Recensie Paranormal Activity: Tokyo Night (Toshikazu Nagae, 2010)

Je zou het juist andersom verwachten: Amerikanen die binnen afzienbare tijd een schaamteloze remake maken van een Japanse horrorfilm. Zo is het de afgelopen jaren eigenlijk altijd geweest. The Ring (Ringu), The Grudge (Ju-on) en Dark Water (Honogurai mizu no soko kara) waren remakes die niet heel slecht waren, maar het vooral niet haalde bij het origineel. Verbaast was ik dan ook om in de brievenbus Paranormal Activity Tokyo Night te vinden. Gaat het hier om een Japanse remake van een Amerikaanse horrorfilm?

Ik kan dit alleen beantwoorden met: ja en nee. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel eens de titel voorbij heb zien komen op Youtube. Ik dacht dat ik te maken had met een parodie en besloot deze dan ook maar niet aan te klikken. Het is echter wel degelijk een officiële sequel die ongeveer tegelijkertijd met het Amerikaanse tweede deel in Japan werd uitgebracht.

Haruka Yamano komt na een dodelijk auto-ongeluk in Amerika terug in Japan waar zij wordt verzorgd door haar vader en haar broertje Koichoi. Door de twee gebroken benen die ze aan het auto-ongeluk heeft overgehouden dient zij thuis te herstellen en zit zij aan een rolstoel vastgekluisterd. Haar vader is regelmatig op zakenreis waardoor ze alleen thuis over blijft met haar 19-jarige broer Koichi. Koichi speelt liever met zijn camera dan dat hij studeert en filmt allerlei gewonen gebeurtenissen in huis. Het blijven echter niet bij gewone gebeurtenissen. Wat zijn toch die eigenaardige geluiden en wie verplaatst Haruka’s rolstoel ’s nachts? En vooral waarom?

Dit klinkt bekend in de oren, niet? De eerste helft van Tokio Night is vrij gelijk aan het eerste deel van Paranormal Activity. Dingen verplaatsen zich. Deuren gaan uit zichzelf open etc etc. Het grote verschil is echter dat het dit keer om broer en zus gaat. En aangezien deze niet samen slapen (Japanners zijn niet zo pervers als je zou denken) en ook Koichi wilt waarnemen of er iets in zijn kamer ’s nachts plaats vind word er gebruik gemaakt van twee camera’s en krijgen wij een splitscreen veelvuldig te zien. Leuke vondst maar is het ook van toegevoegde waarde? Dat valt wel mee. Het doet je in ieder geval wel continu heen en weer kijken naar het scherm. Voor één scene werkt het echter verdomd goed en ik kan ook wel zeggen dat dit een stuk enger is dan alle scenes uit Paranormal Activity 1 en 2 bij elkaar.

De interactie tussen Haruka (Noriko Aoyama) en haar broertje Koichi (Aoi Nakamura) is echt. Je hebt snel het idee dat deze twee ook echt broer en zus zouden kunnen zijn. Misschien dat de taal een rol speelt maar je merkt niets van geacteer bij deze twee. Een groot pluspunt in vergelijking met de Amerikaanse delen. Hoewel, net als bij de Amerikaanse delen de film vrij langzaam op gang komt en soms ook een beetje saai is doet niet af aan het uiteindelijke resultaat. Het laatste half uur van de film is best spannend in vergelijking met het eerste uur en dat de film leentjebuur speelt bij één van de eerder genoemde Japanse titels vergeef je ze dan ook snel.

Is Tokyo Night een waardevolle aanvulling aan de gehele Paranormal Activity-serie? Naar mijns inziens wel. Niet alleen is dat omdat ik zelf Japanners al eng vind wanneer deze een rare bek trekken maar ook omdat zij misschien nog meer dan de Amerikanen weten dat een vleugje absurdisme in een realistische setting behoorlijk freaky overkomt.

[yasr_overall_rating null size="--"]

Paranormal Activity: Tokyo Night is nu uitgebracht op dvd en blu-ray.