Waarschuwing: toen ik hoorde dat er iemand in de VS flauw viel tijdens een voorvertoning van ‘Hereditary’, omdat de film zo vreselijk eng zou zijn, nam ik het besluit om doelbewust alles met betrekking tot de film uit de weg te gaan; geen recensies, geen trailer, geen synopsis. Hierdoor zag ik voor het eerst in lange tijd helemaal onbevangen een speelfilm en werd ik meegesleept zonder ook maar enige houvast te hebben.
Als je ook maar enige interesse hebt om deze film te gaan zien, om te zien of het ‘flauwvalwaardig’ is of gewoon omdat je één van de meest enge en interessante horrorfilms van de afgelopen tijd wilt zien en het is je gelukt om tot nu toe weinig over de film te weten te komen, stop met lezen van deze, en andere, recensies en ga deze film vers en fris bezoeken. Voor hen die meer willen weten voordat ze deze ‘moderne klassieker’ gaan zien, volgt hier mijn ervaring.
Hereditary start met de dood van de moeder en grootmoeder van een schijnbaar relatief normaal gezin. De dood van de vrouw heeft op iedereen een andere uitwerking. Dochter Toni Colette had een zeer moeizame band met haar moeder, kampt met schuldgevoelens en kan niet bij haar pijn, haar echtgenoot Gabriel Byrne wil alles het liefst zo snel mogelijk vergeten en al het verdriet weer gladstrijken en hun oudste zoon Alex Wolff lijkt totaal niet onder de indruk van het heengaan van zijn oma. Alleen Charlie, de jonge dochter, voelt een gemis en haar wens om haar oma weer te zien wordt werkelijkheid als zij met regelmaat haar oma aan zich ziet verschijnen. Het rouwproces zet het hele gezinsleven op scherp en een aantal raadselachtige ontdekkingen doen familiegeheimen onthullen die de situatie in het gezin er niet beter op maken.
Een van de vele dingen die Hereditary erg goed doet, is je steeds op het verkeerde been zetten. Veel hedendaagse genrefilms blijven binnen de lijntjes kleuren van hun subgenre, maar bij Hereditary worden deze grenzen steeds dunner en dunner. Is het een geestenfilm? Is het een possession-film? Is het een heksenfilm? Of is er iets volledig anders aan de hand? Alles wat er gezegd of gedaan wordt in de film heeft betekenis. Dialogen in het begin van de film krijgen na het einde ineens een hele andere betekenis, terwijl ze op het moment dat je ze hoort geen vragen oproepen. De film nodigt je hierdoor direct uit om nog een keer te willen kijken om te zien wat voor hints je allemaal gemist hebt.
Dit is eerste lange speelfilm van regisseur Ari Aster en op zeer knappe wijze weet hij de hele film lang je een onbestemd en unheimisch gevoel te geven. De film werkt je letterlijk op de zenuwen. Scenes met eigenaardige of gruwelijke gebeurtenissen worden snel afgebroken zonder dat je de reacties of gevolgen van de gebeurtenissen ziet, waardoor je als kijker steeds denkt: ‘WTF was dit?’, om vervolgens alweer in de volgende bizarre situatie terecht te komen. Deze constructie maakt dat je steeds in spanning zit. De film grijpt bijna nooit naar effectbejag als jumpscares, maar als er dan toch eentje tegen het doek wordt gekledderd, spring je ook meteen een meter de lucht in. De industriële soundtrack helpt met z’n diepe bastonen ook mee aan het creëren van een uiterst ongemakkelijke sfeer.
Het acteren is ook bijzonder te noemen. Je vergeeft die arme Toni Colette haar hysterische uitvallen, want na The Sixth Sense zit ze nu met twee kinderen opgezadeld die behoorlijk vreemde trekjes vertonen. Nergens is ze alleen maar ‘de getergde moeder’, maar slingert ze van pathetisch naar tragisch naar totaal onuitstaanbaar. De jongen Alex Wolff haalt het diepste van onder uit zijn ziel en staat zijn mannetje tegenover het acteergeweld van de oudgedienden. Milly Shapiro speelt de jonge Charlie. Het debuterende meisje heeft een zeer specifieke verschijning, maar haar bijzondere uiterlijk werkt in deze film uitermate goed. Het kalme spel van Gabriel Byrne is een baken in alle chaos en bloederige commotie.
Hereditary is een film over zware thema’s als rouw, verdriet, pijn en verlies, maar het is verpakt in een volkomen unieke film, die je in een angstaanjagende achtbaan van emoties doet stappen, zonder uitzicht op een einde. Hereditary is voor mij de beste horrorfilm van het jaar en misschien zelfs wel van de afgelopen jaren.
Verkrijgbaar bij:
Verkrijgbaar bij:
Maar is ie flauwval waardig? Iets soortgelijks werd ook gezegd van Veronica en hoewel dat geen slechte film was, was het zeker geen topper….
Ach misschien ben ik al een beetje afgestompt van alle horror die ik heb gekeken….
Ik ben een echte allesvreter wat horror betreft en zie het niet zo snel gebeuren dat ik flauwval. Het is natuurlijk prima promotie voor je film en ik had bij Veronica het idee dat dit ook echt alleen geroepen werd voor media aandacht. Ik heb maar één keer meegemaakt dat er iemand flauwviel bij een film en dat was tijdens het Weekend of Terror bij Hellbound: Hellraisr 2 bij die scene waarin ze een gek een scheermes geven als oplossing voor de insecten onder zijn huid. Later bleek dat die flauwgevallene teveel had gedronken en geblowd. Op die manier kun je ook faluwvallen tijdens een K3 film. Hereditary is niet goor, heeft geen jumpscares maar zit echt oder je huid. Ik ben benieuwd wat je r van vind.
Dat is waar ik altijd een beetje bang voor ben idd en wat tot nu toe ook altijd in alle gevallen zo is geweest. Ik ga hereditary zeker kijken hoor, maar ik geloof niet zo in een film waarbij mensen flauwvallen. Op mij heeft dit soort media aandacht een averechts effect en maakt dat ik alleen maar sceptisch naar deze film zal kijken 🙂
Nou als er hier iemand flauw is gevallen heeft ie slecht gegeten of is de bloedsuiker te laag. En dan de opmerking dat er mensen gillend de zaal zijn uitgelopen, moet volgens mij gierend ? zijn.
Jammer ik had er veel van verwacht ?
Haha, Jezus Joke. Maar wat is er dan nodig om je bang te maken? 🙂 Jammer dat het niet was wat je er van verwachtte, maar ik merk ook wel dat de film behoorlijk overhyped aan het raken is. Wat is je favoriete (moderne) horrorfilm?
Oh er zijn er verschillende maar Saw is mijn favoriet ?
Geweldige film waar ik zeker nog een paar keer heen zal gaan.
Regisseur Ari Aster heeft met deze film een goede mix gemaakt van arthouse en mainstream.
Ik weet alleen niet of het grote mainstream publiek hiermee weg gaat lopen.
Het tempo van de film ligt laag (wat je trouwens niet moet verwarren met saai) en dat zal niet iedereen waarderen.
Daarnaast wordt ook niet alles uitgelegd, wat ook weer kan leiden tot ergernis. En er zullen mensen zijn die de film een pretentieuze kutfilm gaan noemen.
Maar voor een ruimdenkende filmliefhebber die eens wat anders wil dan een dertien in een dozijn horrorfilm zal deze film een verademing zijn.
Nee hoor. Niks pretentieus. Gewoon een kutfilm.
Akkoord. Meeste volk heeft ook geen verstand van semiotiek, beeldcultuur en cinematografie.
Interessant, spannend, verrassend en zeer zeker onverwacht. Maar of ik hem eng zou noemen… nee. Er was een constante spanning aanwezig, maar sommige elementen waren voor mij niet helemaal serieus te nemen. Nu hij een beetje bezonken is kan ik hem wel wat beter plaatsen. Origineel was het in ieder geval wel! Ik denk ook dat als ik er onbevangen ingegaan zou zijn, dat ik hem dan anders zou waarderen. Maar vooral de overkill aan het aankondigen van ‘de engste film ooit’ etc. zorgde er wel voor dat mijn verwachtingen heel anders lagen. En dat maakt het jammer.
Mede door deze recensie ben ik gisteren naar Hereditary geweest.
Ik weet werkelijk niet waar Michel van gesnoept heeft toen hij deze film had gezien.
Volgens mij hebben we allebei een andere film gezien, want ik herken niks van wat hij zegt.
De hele zaal dacht tijdens de pauze er aan om weg te gaan maar meerendeel hebben toch doorgezet.
Gelukkig maar. Anders hadden we de humor waarbij Lauren & Hardy zich zelfs voor zouden schamen hebben gemist.
Maar horror, suspense, spanning. Niks van dat alles.
Een absolute aanrader. Niet alleen als horror, maar als gehele film in het algemeen.
Hoewel als slapstick misschien nog 2.5 ster
Hahaha, had ik maar ergens van gesnoept! Bizar hoe dit nu gaat. Deze film krijgt echt twee kampen: of je vindt het geweldig of je vindt het pure rotzooi. Is het dan echt die hypemachine die het verpest voor veel mensen? De hele tijd maar zeggen dat het ‘DE ALLERENGSTE FILM OOIT’ is heeft misschien alleen maar teleurstelling tot gevolg (iets waar ik dus net zo hard aan mee doe,) Of is de film gewoon niet voor iedereen? Jammer dat je niet hebt gegriezeld, maar wel fijn dat het als komedie wel voor je werkte! ?
Ik ben het 100% met je review eens, Michel. Voor het eerst sinds een hele lange tijd heb ik onwijs slecht geslapen van een film. Wat een geweldig verhaal en een geweldige opbouw. Vanaf de eerste minuit kruipt de film onder je huid, vooral door het sterke psychologische verhaal dat er neer wordt gezet. Ook een mooi element met die poppenhuizen. De paar jump-scares die erin zitten komen als een mokerslag aan.
Gisteravond ben ik naar Hereditary geweest en ik heb hem even laten bezinken. Maar helaas kan ik niet super positief zijn.
Ten eerste wordt wat mij betreft de hype totaal niet waar gemaakt. Het is zeker niet de engste film van het jaar. Ik vond “A Quiet Place” stukken “enger”.
Het stuk voor de pauze is niet traag, maar saai. Het kwam in de zaal ook totaal niet aan. Niemand vond het griezelig. Een vogel tegen het raam. Nou, eng hoor. Het feit dat het ongeluk ook niet in beeld wordt gebracht hielp ook niet. Milly Shapiro kwam wel goed over.
Na de pauze kwamen er dan wel wat leuke elementen in de film. De seance bij Joanie was leuk en die later in het huis werd gedaan, dat werd zomaar bijna griezelig. Daarna vloog de film uit de bocht en was absoluut niet meer te volgen wat de regisseur er mee wilde. Het feit dat geen keuze wordt gemaakt voor een subgenre, zoals hierboven al opgemerkt, maakte het voor mij vleesch nog visch.
Het einde werd er nogal bijgetrokken nadat er snel in een boek iets over gelezen was, is dit dan waar het om ging? Ik was niet overtuigd.
Al met al teleurstellend. Nog niet zo erg als die andere A24 film “It comes at Night”, maar ik zal deze film niet nog eens gaan zien.
Was ook erg teleurgesteld. Ik vond hem traag en niet eng. Persoonlijk vind ik het vooral een treurige film die over hele menselijke drama’s gaat (je ouders verliezen, je kind verliezen, een huwelijk dat stukloopt omdat beiden op een andere manier met het verlies omgaan). Na zoveel verdriet was de ‘horror’ gewoon onzinnig.
Mooi verwoord… Vraag mijzelf nu ook ineens af of ik drama misschien veel neger en benauwender vind dan horror.
Nee. Deze film wordt als horror geadverteerd en niet als drama. Als dat zo was geweest had ik hem op die merites bekeken.
Hoewel ik er dan waarschijnlijk sowieso niet naar toegegaan was, want ik heb nu eenmaal helemaal niets met 2 uur kijken naar de ellende van mij onbekende mensen. Ik heb domweg onvoldoende inlevingsvermogen om daar wat mee te kunnen. Dat soort films laat me volledig koud.
Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik twijfelde om na de pauze terug te gaan.
Regisseur Ali Aster heeft de film in eerste instantie wel degelijk als familiedrama bedoeld. En waarom zou dat elkaar moeten uitsluiten? Genre-klassiekers als Rosemary’s Baby en The Brood bewijzen dat dat wel degelijk kan. Maar goed, ook die films zullen niet aan je besteed zijn. Je postje is pijnlijk exemplarisch voor de archetypische hedendaagse ‘horrorfan’. Een misantroop zonder inlevingsvermogen die gruwt van zaken als drama en emotie, geen oog heeft voor details en zaken als regie, fotografie of mise-en-scène (het noemen van deze zaken levert doorgaans lege blikken en openstaande kwijlmonden op) en films alleen kan beoordelen op de hoeveelheden ‘gore’ en ‘kills’. Zo iemand mist inderdaad de intellectuele bagage om een kwaliteitsfilm als Hereditary op waarde te schatten.
Is dit een reactie op mijn post? Naar aanleiding van drie zinnen noem jij mij een mensenhater en dom? Alleen omdat ik het niet eens ben met jouw mening over een film? Volgens mij sla je wat door, vriend.
Gisteren gezien. Dit was gewoon een erg goeie film. Jammer van het publiek, giebelende pubers en luidruchtige tokkies die zich hardop meenden af te moeten vragen wanneer het nu eens “spannunt” zou worden. De meeste mensen snappen nu eenmaal niets van horror, zoals ook uit de meeste van bovenstaande reacties hier blijkt. Het komt niet eens in ze op dat in drama ook horror kan zitten en vice versa. Nee infantiele troep als Saw, da’s gaaf. …
Echt hè, die sportschoolbenadering van horror, ik zal het nooit begrijpen…
Nee, dit soort pretentieuze art-house horror, is iets waar ik niets mee kan. Maar als je daar niet van houdt, dan heb je kennelijk een “sportschoolbenadering”? What ever that may be…
Het hoeft voor mij zeker geen slasher horror te zijn. Eén van de beste en engste horror films die ik ooit (onvoorbereid) in de bios heb gezien is “The Blair Witch project”. De eerste wel te verstaan. In die film komen letterlijk twee druppels bloed voor, maar de angst spatte van het scherm. Daar was ik wel van onder de indruk.
Kader dat eens in tijd en ruimte…
Nuja, ieder zijn mening. Was enorm aangedaan – heb The blair witch project ook in de bioscoop gezien.
Doch heeft Hereditary me zéker even aangedaan als The Blair Witch project.
Arthouse? (semiotiek/cinematografie of hoe?) T’ is een complexe film, zoals TBW project haat men deze, of zijn ze er zot van.
Ik vind dit echt te gek! Uit de reacties blijkt maar weer eens wat een complex genre horror toch is (ja, zelfs als je alleen maar hard gaat om doorgezaagde tieners!). Horror en humor zijn zo specifiek persoonlijk. Wat de één vermakelijk vindt, vindt de ander bocht en omgekeerd. Stephen King heeft het in zijn boek ‘Danse Macabre’ over universele angsten met angst voor de dood als één van de belangrijkste. Die angst zweeft boven iederee horrorfilm, welke uiting de film er ook aan geeft. Ik ben nav de reacties wel gaan nadenken over wat nou ‘eng’, precies voor mij betekend. ‘Spanning’ is duidelijk te definiëren, ‘schrikken’ is ook duidelijk, maar wanneer zit je in ‘angst’ te kijken en is echt iets ‘eng’. Ik schrijf momenteel zelf het scenario voor een horrorfilm, dus jullie reacties zijn mij hierin zeer kostbaar. Dank daarvoor!
Horror is een emotie. Te weinig mensen die zichzelf ‘horrorfan’ noemen begrijpen dit, gefixeerd als men is op oppervlakkigheden als ‘spanning’, ‘gore’ of het aantal ‘kills’. Goeie horror onthutst en vervreemd, maar je kunt van iemand voor wie Saw of Hostel de ultieme horrorervaring is niet verwachten dat hij of zij dit soort zaken herkent. Daarvoor is intelligentie nodig.
Ik denk niet perse dat intelligentie hierbij een rol speelt. Je geeft aan dat het om emoties gaat en die kent iedereen, alleen is de vorm en de uiting soms anders. Ik denk wel dat culturele achtergrond en levenservaring b.v. een rol spelen. Ik denk dat ik Hereditary OOK eng vond vanwege het feit dat ik kinderen heb. Vroeger was de vieste splatter me niet te gek, maar je moet nu echt van wel hele gore huize komen wil je me daarmee nog ondersteboven krijgen. Ik kijk alles wat los en vast zit, soms heb ik zin in doorgespieste tieners, soms heb ik zin in psychologisch drijfzand. Smaken verschillen en nergens meer dan in horror!
Ik zou het graag met je eens zijn maar mijn ervaring is helaas anders, zoals helaas ook weer bleek in de bioscoop vrijdag jl. waar ik Hereditary bekeek en uit veel van de reacties hierboven. Als het stickertje ‘horror’ erop staat hebben de meeste mensen de neiging er naar te kijken als ware het een soort van krachtsport. Heel erg cynisch en onaardig van mij om dat te moeten constateren maar het is niet anders. De meeste zelfverklaarde ‘horrorfans’ zijn gewoon te dom om te poepen.
Ik weet niet wat jou dwars zit, maar je begint jezelf nogal te herhalen en erg vervelend te worden, met het continu beledigen van mensen die niet dezelfde smaak hebben of anders over zaken denken dan jij. Get over it!
Je weet niet wat me dwars zit? Nog steeds niet? En dat terwijl ik er toch bepaald geen doekjes om wind. Typisch gevalletje I rest my case dus…
Nee, werkelijk niet, Robbert. Ik snap niet wat jou zo dwars zit dat je zo wild om je heen slaat omdat iemand het niet met je eens is. Maar goed, laten we het hierbij houden en lets agree to disagree.
Het lijkt mij redelijk om te stellen, zeker voordat het onredelijk wordt, dat smaken gelukkig verschillen en dat verschillende mensen verschillende dingen leuk, bijzonder, eng of belangrijk vinden. Zoals Jack Nicholson is Mars Attacks al poneerde: ‘Why can’t we all just get along?’ (Om daarna soor een alien tot stof gezapt te worden… misschien niet het beste voorbeeld….)
Zojuist deze film gezien, want een ongelooflijk slechte film. Jesse Klaver doet ook mee in deze klote film.
Hahahaha, thanks man, nu kan ik dus nooit meer deze film zonder dat te denken! Maakt de film een leuke double bill met Raw, daarin speelt een jonge Marianne Thieme.
Deze film is niet groots en zeker niet met het “sawmomentje” het wagonnetje ontspoorde na 1.5 u . Er zat een verhaal in ……maar echt boeien kan het nooit. Ik zou eerder de filmzaal uitlopen omdat ik het een flop vond.