The Haunting of Sharon Tate (Daniel Farrands, 2019)
Sharon Tate, hoogzwanger en licht paranoïde dat haar man, Roman Polanski, vreemd gaat, droomt dat zij en haar vrienden gruwelijk vermoord gaan worden. ’s Nachts zwerven er schimmen door het huis en op de meest ongunstige momenten begint de tape-recorder liedjes te draaien van een in de buurt wonende hippie met sterallures genaamd Charles Manson. Zijn het de voorboden van een aanstormend onheil?
Charles Manson wordt in deze film een soort alom aanwezige boeman met ogenschijnlijk paranormale krachten. Hoewel de kracht om op afstand je eigen muziek aan te zetten misschien niet het stempel speciaal mag krijgen. Hilary Duff, Lizzie McGuire zelf, stampt met een behoorlijk neppe zwangere buik door het decor en over acteert dat het een lieve lust is. Het is goed om af te wisselen in emoties tijdens het acteerwerk, het is niet goed om ze allemaal tegelijk te willen spelen.
‘The Haunting of Sharon Tate’ is pure exploïtatie. De film zoekt nergens verheldering of inzicht, maar weet waar je als kijker voor komt: de gruwelijke moorden aan het adres van 10050 Cielo Drive. De film neemt zichzelf alleen zo serieus dat al het schmieren en bloedvergieten nooit leuk wordt. Nou hoeft dat natuurlijk niet als het gaat om een real-life crime verfilming, maar pretendeer dan niet dat je meer bent dan alleen een product wat misbruik maakt van de misère van anderen.
Als de film een soort Ilsa: She Wolf of the SS’-achtige lef had getoond en volledig overboord was gegaan, had er nog wat plezier beleefd kunnen worden aan deze prul. Nu verdient alleen het neerzetten van het tijdsbeeld nog een positieve vermelding.
The Haunting of Sharon Tate is op Duitse import blu-ray te koop op Bol.com
[yasr_overall_rating size="--" postid="121570"]
