Recensie: Grimas (Arjen Rooseboom, 2012)

Sofie en haar oudere broer Kevin zijn hun ouders verloren en proberen samen te overleven. Als Kevin door de crisis minder uren kan werken, moet Sofie noodgedwongen een bijbaantje vinden. Als student vindt ze het ideale baantje: babysitten. Geld verdienen terwijl je studeert. Het kindje van het gezin waar ze oppast slaapt onverstoord. Echter is het met de rust van Sofie snel gedaan als vreemde geluiden van de bovenverdieping te horen zijn. En als de televisie uit zichzelf aanspringt, besluit Sofie maar op de kamer van de baby te verblijven. Daar staat echter een knuffelverzameling met een nare clownpop die Sofie maar aan blijft staren met zijn levensechte ogen…

Geloofwaardigheid is het streven van iedere filmmaker. Het publiek laten geloven in de illusie die je creëert, hoe onrealistisch deze ook mag zijn. Sterker nog, des te onrealistischer het gegeven, des te knapper als je dit overtuigend kunt overbrengen. Daar hoef je in principe niet een enorm budget voor te hebben, maar je moet dan wel (h)erkennen waar je geloofwaardigheid verdwijnt. En soms gebeurd dat pas als je aan het filmen bent, of tijdens de montage.

Geloofwaardigheid is iets waar Grimas mee kampt. De film begint kleinschalig, maar wordt steeds ambitieuzer en regisseur Arjen Rooseboom wil ook nog eens tussen twee uiterst moeilijke genres laveren: humor en horror. De humor varieert van een glimlach tot momenten waar je als kijker vol ongeloof toekijkt. Alsof Rooseboom wist dat het niet haalbaar zou zijn, maar het toch doet. En dat verdient in principe respect. Je verliest wel de onafhankelijke kijker. De horror is er bij vlagen, maar slaat dood omdat het te veel met een knipoog wordt gebracht. Misschien ook uit angst dat het onbedoeld grappig wordt. Daarom loopt de als clown verkleedde geest als een kolderieke zombie door de gangen van het ziekenhuis (waar Sofie later in het verhaal wordt opgenomen) te marcheren. Niet erg intimiderend. De spanning moet vooral van de geluidsband komen, hoewel – eerlijk is eerlijk –  zo nu en dan ook door een effectieve opbouw.

Grimas verrast het meest in de structuur van het scenario en het tempo waarmee het verhaal zich ontvouwt. Er zijn verschillende verhaallijnen die de vaart erin houden, maar ook functioneel zijn. Ook het spel van Rooseboom als Kevin en Anouk van der Steen als Sofie is goed, mede geholpen door hun charisma en de sympathie die de rollen opwekken. Er is een vervolg aangekondigd, maar ik hoop persoonlijk dat dit een op zichzelf staand verhaal zal zijn en geen direct vervolg.

[yasr_overall_rating size="large"]

Kijk horrorfilm Grimas (Arjen Rooseboom) hier: