Terug naar de tijd van Pinhead, Jason en Freddy

Wanneer ik terug denk aan mijn jeugd dan moet ik vooral denken aan alle films die ik en mijn zusje keken. Toen we heel klein waren keken we vooral naar Disney-films zoals De Kleine Zeemeermin en Jungle Book, of naar alternatieve tekenfilms als De laatste eenhoorn en Ook honden gaan naar de hemel. Later mochten we van mijn moeder naar ‘volwassen’ films kijken, dit waren vooral leuke verhalen met een happy end zoals Harry and the Hendersons en Splash.

Daarnaast hadden wij een uitzonderlijke liefde voor historische films. In de vakanties gingen we vaak met mijn vader naar de videotheek en we namen altijd dezelfde films mee. mijn zusje was fan van Red Sonja met Arnold Schwarzenegger en Brigitte Nielsen en ik koos voorThe Beastmaster en Conan(tevens met Schwarzenegger). Dit waren films waar af en toe wat enge scènes in zaten. Niet echt geschikt voor kinderen van 7 en 9 jaar oud eigenlijk, maar we konden het hebben en vonden het stiekem ook wel spannend. Niemand keek dit soort films bij ons in de klas.

Rond die tijd mochten we ook voor het eerst van mijn moeder naar The Witches kijken van Roald Dahl. Mijn moeder twijfelde nog, maar zette de band toch aan. Ik kan me nog goed de begintune van die film herinneren, die vond ik al zo eng. Maar het engste was natuurlijk de scene waarin AnjelicaHuston haar masker afzet en Bruno in een muis verandert. Gruwelijk!

De engste film uit mijn jeugd waar iedereen het over had was IT van Stephen King. Ik was 6 jaar oud toen deze uitkwam en mocht deze logischerwijs niet zien. Vier/vijf jaar later had de halve klas deze film gezien en werd er gepraat over hoe eng deze was en dat sommige kinderen niet meer konden slapen. Toen moest ik er ook aan geloven. Die clown met z’n enge kop en die scherpe tanden heeft nog een tijd lang op mijn netvlies gestaan.

Er zijn ook klassiekers die ik vroeger niet mocht kijken zoals Hellraiser, Nightmare on Elm Street (die mocht ik pas zien toen ik veel ouder was) en Children of the Corn. Ik zag dan wel altijd die enge covers staan maar ik moest altijd het rijtje horror films overslaan, tot ik oud genoeg was.

Het begon met klassiekers en hele slechte horrorfilms zoals Night of the Demons en The Exorcist. Later kreeg je de I know what you did last summer en Scream films (belachelijkgemaakt door de Scary movie parodies) gevolgd door road movie remakes zoalsThe Texas Chainsaw Masacre, House of Wax en The Hills have eyes. En natuurlijk de martelreeks SAW.

Sommige films van vroeger vind ik nog steeds leuk om te kijken, Stephen King films bijvoorbeeld. Daarnaast heb ik een zwak voor vampieren, zombies en monster-films: Dracula (Gary Oldman en KeanuReeves), Frankenstein (versie met Robert de Niro), Wolf (Jack Nicholson, Michelle Pfeiffer), Blade (deel 1 en 2),Beetlejuice (van Tim Burton) en het wat recentere Underworld (Kate Beckinsale).

Toch geef ik wel de voorkeur aan nieuwe films. Ik denk dat, dat komt omdat de special effects steeds beter worden. Vroeger was het toch een beetje improviseren (hoewel sommige films al ver hun tijd vooruit waren). Maar tegenwoordig komen er wel veel films uit die voorspelbaar zijn. Het is niet altijd makkelijk om een goed verhaal te bedenken. Misschien dat er zoveel remakes gemaakt worden van oude horror films. Het beste van vroeger (verhaal) gemixt met het beste van nu (special effects).

Van welke films kon jij vroeger niet slapen? En door welke laat je tegenwoordig het licht op de gang branden?