Recensie: Doctor Sleep (Mike Flanagan, 2019)

Shine bright like a diamond.

Shine bright like a diamond.

Het gaat niet goed met Daniel Torrance (Ewan McGregor). Het jeugdtrauma waarbij zijn vader hem en zijn moeder wilde vermoorden met een bijl tijdens hun winterverblijf in het Overlook Hotel houdt hem nog steeds bezig. Drank, seks en vechten houden de demonen op afstand en zijn speciale gave, hem ooit verteld dat het ‘The Shining’ heette, zit ver weggestopt. Danny komt met tegenzin in actie als hij in contact komt met Abra, een meisje met dezelfde kracht als Daniel. Hun contact blijft echter niet onopgemerkt.

Rose the Hat (Rebecca Ferguson) en haar cultus ‘The True Knot’ danken hun eeuwige leven aan de kracht van The Shining en de jonge Abra belooft een geweldige vangst te zijn. Er ontstaat een strijd op leven en dood, op licht versus duister, waarin Danny vol de strijd aan moet gaan met zijn innerlijke en uiterlijke demonen.

Stephen King schreef Doctor Sleep als vervolg op zijn monsterhit The Shining. Toen Stanley Kubrick in 1980 het boek verfilmde stak King niet onder stoelen of banken dat hij de film niet geslaagd vond. Kubrick zou teveel hebben weggelaten en de essentie van het boek niet begrepen hebben. De verfilming van The Shining prijkt al jaren in de top van de allerengste films ooit en de vierenhalf uur durende televisie remake uit 1997 die veel dichter bij King’s bronmateriaal bleef, is een niet uit te zitten draak. Laten we zeggen dat smaken verschillen.

Technisch gezien hoef je The Shining niet gezien te hebben om Doctor Sleep goed te kunnen volgen, maar Flanagan speelt mooi met de recreatie van iconische scenes uit Kubrick’s film  en weet sommige scenes op zo’n manier te spiegelen aan het origineel dat beide films er beter van worden. Danny raakt, net als zijn vader vroeger, verstrikt in een web van alcoholisme en geweldpleging. De scene waarin hij keer op keer een drankje afslaat van een volhardende barman, is emotioneel pijnlijk en tegelijk gruwelijk spannend.

In de trailer van de Doctor Sleep kwam ‘The True Knot’, een groep eeuwenoude Shining vampiers, een beetje lullig op mij over, maar de groep wordt in de film met meer lagen dan gewend in een grote horrorfilm, neergezet. Dat is vooral te danken aan het spel van Rebecca Ferguson, die als leider van deze gevaarlijke groep nomaden dan weer vals dan weer innemend is, maar steeds het behoud van haar clan op de eerste plaats zet. Een film is sterk als je de slechteriken net zo goed begrijpt als de helden.

Regisseur Flanagan lijkt het ene na de andere genre product af te leveren waarin de balans tussen horror en drama prima is afgewogen. Van zijn eerste speelfilm Absentia naar Oculus, Hush, Ouija: Origin of Evil, zijn eerste Stephen King verfilming Gerald’s Game en zijn geweldige televisie interpretatie van The Haunting of Hill House, al zijn films schuwen de jumpscares niet, maar bieden genoeg diepgang om meer te zijn dan simpel een kermis spookhuis. Hij neemt als regisseur geen hele grote risico’s en verlegt de grenzen van vernieuwing niet, maar hij levert vakkundig gruwelwerk af.

Doctor Sleep is tweeënhalf uur lang, de opbouw is langzaam maar goed afgemeten en bouwt op naar een onontkoombare finale. Het voelt ook echt als een film die af is en niet aan de wieg hoeft te staan van een ‘universe’. Als er iets negatiefs gezegd moet worden over deze productie is het dat de film niet echt heel eng is. Spannend zeker, maar nachtmerrie voer zoals The Shining wordt het nooit.

Doctor Sleep is verreweg de beste Stephen King-verfilming van dit jaar. Voor liefhebbers van The Shining is het een feest van herkenning. Mensen die het origineel nog niet hebben gezien, kunnen misschien beter eerst wat huiswerk doen en dat is zeker geen vervelende opdracht.

Doctor Sleep is vanaf vandaag, 7 november, te zien in de Nederlandse bioscopen.

https://www.youtube.com/watch?v=BOzFZxB-8cw

[yasr_overall_rating size="--" postid="87501"]