Recensie tv-serie Yamishibai

Iedere aflevering van de Japanse horroranimatieserie Yamishibai begint met geheimzinnige man in een geel masker die een speeltuin in loopt. Hij heeft een klein theatertje bij zich en begint met het vertellen van griezelverhalen aan de kinderen in de speeltuin. Iedere aflevering wordt een ander griezelverhaal verteld, gebaseerd op oude Japanse mythes of broodjeaapverhalen.

Een lerares krijgt problemen met een printer, wanneer deze opeens haren uitprint. Een meisje gaat eten bij een vriendin en ziet een monster uit de wasbak klimmen, maar haar vriendin ziet het niet. Twee mannen raken gestrand in een tunnel waar geen einde aan lijkt te komen en merken opeens vreemde slijmsporen op de grond.
En zo zijn er nog veel meer horrorverhalen.

Het valt meteen op aan deze animatie dat de personages niet bewegen als je in een normale animatie zou verwachten. Iedereen beweegt als papieren poppen. Alsof iemand een figuur heeft getekend, uitgeknipt en het nu gewoon voor een camera houdt.

Het antwoord waarom voor deze stijl is gekozen ligt eigenlijk al in de titel. De animatie van Yamishibai is gebaseerd op het Japanse kamishibai, waar de titel ook een woordspeling op is. Kamishibai, letterlijk vertaald “papieren drama”, is een oud vorm van straatvermaak in Japan. Met een klein theatertje en illustraties getekend op houten borden wordt een verhaal verteld door de rondreizende verhalenverteller. Van oorsprong komt de kamishibai van boeddhistische monniken in Japan, die papieren rollen gebruikten om hun verhalen te vertellen. Kamishibai was zeer populair in Japan in de jaren '30 en na de oorlog, voordat televisie het overnam.
Letterlijk vertaald betekent “yamishibai” “duister drama”. Het Japanse woord “yami” betekent “donker, duister”.

Van Yamishibai zijn drie seizoenen uitgekomen, ieder bestaand uit dertien afleveringen van zo’n vijf minuten. De afleveringen zijn kort, maar krachtig. Er zitten hier en daar schrikmomenten tussen wat je even van je stoel doet springen. Maar helaas is het niet krachtig genoeg dat het blijft hangen. Het geeft niet het nagevoel dat je krijgt van bv een volle horrorfilm waardoor je iets v aker over je schouder kijkt of langer het licht aanlaat.
Maar dat de afleveringen kort zijn heeft ook weer iets goeds. De animatie van Yamishibai is goed genoeg voor een aflevering van vijf minuten. Als een aflevering bv dertig minuten duurde, zou het snel saai worden en zou je snel afhaken. En ondanks de wat “stijve” animatie, komen de monsters erg goed over en geven je wel eens een rilling.

Het derde seizoen is nog niet zo lang geleden uitgekomen. De verhalenverteller van de eerste twee seizoenen is vervangen door een jongetje in een speeltuin die de verhalen nu uittekent. Een mooie toegevoegde waarde van het derde seizoen is dat de monsters nu ook een soort vloeiende bewegingen maken, wat ze nog onnatuurlijker maken in de “papieren” wereld en dus nog angstaanjagender.

Een horrorgevoel zal niet bij je blijven hangen na Yamishibai. Maar het zijn wel goede tussendoortjes. Als je even wilt griezelen, maar geen zin en/of tijd hebt voor een hele film of boek, dan is een aflevering van Yamishibai precies goed.