Recensie: Wolf Man - Familiedrama & mutatiehorror smelten samen

Specs uit Insidious

De meeste lezers van De Nachtvlinders zullen Leigh Whannell misschien onbewust al kennen, namelijk als Specs uit de Insidious-filmserie. Maar niet alleen voor de camera, ook achter de schermen is Whannell al jaren actief als regisseur. Upgrade was zijn eerste wapenfeit en vertelde het verhaal van een man die zichzelf verliest aan een computerchip/AI in zijn nek. Daarna volgde The Invisible Man, waarin wederom een man technologie inzet om het leven van zijn ex te terroriseren.

Zie je het patroon? Ook Wolf Man draait om een man die zichzelf verliest, ditmaal aan een soort wolf-mutatievirus. Hoofdpersoon Blake, gespeeld door Christopher Abbott (Possessor, It Comes at Night), ontvangt een pakketje met het testament en de sleutel van zijn ouderlijk huis. Zijn vader is jaren geleden verdwenen in het bos en nu officieel doodverklaard. Blake erft het huis en ziet dit als een kans om het verlies van zijn vader te verwerken.

De tol van het gezinsleven

Tussen Blake en zijn vrouw Charlotte, gespeeld door Julia Garner (Ozark, The Assistant), loopt het niet zo lekker meer. In een poging hun relatie te redden, vraagt Blake of ze samen met hun dochter Ginger een tijdje vakantie wil nemen in zijn ouderlijk huis. Hij hoopt dat ze zo weer dichter tot elkaar komen en hun huwelijksgeluk kunnen terugvinden.

Maar onderweg gaat het mis. Na een ongeluk, veroorzaakt door een vreemd rechtopstaand wolfachtig wezen, weten ze het ouderlijk huis te bereiken. Daar barricaderen ze zichzelf tegen het dreigende gevaar buiten. Ondertussen merkt Blake dat zijn zintuigen veranderen: hij ruikt scherper, hoort beter en heeft steeds meer moeite om zijn vrouw en dochter te verstaan en te begrijpen. Wat is er met hem aan de hand?

Net als in de klassieke horrorfilm The Wolf Man uit 1941, waarin een man wordt vervloekt en verandert in een monster, draait deze moderne versie ook om verlies van controle en de strijd met een duistere kant. Whannell geeft echter een frisse twist aan deze iconische Universal Monster-film door het verhaal te verweven met gezinsproblemen en zowel psychologische als fysieke horror.

De film laat op een ijzingwekkende manier zien hoe geliefden elkaar kunnen verliezen en niet meer begrijpen, zelfs als ze van elkaar houden en fysiek dichtbij zijn. Alleen al dat is een sterk verhaal, maar horrorliefhebbers worden daarnaast getrakteerd op een flinke dosis mutaties en smerigheid. Fans van losse nagels en uitvallende tanden kunnen hun hart ophalen!

Dikke sfeer en prachtige natuur

Wolf Man blinkt uit in sfeer en locatie. Diep in de bossen van de Amerikaanse staat Oregon volgen we het gezin te midden van weidse natuurshots en dreigende bosgeluiden. De film biedt prachtige, sfeervolle beelden met veel aandacht voor de kracht van de natuur en de omgeving. Het fysieke en mentale aftakelingsproces van Blake wordt indrukwekkend in beeld gebracht met veranderend licht, kleurgebruik en een overweldigende gevoeligheid voor geluid. Perfect voor in de bioscoop – en helemaal als je kiest voor een IMAX- of Dolby-zaal!

Conclusie

Ook deze derde film van Whannell is weer een schot in de roos. Het verhaal is misschien kleiner en intiemer dan zijn vorige twee films, maar daardoor des te beklemmender. Een mooie aanwinst voor het horrorgenre. Wij zijn enthousiast! Na Nosferatu hebben we nu weer een solide horrorfilm te pakken, en we zijn pas drie weken onderweg in 2025. Ga deze zien – bij voorkeur met het beste geluid dat je kunt vinden!

4 van de 5 sterren
Wolf Man draait nu in de bioscoop.