Recensie: Once upon a Time... in Hollywood (Quentin Tarantino, 2019)

Hollywood, Los Angeles, 1969. Acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) heeft zijn hoogtij dagen achter zich en moet het doen met het spelen van bijrollen als slechterik. Zijn trouwe stuntman/chauffeur/manusje van alles en mental coach Cliff Booth (Brad Pitt) lijkt het spotlicht niet al te erg te missen. Hij heeft ogenschijnlijk genoeg aan zijn auto en zijn trouwe viervoeter. Hangend in zijn zwembad probeert Dalton onder het genot van teveel drankjes moeizaam zijn dialogen te leren, terwijl naast hem de, dan nog populaire, regisseur Roman Polanski en zijn prachtige jonge vrouw en opkomend actrice Sharon Tate (Margot Robbie) zijn komen wonen. Aan de andere kant van de stad is Charles Manson bezig een trouwe aanhang van losgeslagen, bloeddorstige jongens en meisjes te verzamelen en te indoctrineren.

Tarantino’s negende film bevat veel thema’s, maar wat steeds terugkeert is het einde versus een nieuw begin. Dalton’s bekendheid, die hij jaren terug wel had met de populaire tv-western ‘Bounty Law’ is rap aan het dalen, terwijl Sharon Tate’s ster aan het rijzen is en dat in een stad waar bekendheid en populariteit de enige reden van bestaan zijn. Het is ook jong versus rijk. Dalton met zijn zwembad, privé-chauffeur en trophy wife heeft een gloeiende hekel aan de hippies die aan de randen van ‘zijn’ stad zwerven. Ze zijn een constante herinnering dat hij heeft afgedaan, dat zijn tijd voorbij is.

In de geschiedenis is het ook het einde van het oude Hollywood. Overal in de stad zijn sporen te zien van het soort films waarmee het oude Hollywood nog dacht de kijker te trekken. Grote spektakels als Tora! Tora! Tora! en lichtvoetige, over geproduceerde musicals. Maar achter de coulissen staat het nieuwe Hollywood te trappelen en kan niet wachten de wereld wakker te schudden met films als Easy Rider en Five Easy Pieces. Groter nog staan de gebeurtenissen in 1969 rondom de moordpartijen van Manson’s cult als de definitieve punt achter het vreedzame flower power gedachtegoed.

Tijdens het Imagine Festival van dit jaar besprak Charles Manson-specialist Ian Cooper de aantrekkingskracht van cultleider Manson en zijn gevolg. Na de aankondiging van Tarantino’s film zijn er maar liefst drie andere films rondom de Manson-moorden uitgebracht. De scènes met Manson’s volgelingen op de Spahn Ranch zijn ook enorm dreigend en in de finale wordt duidelijk hoever de leden van de Manson-clan bereid zijn te gaan om hun idealen te bereiken.

De acteurs zijn allemaal buitengewoon lekker op dreef. DiCaprio en Pitt hebben een aanstekelijke wisselwerking, maar ook in hun afzonderlijke scenes zijn ze geweldig. DiCaprio’s breekbare ego, Pitt’s onderdrukte agressie en de pure onschuld van Robbie, die van Tate een meisje maakt die het gelukkigst is als ze danst. Bijrollen zijn er in overvloed, ze noemen zouden ze spoilen. Maar voor de horrorliefhebber: als je even knippert mis je het, maar tussen Manson’s volgelingen loopt een hoogzwangere Danielle Harris (o.a Halloween 4 & 5) rond.

Is alles dan perfect? De grote hoeveelheid scenes en shots van rijdende auto’s waarin de karakters even zichzelf kunnen zijn met hun favoriete muziek blèrend op de radio, beginnen herhalend te voelen en lijken er te zijn om de soundtrack vol te krijgen met late jaren ’60 hits. Het maakt een toch al lange film (160 minuten) nog langer doen aanvoelen.

Once upon a Time… in Hollywood is een donker sprookje met helden en slechteriken, prinsesjes en heksen, verteld door een originele sprookjesverteller, die volgens eigen zeggen, nog maar één verhaal na deze film gaat afleveren. Het is een zon doordrenkte ode aan Hollywood, celluloid en de jacht naar beroemdheid.

https://www.youtube.com/watch?v=ELeMaP8EPAA

De doffe matheid van glitter en glamour.

Once upon a Time… in Hollywood is vanaf vandaag, 15 augustus, te zien in de bioscopen.

[yasr_overall_rating size="--" postid="85409"]