Recensie: Candyman (2021)

Zeg vijf keer Candyman in de spiegel en hij verschijnt. Met alle desastreuze gevolgen van dien. Anthony is een schilder die, inspiratieloos, stuit op de legende van de Candyman. Hij besluit hierover te gaan schilderen en een galerij te openen met zijn werk. Als er dan moorden plaatsvinden rondom Anthony lijkt het erop dat de legende terug is gekomen.

In 1992 verscheen het origineel met dezelfde naam voor het eerst in de bios. De film is gebaseerd op een kort verhaal van Clive Barker (De Boeken van Bloed, volume 5: The Forbidden) en hij werd redelijk goed ontvangen. Hierna zijn er nog twee vervolgen uitgekomen, Candyman: Farewell to the flesh en Candyman: Day of the Dead, die beduidend minder waren. En nu dus weer gewoon Candyman.

Dit deel is geen reboot, maar een direct vervolg op het eerste deel uit '92. Jordan Peele, die we ondertussen allemaal kennen van Us en Get Out, zegt over het origineel dat het een van zijn lievelingsfilms is. Hij is in de pen geklommen en heeft het script voor de film geschreven, samen met Win Rosenfeld en Nia DaCosta. Nia heeft hiernaast ook de regie voor haar rekening genomen. Verder spelen Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Nathan Stewart-Jarrett, Colman Domingo en Kyle Kaminsky mee. Vanessa Williams, Virginia Madsen en Tony Todd spelen tevens in het origineel en hebben allen ook een kleine rol.

Candyman is lekker beklemmend. De shots en scènes kijken heerlijk weg en het verhaal is zelfs behoorlijk bloederig. Een stuk meer dan zijn vorige films. Waar Get Out en Us het van de spanning en de mysterie moeten hebben, is deze film veel meer recht voor zijn raap. De openingsscène is onwijs gaaf gedaan en na het eerste, wat mindere gedeelte, gaat de film in hoog tempo door in wat echt een waardige opvolger is van het origineel. Iets wat nu een beetje een trend lijkt te worden; de reboot is uit, het 'vervolg' van het origineel zonder rekening te houden met andere vervolgen, is in. De acteurs doen hun werk geloofwaardig en de film gebruikt geweldige scenes die fantastisch wegkijken. Kanttekening is wel dat Peele toch weer wat maatschappijkritische opmerkingen erin moest verwerken, net alsof dat zijn handelsmerk is. Of dit sarcastisch is bedoeld weet ik niet. Maar het had wat mij betreft niet gehoeven, want het lag er echt te dik bovenop.

Al met al vond ik het wel een prima film, hij duurt net iets langer dan anderhalf uur. De laatste 20 minuten voelt wat gehaast en had wel wat langer mogen duren wat mij betreft. Maar de scenes zijn zo doordacht geschoten en fantastisch om naar te kijken, dat dit voor mij toch wel een fantastische ervaring was en een waardige opvolger van het origineel. (Je hoeft het eerste deel niet gezien te hebben om dit deel te begrijpen trouwens)

[yasr_overall_rating size="large"]