Recensie: Oculus (Mike Flanagan, 2013)

Enkele jaren geleden mocht ik de film Absentia van Mike Flanagan (2011) recenseren. Erg onder de indruk was ik niet. Ik zag wel dat er moed en enthousiasme bezig was geweest om ons te laten huiveren. Helaas was het resultaat daar niet naar maar dat er meer te verwachten viel van de regisseur was zeker. Nu, zoveel jaar later, is Mike Flanagan terug met een nieuwe film: Oculus. Zouden zijn vaardigheden als regisseur zijn verbeterd en maakt hij de verwachtingen waar?

Wanneer in het huis van Kaylie en Tim een mysterieuze spiegel verschijnt gebeuren er uiterst vreemde dingen. Dit gaat uiteindelijk gruwelijk mis. Jaren later komen de twee weer samen. De tijd heeft de wonden niet geheeld. Psychisch hebben de twee nog steeds veel last van de gebeurtenissen uit het verleden. Tim heeft zich er bij neergelegd dat zij zelf de oorzaak zijn van de gruwelijke gebeurtenissen uit hun jeugd. Kaylie denkt daar toch echt anders over en is vast besloten aan te tonen dat het de mysterieuze spiegel verantwoordelijk was voor de gruwelijkheden. Maar dan lijken de gebeurtenissen zich te herhalen..

Het idee van een mysterieuze spiegel is niet nieuw. Al in Doornroosje was het een spiegel die een ander beeld dan jouw eigen weerspiegeling liet zien. Mike Flanagan heeft al eerder een film gemaakt over hetzelfde concept. Namelijk de short film Oculus: Chapter 3 - The man with the plan in 2006. Een groter budget en meer ervaring zou een betere film moeten opleveren. Helaas is dat maar deels gelukt.

https://www.youtube.com/watch?v=u3BNFt5YqbM

Bij het zien van de trailer van Oculus, nu een aantal maanden geleden, raakte ik enthousiast. Zoals veel horrorfilms van nu was het beeld weer bijster mooi en ik juich elke film toe waar Katee Sackhoff in speelt. Ook al kan zij niet goed acteren. Laat ik met haar beginnen. Dat acteren doet zij nog steeds niet zo goed maar ze is ook best wel een miscast. Als de moeder van Kaylie, een dame met rossig haar, is er voor gekozen haar haar een kleurtje te geven. Alleen dat al ziet er niet natuurlijk uit en is eerder lachwekkend. Ook de andere acteurs in de film zijn niet echt je van het. Karen Gillan speelt de oudere versie van Kaylie. Gillan is geen goed actrice. Wanneer zij een doorgedraaide Kaylie speelt is haar spel nogal standaard en vraag je je af of dat niet anders had gekund. Vooral zij, als hoofdpersonage, zou ons enig medeleven moeten opwekken maar er zijn enkele scenes in de film dat we toch vooral hopen dat zij het loodje legt. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest. Thwaites speelt de oudere versie van Tim en komt nog ergens geloofwaardig over maar ook hier vraag je je af of er niet meer in had gezeten. Vreemd genoeg zijn het juist de jongste acteurs die wél een goede acteerprestaties weten af te leveren. De jongere versies van Kaylie en Tim worden gespeeld door Annelise Basso en Garrett Ryan. Wanneer zij de gruwelijkheden ervaren geloof je dat ook direct. Het is jammer dat je dat bij de oudere acteurs, die tenslotte ook veel meer ervaring hebben, niet mee krijgt.

Oké, Mike Flanagan is geen acteursregisseur. Dat zijn vele andere regisseurs ook niet en deze weten toch goede films af te leveren. Het acteerwerk is helaas niet het grootste probleem bij Oculus. Gedurende de film worden wij steeds heen en weer geslingerd tussen het heden en het verleden. Het idee wat je krijgt is dat je je afvraagt of de beelden die zij zien daadwerkelijk door de spiegel worden veroorzaakt of dat deze in het hoofd van de hoofdpersonen afspelen. Dat is erg interessant en tot een zekere hoogte is die onzekerheid daarover gegrond. Op een gegeven moment denk je daadwerkelijk dat niet een paranormale verschijning verantwoordelijk is voor de gebeurtenissen, maar de hoofdrolspelers zelf. De schommelingen tussen heden en verleden gebeuren dan eigenlijk te veel en je niet op een verkeerd been wordt gebracht, maar eerder je afvraagt: 'Wat gebeurt hier nou eigenlijk?' Dat is wel jammer aangezien het concept wel interessant is.

Oculus is vooral een film geworden waarvan je denkt dat er méér in heeft gezeten. Zeker ook omdat de regisseur al eerder met dit concept in de weer was geweest. Het moet wel worden gezegd dat mensen die niet veel horror hebben gezien de film wel erg leuk zullen vinden. Met het idee dat de film voor slechts 5 miljoen dollar is gemaakt is er ook wel plek voor bewondering. Sommige films gemaakt met een veelvoud daarvan zien er slechter uit. Toch blijft bij mij hangen dat ik meer had verwacht.

En serieus. Waarom gooi je niet gewoon een steen door die spiegel?

[yasr_overall_rating size="--" postid="34979"]