter een bijzonder effect op Melvin, hij verandert in een nogal ongewone superheld; The Toxic Avenger! Toxie neemt op brute wijze wraak op de bendes die hem en het stadje Tromaville terroriseren. Hij onthoofdt en castreert de klootzakken met dodelijk gemak en wij, het publiek, juichen.

Ruim tien jaar voor The Toxic Avenger kwam een film uit die eigenlijk de basis legde voor de huidige definitie van de wraakfilm. Een nog jonge Wes Craven, inderdaad die van Scream en A Nightmare on Elmstreet, maakte zijn eerste grote film waarbij een tweetal dames door een bende worden vernederd, verkracht en zelfs vermoord. Ten minste, zij denken dat beide dames het leven hebben gelaten. Wij als kijker van The Last House on the Left zien echter dat een van de meiden de gruwelijkheden heeft weten te overleven en het huis bereikt van haar ouders. In dat huis zit ook de bende die daar een paar kamers hebben gehuurd. Wanneer de ouders zien wat een dochter is overkomen veranderen zij van liefdevolle ouders in bloeddorstige killers!

De film I Spit on Your Grave, uit 1978, gaat nog een stapje verder. Deze laat de dame, die door een bende wordt vernederd en verkracht, zelf de wapens hanteren waarmee zij haar eigen belagers te lijf gaat. De makers dachten met de toen opkomende feministische beweging te kunnen meeliften en de film te verkopen als een feministische film. De originele titel was dan ook The Day of the Woman. De film was echter zo controversieel dat die in enkele landen zelfs werd verboden. Nu staat I Spit on Your Grave bekend als een echte cult-classic. Het heeft zelfs een remake en recentelijk zelfs een vervolg op de eerste film gekregen.

Dat het nog iets anders kan bewijst Avenged. In deze wraakfilm wordt ook een vrouw belaagd, vernederd, verkracht en voor dood achter gelaten. Een inheemse Amerikaan vindt haar echter op tijd en gebruikt een spreuk om haar te helpen. De vrouw overleeft, maar verandert in iets wat niet menselijk is. Nu bezit zij de krachten van gevallen strijders en is wraak het enige wat haar nog beweegt. De inheemse Amerikaan ziet in dat hij iets gruwelijks heeft gecreëerd en probeert haar geest te redden. Maar is hij wel op tijd?...

Avenged is nu te zien op Horrify.