Recensie: The House That Jack Built (Lars von Trier, 2018)

Vanaf vandaag draait de The House That Jack Built, de nieuwe film van regisseur Lars von Trier, in de Nederlandse bioscopen. Zoals hij het zelf omschrijft is dit geen film over goed vrouwen, maar over een slechte man.

Voon Trier heeft het ditmaal goed geregeld. Nadat hij in 2011 tot persona non grata werd verklaard op het filmfestival van Cannes, mocht hij vorig jaar terugkeren. Hij nam The House That Jack Built, die daar zijn wereldpremière beleefde.
Opnieuw ontstond er een relletje, zo'n 100 mensen zijn tijdens de film weggelopen omdat ze het te walgelijk vonden. De meerderheid bleef echter zitten tot het eind en gaf een staande ovatie. Een mooi circus dus waarmee hij voldoende aandacht voor zijn film verwierf.

Voor de Amerikaanse markt zijn twee versies gemaakt, de "unrated director’s cut" en de minder heftige "R-rated cut". Die laatste betekent volgens het Amerikaanse systeem "Under 17 requires accompanying parent or adult guardian." Het was de bedoeling om de "unrated director’s cut" eenmalig in de bioscopen te tonen en de "R-rated cut" een maand later op VOD-platformen aan te bieden. Maar ze zijn op hun vingers getikt door de Amerikaanse Kijkwijzer en tot op heden is de film nog niet via VOD beschikbaar. Mooie aandacht wederom.

Maar waar gaat het nu allemaal om?

Jack (Matt Dillon) is een ingenieur die het liefst architect was geworden. Gelukkig heeft hij door een erfenis nu de tijd en geld om zijn eigen huis te bouwen. Maar Jack heeft nog een andere bezigheid, hij is seriemoordenaar. In 'The House That Jack Built' vertelt hij over de 5 meest indrukwekkende incidenten. En in deze moorden gaat hij wel over de algemeen geaccepteerde grenzen van fatsoen heen. Maar zonder te veel te spoilen, het wordt in de context zo gebruikt dat het niet nodeloos schokkend is, doch wel expliciet in beeld gebracht door de regisseur.

Wel dalen deze vijf incidenten, gebruikt als hoofdstukken in de film, af van zwarte humor naar psychologische wreedheid die je waarschijnlijk een beetje ongemakkelijk aanschouwt. In het eerste incident vraagt Uma Thurman er letterlijk om, het tweede incident zet vooral Jack zichzelf te kijk en vanaf het derde incident volg je een geoefende praktiserend seriemoordenaar.

Mocht je twijfelen of je dit aankan, kijk dan deze trailer. Twijfel je niet, dan is de film op zijn best als je deze trailer overslaat.
https://www.youtube.com/watch?v=LLm2ob2NsEw

Qua thematiek wordt duidelijk dat hier Dante's Inferno wordt gebruikt. Hel, komt de naam Vergilius ook niet verdacht veel overeen met de mysterieuze Verge waartegen Jack de hele tijd praat? Helaas voelt het alsof Lars von Trier tegen het einde nog even wat stapjes af moet maken en krijgen we in de epiloog een soort van fastfoward te zien. In de allerlaatste scène lukt het weer om de aandacht te grijpen en de kijker een klein psychologisch experimentje voor te leggen.

The House That Jack Built is met 155 minuten een lange zit, maar de aandacht wordt grotendeels vast gehouden. Dit komt onder andere door de keus voor acteur Matt Dillon die een perfect emotieloos personage neerzet. In Nederland draait nu de originele versie, oftewel de unrated director’s cut, en is hier geschikt gevonden voor 16 jaar en ouder. De walging van sommige mensen is te begrijpen, maar het komt niet in de buurt van bijvoorbeeld A Serbian Film. Het is een geslaagde film, die sowieso goed in de smaak zal vallen bij fans van de regisseur, maar geen meesterwerk.

[yasr_overall_rating size="--" postid="80566"]