Recensie: 78/52 (Hitchcock's Shower Scene)

Marion Crane mengt het water van de motelkranen. Ze kan maar kort genieten van het louterende douche geklater, aangezien ‘Mrs.’ Bates dreigende silhouet verschijnt en Marion met kordate messteken van het leven berooft. Violen snerpen, zwart-wit bloed stroomt naar het badputje en met 78 shots en 52 cuts schrijft regisseur Alfred Hitchcock filmgeschiedenis. In de documentaire ‘78/52’, die te zien is op Netflix, wordt de douchescène uit ‘Psycho’ tot op het bot gefileerd. Maar is dat leuk om naar te kijken?

Regisseur Alexandre O. Philippe, eerder verantwoordelijk voor documentaires over zombies (‘Doc of the Dead’) en Star Wars (‘The People vs. George Lucas’), begint de dissectie van de ‘master of suspense’ bekendste scene met het plaatsen van ‘Psycho’ in tijd waarin het op het grote doek verscheen. 1960, een periode waarbij de Verenigde Staten nog met één been in de gezapige jaren ’50 stond, maar waarin het andere stond te trappelen om overal tegenaan te gaan schoppen. Ook de plek van ‘Psycho’ in Hitchcock’s oeuvre is interessant. Waarom gaat een regisseur die net ‘North by Northwest’, een uitbundige, stijlvolle film in felle technicolor kleuren, terug naar het werken in zwartwit en dan ook nog eens met Robert Blochs’ boek als smoezelige bronmateriaal?

De levendigheid van het eerste half uur remt stevig af als we bij de beruchte douchescène aankomen. Hitchcock’s motieven en genialiteit worden weliswaar duidelijk als een vloedgolf aan pratende hoofden de 45 seconden durende douchescène shot voor shot gaat bespreken, maar hierin worden de fans direct van de fanatici gescheiden. Je moet echt meer dan geïnteresseerd zijn in film maken op microniveau om vanaf dan geboeid te blijven kijken.

De maker heeft voor de analyse slechts die 78 zwart-wit shots als beeldmateriaal en zal er daarom wel voor gekozen hebben om zoveel mogelijke pratende hoofden uit te nodigen. De keuze om al die hoofden in zwartwit te draaien is conform de stijl van ‘Psycho’, maar maakt het visueel bijzonder weinig aantrekkelijk. Veel van de anekdotes worden gegeven door mensen waarvan je je afvraagt waarom ze zijn uitgenodigd. Wat is de meerwaarde van de mening van actrice Illeana Douglas of ‘Cooties’ componist Pepijn Caudron? Kijken naar hoe acteur Elijah Wood aan het kijken is naar Anthony Perkins voelt overbodig, want was het niet ‘Dirty’ Harry Callahan die zei: ‘Opinions are like assholes, everbody has one.’?

https://www.youtube.com/watch?v=5nHPX3Emup4

Dat maakt ‘78/52’ wat stug en ontoegankelijk. Meer voor filmstudenten, dan voor liefhebbers van documentaires over film en het zien van cultregisseur Richard Stanley als één van de opiniegevers deed me terugverlangen naar ‘Lost Soul: The Doomed Journey of Ricard Stanlley’s Island of Dr. Moreau.’ Een film over filmmaken die wél verwondert en ontroert.

De documentaire 78/52 is te zien via Netflix.

[yasr_overall_rating size="--" postid="71005"]