Recensie: Frankenweenie (Tim Burton, 2012)

Het cirkeltje is na 28 jaar rond. In 1984 haalde de toen nog piepjonge en onbekende regisseur Tim Burton de woede van broodheer Disney op de hals door zijn 30 minuten durende horrorhommage Frankenweenie te maken. Onmiddellijk ontslag wegens ‘misbruik van studiogelden’ was het resultaat. Anno 2012 staan de zaken er heel anders voor en is Disney trotse partner in de stop-motion remake van Burtons korte film.

Het toont aan hoe het filmlandschap veranderd is. Het verhaal van het jongetje dat zijn overleden hond weer tot leven probeert te wekken (en daar in slaagt) was anno 1984 niet ‘familievriendelijk’ genoeg. Je kan zeggen wat je wil van de 2012 editie van Frankenweenie, hij is nog steeds verre van een film voor de hele familie. Sterker nog, hij zal sowieso slechts een niche bedienen waarschijnlijk, net als dat hier in Nederland de originele versie van ParaNorman ook slechts luttele weken (en in sommige steden zelfs dagen) draaide. Desalniettemin heeft Disney Burton wel alle ruimte gegeven. Ongetwijfeld JUIST omdat andere studio’s met (min of meer) op gezinnen gerichte horroranimaties op de proppen komen.

Het verhaal

Hoe dan ook, in stemmig zwart wit (en in het vermaledijde, maar hier niet eens zo heel erg irritante 3D) is Frankenweenie een lust voor het oog. De film vertelt een uitgebreide versie van Burtons eerdere korte film die de liefhebbers op sommige dvd-edities van The Nightmare Before Christmas kunnen vinden.

Victor Frankenstein is een jong ventje dat een buitenbeentje in een klas vol buitenbeentjes is. Liefst maakt hij zelf filmpjes met zijn hond Sparky in de hoofdrol. Maar ja, het hondje komt al vrij snel in de film aan zijn einde en vervolgens poogt de verdrietige Victor het beestje weer tot leven te wekken met hetgeen hij op school van zijn wel heel erg op Vincent Price lijkende leraar heeft geleerd. Verdomd, het werkt. Victors klasgenootje Edgar E. Gore (juist met bochel, spreek zijn achternaam maar eens fonetisch uit) komt achter het geheim en dat is de start van een film die niet te stoppen proporties aanneemt.

Het is de vraag of dat nodig was geweest. In zijn hart is Frankenweenie het verhaal van een jongen en zijn hond en hoe om te gaan met verlies. Burton had het klein kunnen houden door daar de focus op te houden. Maar op het moment dat het stadje New Holland (waar de film zich afspeelt) wordt overlopen door uit de dood herrezen huisdieren, raakt de film de focus kwijt. Af en toe heb je het idee dat scènes (hoe mooi ook om naar te kijken) te lang worden opgerekt om de film maar op speelfilmlengte te krijgen. Dat laatste is jammer, het haalt de angel een beetje uit Frankenweenie.

Eerbetoon aan het horrorgenre

Echter, voor de horrorliefhebbers zijn die uitgebreide scènes wel smullen geblazen. De hele film is één groot eerbetoon aan het horrorgenre. Niet voor niets is het een jongen die Victor Frankenstein heet die zijn ‘monster’ tot leven wekt en is het zijn vriendje Edgar E. Gore die ‘it’s a-li-hi-ve’ roept. Van Dracula tot Godzilla en van The Mummy tot werkelijk iedere andere zwart-wit horrorklassieker, de ene na de andere knipoog en verwijzing komt voorbij. Hierdoor verveelt Frankenweenie geen seconde. Aan het eind van wat je best een achtbaanrit mag noemen krijg je toch een beetje het gevoel dat de film inhoudelijk zijn potentie niet waar heeft gemaakt. Maar goed, dat niet waarmaken gebeurt dusdanig oogstrelend dat dit eigenlijk amper effect zal hebben op de kijkervaring.

[yasr_overall_rating null size="medium"]

Frankenweenie verscheen 18 oktober 2012 in de Nederlandse bioscopen en is verkrijgbaar bij Bol of Zavvi.