Recensie:'Winchester: The House That Ghosts Built'

Horrorfilms waarin een demon of geest is verbonden aan een huis, is een reeds veel gebruikt concept. Nieuwe alternatieven verschenen op het scherm, zoals een verbintenis aan een persoon (Insidious) of voorwerp (The Ring). Winchester valt echter terug op het oude concept, zij het met een nieuwe invalshoek. De film is geregisseerd door de gebroeders Spierig, die we al kennen van films als Daybreakers en Predestination. Het decor is San Jose aan het begin van de 20e eeuw.

Huis en wapen

Winchester draait om een gigantisch huis waar continu aan gebouwd wordt. Dit is echter niet de enige titelverwijzing die van belang is. Winchester refereert ook naar de Winchester Company, een groot wapenmerk. Gedurende de Amerikaanse Burgeroorlog werd dit wapen door eenheden van de Noordelijke Staten (de Unie) gebruikt. Het wapen zou hiermee ook een significante rol hebben gespeeld in de overwinning van de Unie.

De film begint met een kort openingsfragment, waarin Henry (Finn Scicluna-O´Prey, Hideaway) wordt bezeten door een geest. Henry is de zoon van Marion Mariott, die als familielid in het Winchester-huis woont. In een volgend beeld zien we Henry naar een dichtgetimmerde zolder wijzen, als teken dat de geest zich daar schuilt houdt. Dit shot lijkt bijna geknipt en geplakt uit The Conjuring 2, alleen dan zonder enge non. Hierna maakt de film een sprong voorwaarts in de tijd. Sarah Winchester (Hellen Mirren, RED & The Queen), de weduwe van William Winchester, verhuist in 1906 naar San Jose. Ze denkt dat ze vervloekt is door geesten, afkomstig van mensen die door Winchester-wapens zijn vermoord. Na contact te hebben gezocht met een medium, besluit ze te verhuizen. In San Jose begint ze aan de bouw van een enorm huis, wat reeds zeven niveaus telt op het moment dat dokter Price (Jason Clarke, Zero Dark Thirty & Mudbound) zijn intrede doet. Price is ingeschakeld door de Winchester Company, die gelooft dat Sarah haar verstand verliest. Ze wordt, ook in haar nieuwe huis, nog steeds achtervolgt door geesten.

Context?

Dit is eigenlijk het standaardscenario voor een horrorfilm. Twee personages verdelen de hoofdrollen, waarvan één de geesten al wel kan zien, en de ander nog niet. Price komt er echter (goh) al gauw achter dat de geesten wél bestaan, nadat hij in het huis met twee ´kennis maakt´. Het is tot op dit moment vrij onduidelijk wat het punt is dat de film wil maken. Tot nu draait de film vooral om een groot huis met meer dan honderd kamers, waarin geesten ronddwalen.

Pas na de eerste dertig minuten komt er een stukje context. Sarah legt uit dat ze probeert om berouw te tonen aan de geesten. Wanneer Price Sarah op een nachtelijke zoektocht betrapt op het tekenen van plattegronden, wordt meer duidelijk. Dit lijkt ze in een soort van trance te doen. De geesten houden haar in een soort macht. Zij willen dat Sarah iedere kamer, waarin de geesten zijn ontdaan van hun fysieke aanwezigheid, herbouwt. Wanneer zij dit doet, krijgen de geesten meer macht. Een aantal geesten zijn hier ´positief´ over, een aantal ´minder positief´. Zij die minder positief zijn, worden opgesloten door middel van balken voor de deur, die vastgetimmerd worden met dertien spijkers.

Wat tot nu toe aan deze film opvalt, is dat het verhaal een aaneenschakeling is van clichés en goedkope, on-originele jumpscares. Wiegende stoelen, verboden kamers die toch betreden worden, een bezeten kind; veel kan je terugvinden in oudere horrorfilms. Ondanks dat er goed tempo in het script zit, slaat de film toch iedere plank mis wat betreft de kern van het verhaal. Sarah lijkt in haar kostuum als weduwe overigens ook verdacht veel op Parker Crane uit Insidious. Over afkijken gesproken.

Zijsporen

Als er dan een kern gedestilleerd moet worden, is dat het verhaal van Korporaal Block. Omwille van spoilers zal ik diens rol niet haarfijn uitleggen, maar hij is wel van groot belang voor de film - als is het omdat hij de enige jump scare veroorzaakt die niet van te voren te verwachten is. Zijn personage vormt een middelpuntvliedende kracht om de basis van het verhaal - een gebouw met honderd kamers gehuisd door geesten - om te zetten in een praktische verhaallijn. Desondanks verandert er voor de kijker weinig. Deze wordt niet meegesleept in het mysterie van de kamers, of waarom de spoken wel en niet ´positief´ zijn. Het enige wat de kijker eigenlijk kan doen, is met lede ogen aankijken hoe het verhaal zichzelf klem draait in te veel zijsporen.

Een voldaan einde krijgt de kijker evenmin. Enkel het verhaal van Korporaal Block lijkt te worden uitgewerkt: de overige verhalen verstoppen zich als losse eindjes opnieuw in het huis. Een voorbeeld is Ruby, de overleden vrouw van Price. Wat is haar precieze bijdrage in het verhaal? Waarom verschijnt ze voor hem? Waarom kan Sarah wel met haar communiceren en Price niet, terwijl ze allebei de dood hebben gezien?

Een ander goed voorbeeld hiervan is het feit dat Price drie minuten ´dood´ is geweest. De enige significantie van deze gebeurtenis voor de film is dat hij hierdoor de geesten kan zien, net als Sarah. Maar waarom, en hoe, is hij weer tot leven gekomen? U mag het zelf gaan invullen.

Conclusie

Alhoewel de film een interessante inslag neemt binnen een reeds uitgemolken concept, weet het deze inslag niet door te trekken in het verhaal. Het verhaal is onvolledig en mist intern substantiële linkjes met zijsporen en gebeurtenissen/personages. Wie zijn bijvoorbeeld al die geesten, en waarom zien ze er zo uit? Als klap op de vuurpijl laat het einde de kijker al helemaal in het duister tasten, doordat geen clue in de film heeft aangetoond waarom - na de vernietiging van een zeer duistere geest - de villa weer ´opnieuw´ gebouwd zou moeten worden. Het lijkt een te geforceerd einde, wat - net als vele andere zaken in deze film - lijkt afgekeken van andere films. Het idee dat de film goed eindigt, maar een cliffhanger hierbij roet in het eten gooit. Als kijker hoef je bij Winchester niet bang te zijn dat je verdwaalt in het huis. Je verdwaalt in het verhaal.

Het decor mag er wel zijn overigens. De kamers zijn origineel in elkaar gezet, en er is creatief omgegaan met kleuren en attributen. Laat ik de producers daar dan deze ene extra ster nog aan danken.

Realiteit?

De film zegt gebaseerd te zijn op ware gebeurtenissen. Het klopt dat er inderdaad, nog steeds, een Winchester-huis staat in San Jose. Sarah Winchester, evenals haar man en het naar hun vernoemde wapenmerk, hebben echt bestaan. Sarah overleed op 5 september 1922. In 1906 was het huis daadwerkelijk zeven verdiepingen hoog. Tijdens de film wordt een aardbeving gesimuleerd, op het moment dat de geest van Korporaal Block probeert zijn broers uit het huis te bevrijden. In 1906 heeft zich daadwerkelijk een aardbeving voltrokken in San Jose, wat nog steeds de heftigste aardbeving was tot nu toe. Een dokter Price in het Winchester-huis heeft er nooit bestaan.  Er zijn ook geen verhalen bekend dat de Winchester Company iemand ingeschakeld zou hebben om de mentale gezondheid van Sarah te ´meten´.
https://www.youtube.com/watch?v=rj0MQ8gNsxg

De horrorfilm 'Winchester: The House That Ghosts Built' ligt nu in de winkel

[yasr_overall_rating size="--" postid="74406"]