Recensie: Midsommar (Ari Aster, 2019)

Kan regisseur Ari Aster zich na Hereditary overtreffen? Met Midsommar doet hij een aardige poging, maar slaagt zeker niet in alles.

Een groep studenten bezoekt tijdens hun vakantie een geïsoleerd Zweeds dorpje waar de inwoners tijdens de langste dag van het jaar, waarbij het niet donker wordt, een midzomerfestival houden. Deze ogenschijnlijke, idyllische festiviteiten gaan al snel over in een steeds gewelddadiger tafereel waarbij het maar de vraag is of de tieners het einde van de zonnige nacht zullen halen.

Student Pelle wordt heerlijk vertolkt door Vilhelm Blomgren, die zijn studiematen meeneemt naar zijn geboorte dorp. Iedereen is gefascineerd door het midzomerfeest en kijkt daarbij uit naar de Zweedse blondines. Naast zijn studiematen gaat ook de getergde Dani (Florence Pugh) mee. Ze is niet alleen de nog net niet ex van Christian (Jack Reynor), ook heeft ze een groot trauma te verwerken: het verlies van haar ouders. Alles bouwt goed op.

Zodra de vijf studenten in Zweden landen en het drugsgebruik begint raakt iedereen in hogere sferen. Maar zodra de horror inzet verandert het gedrag van de studenten, ze lijken zo uit een lowbudget Amerikaanse roadtrip horrorfilm te zijn gelopen, zo dom en naïef dat je je niet mee kan identificeren. Hun gedrag stoort eigenlijk de hele film. Pas ergens tegen het eind, als de nog levende studenten niets meer (inclusief hun bewegingen) onder controle hebben kwam de horror bij mij binnen. En dat is jammer, want het concept, het verhaal en de beeldvoering zijn zeer goed.

Midsommar is een aaneenschakeling van rituelen, soms bijzonder, soms bruut, soms teder en af te toe een tikkeltje vaag. De kalmte van alle bewoners tijdens de heftige rituelen in combinatie het manipuleren van hun Amerikaanse gasten, Ari Aster weet met dit dorpje en zijn inwoners een bijzondere, bizarre sfeer neer te zetten.

De vindingrijkheid dat deze horrorfilm zich compleet in het daglicht afspeelt heeft zeker wel een bijzonder effect (al is de regisseur inmiddels dik ingehaald door de Nederlandse regisseur Lodewijk Crijns en zijn effectievere film Bumperkleef). Midsommar is zeker vermakelijk, intrigerend en is zeker nog wel het kijken waard, maar ik zat niet op het puntje van mijn stoel. Daarvoor zet ik graag Hereditary nog een keer op.

[yasr_overall_rating null size="--"]

Midsommar is nu te koop op blu-ray en dvd.

Of denken jullie er heel anders over?