Ik speelde alle 15 canon ‘Castlevania’ games. Hier zijn ze gerangschikt van minst goed naar best

Vanaf vandaag mogen we gaan genieten van Castlevania Nocturne op Netflix. Voor deze toffe gelegenheid willen we voor deze geweldige franchise iets speciaals doen. Het afgelopen jaar hield ik me daarom bezig met het uitspelen van een hele stapel Castlevania games om erachter proberen te komen wat nou écht de beste games uit de franchise zijn.

In totaal zijn er meer dan dertig games uit de franchise, een beetje overkill misschien om allemaal door te spitten. Gelukkig is er ooit een officiële tijdlijn vastgesteld door gamedesigner Koji Igarashi, die jarenlang producent was van de reeks bij Konami. Daaruit zijn vijftien games naar voren gekomen die volgens Igarashi de enige échte canon Castlevania games zijn. Een behapbaar aantal. Tevens is de eerste Castlevania serie van Netflix met o.a. Trevor Belmont, Sypha Belnades en Alucard ook op deze tijdlijn gebaseerd, voornamelijk vanuit de games Dracula’s Curse en Curse of Darkness. En nu gaat ook de nieuwe serie met Richter Belmont, gebaseerd op Rondo of Blood en Symphony of the Night, verder met die timeline. Vandaar leek het de meest logische keuze van games om uit te spelen.

De rest van de games komen misschien ooit nog in een tweede lijst. Oh en remakes en reboots laten we voor het gemak ook even buiten beschouwing. Volgen jullie het nog? OK. Hier zijn alle vijftien canon Castlevania games gerangschikt van minst goed naar best.

15. The Adventure (1989, Gameboy)

Castlevania op de Gameboy? Cool. En daar is ook direct alles mee gezegd. Hoewel het destijds vast heel gaaf was deze franchise in handheld vorm te kunnen beleven moet Castlevania: The Adventure op alle vlakken onderdoen voor zijn voorgangers. Mindere graphics en muziek daar kunnen we nog mee leven, het is immers ‘maar’ een Gameboy. Maar de logge controls en het nikszeggende leveldesign? Nee dank je. Castlevania: The Adventure is gewoon niet leuk om te spelen. Vandaar geen moeilijke keuze om deze onderaan de lijst te plaatsen.

14. Belmont's Revenge (1991, Gameboy)

Belmont’s Revenge wordt veelal geprezen als een immens veel betere game dan zijn voorganger op de Gameboy. Dat is ook zo, maar voor mij blijft het daar ook wel bij. Het selecteren van de levels is cool, ieder kasteel wat je bezoekt heeft een eigen flair en de controls zijn een stuk beter. Maar het blijft Castlevania op een Gameboy. En hoewel ik niks tegen die goede oude grijze blok van plezier heb zijn in mijn mening de rest van de games op deze lijst een betere Castlevania ervaring. Wil je persé Castlevania op de originele Gameboy checken? Doe het dan met deze game, en niet The Adventure.

13. Lament of Innocence (2003, Playstation 2)

En dan spoelen we even flink voorruit naar de Playstation 2 voor Castlevania: Lament of Innocence. In Europa werd de game uitgebracht als gewoonweg Castlevania. Lekker verwarrend, maar er zit een logica achter. Het is namelijk de allereerste game in de officiële tijdlijn en dus het begin van al die Dracula ellende. De gesegregeerde levels, ongeïnspireerde combat en het prille, aan elkaar geregen verhaal zorgen voor een middelmatige 3D Hack & Slash actie ervaring. Niks inherents mis mee, maar er zijn betere 3D Castlevania games te vinden. Meer daarover later in de lijst.

12. Harmony of Dissonance (2002, Gameboy Advance)

Harmony of Dissonance is de eerste game uit deze lijst bestempeld als ‘Metroidvania’, dat genre van non-lineare platformers waar de franchise zo bekend om is geworden. Waarom zo laag op de lijst? Harmony of Dissonance is gewoon niet echt een goeie Metroidvania. Het kasteel van Dracula wisselt in de game tussen twee versies, maar dat weet je aan het begin nog niet. Level- en map design is daarom een absolute rotzooi en dat haalt veel weg van de lol. Combineer dat met een (voor de franchise) lauwe soundtrack en bizar felgekleurde aankleding van de omgeving en je hebt een middelmatige game.

11. Simon's Quest (1987, NES)

En dan is hier het zwarte schaap van de franchise. Hartstikke onterecht in mijn mening, Simon’s Quest is namelijk erg cool en krijgt onnodig haat. Het was erg dapper om de tweede game in de hele franchise volledig over een andere boeg te gooien. Het resultaat was dat deze non-lineare platformer niet altijd vlekkeloos speelt. De bizarre vertalingen en een zeer strikte in-game timer werken ook niet echt mee. Maar hier zaten al de prille beginselen van het Metroidvania genre in, en dat is heel cool om te zien.

10. Castlevania (1986, NES)

Van de allereerste game uit de franchise zijn zoveel variaties, ports en remakes dat het lastig kan zijn te beoordelen waar deze nou echt in de lijst thuishoort. De oplossing was dan ook puur te kijken naar de wereldberoemde NES (Nintendo Entertainment System) versie van de game. Castlevania is een platformer waarin we met Simon Belmont in de hoofdrol door zes uitdagende levels moeten crossen om Dracula een kopje kleiner te maken. Hartstikke leuk, niet meer en niet minder. Castlevania zette de toon voor alle games die volgden en daar zijn we super dankbaar voor. Maar ja, er zijn echt een hoop betere games uitgekomen in de franchise sindsdien.

9. Dawn of Sorrow (2005, Nintendo DS)

De eerste Castlevania game op de Nintendo DS had flink wat te bewijzen na het warme onthaal van diens voorganger op de Gameboy Advance (meer hierover later). Een direct vervolg op die hit game was het antwoord, het resultaat was, middelmatig. Dawn of Sorrow is de allerlaatste game uit de tijdlijn, echter je krijgt als speler nooit het gevoel dat er een definitief einde aankomt aan het narratief van Dracula. Ook al speelt het verhaal van de game daar wel op in. Verder is de game de standaard Metroidvania in het kasteel van Dracula, maar het lijkt zó op safe te spelen dat het gewoon, eh zo gewoontjes voelt?

8. Bloodlines / The New Generation (1994, Sega Megadrive)

Deze eerste (en enige) Castlevania game op de Megadrive introduceerde een aantal coole nieuwe dingen. Je kan direct aan het begin een personage kiezen en de levels strekken zich uit over heel Europa ver voorbij het kasteel van Dracula.  Het verhaal speelt zich af tijdens de eerste wereldoorlog en heeft zelfs verbanden met het originele Dracula werk van Bram Stoker. Flink narratieve ruimte gemaakt voor toekomstige games dus! Bloodlines zelf is een vette, bombastische actie platformer die absoluut past binnen het plaatje van het stoere Sega. Inclusief de gruwelijke moeilijkheidsgraad…

7. Portrait of Ruin (2006, Nintendo DS)

De tweede Castlevania game op de DS was wederom een Metroidvania maar pakte het toch wat anders aan. We gaan tijdens wereldoorlog II Dracula lastigvallen in zijn kasteel. Cool is dat we tijdens het spelen vrij kunnen switchen tussen de Belmont afstammeling Jonathan en de heks Charlotte. Het voor de zoveelste keer Dracula’s kasteel herontdekken wordt gelukkig afgewisseld door de schilderijen verspreid door de map die ons naar gloednieuwe werelden brengen. Portrait of Ruin is beter dan Dawn of Sorrow maar de grootste gemiste kans is om de game volledig co-op speelbaar te maken.

6. Curse of Darkness (2005, Playstation 2)

Hell yes. Twee jaar na Lament of Innocence kwam Curse of Darkness naar de Playstation 2 om te laten zien dat 3D Castlevania games absoluut goed kunnen werken. De combat flowt beter dan ooit en de levels zijn niet meer gescheiden. Gebieden smelten nu samen als een echte 3D Metroidvania met een gigantische map om te verkennen. Ook leuk is het Devil Forging systeem waarmee je als het ware á lá Pokémon duivelse handlangers kan verzamelen die kunnen helpen in gevechten. Het verhaal is ook boeiend en Protagonist Hector is een vette antiheld.

5. Symphony of the Night (1997, Playstation)

Ik wil jullie vriendelijk vragen de hooivorken en toortsen weg te leggen en me aan te horen waarom Symphony of the Night, voor velen dé allerbeste Castlevania game, al dan niet één van dé beste games ooit, ‘slechts’ op de vijfde plek komt. Ik hou van Symphony, echt waar. De game is echt fantastisch en is de enige echte blauwdruk voor een stortvloed aan games in het genre die tot op de dag van vandaag nog altijd geïnspireerd zijn door deze titel. Maar daarin ligt ook mijn punt dat ik denk dat er betere Metroidvania’s zijn dan Symphony of the Night. Zelfs binnen de franchise zelf. De progressie in Symphony is niet altijd even duidelijk en de moeilijkheidsgraad is oneven. Deze game is fantastisch, maar we hebben gewoonweg nóg beter gekregen.

4. Dracula's Curse (1989, NES)

Helemaal terug in de tijd in 1989 wist Castlevania III: Dracula’s Curse op de NES het voor elkaar te krijgen om als vierde game (The Adventure kwam nét wat eerder uit op Gameboy) in de franchise bijna ongeëvenaard te blijven. De game neemt het beste van zijn twee voorgangers en perfectioneert het tot een waar kunstwerk. Meerdere speelbare personages, keuze in levelprogressie, fantastisch level design, een ultra memorabele soundtrack en een brute, meedogenloze moeilijkheidsgraad. Dracula’s Curse heeft alles en nog veel meer. De game introduceert fan favoriete personages die de leidraad zouden vormen voor niet alleen heel veel toekomstige Castlevania games, maar ook de eerste Netflix serie.

3. Aria of Sorrow (2003, Gameboy Advance)

Daar is ie dan. Aria of Sorrow is in mijn mening dé Metroidvania game bij uitstek. Alles wat Symphony of the Night goed maakt, doet Aria of Sorrow fantastisch en nóg beter. Aria heeft de beste map om te verkennen, de coolste bosses en het fijnste systeem voor nieuwe wapens dankzij de Soul Link mechanic. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Het doorspitten van Dracula’s kasteel was nog nooit zo leuk. Ook  het verhaal neemt in deze een unieke wending aan en speelt zich af in 2035, wanneer Dracula technisch gezien al permanent is verslagen. Dit alles maakt Aria of Sorrow gewoonweg  een heerlijke game om te spelen. Of het nou je eerste keer is, of je twintigste keer.

2. Order of Ecclesia (2008, Nintendo DS)

Tegen de tijd dat Order of Ecclesia uitkwam waren er al zoveel varianten op de originele Metroidvania stijl dat de franchise snakte naar variatie. Die variatie bleef grotendeels weg in Nintendo DS voorgangers Dawn of Sorrow en Portrait of Ruin. Order of Ecclesia gooit het roer echter volledig om. In plaats van enkel één groot kasteel te verkennen krijg je nu een mega landkaart met allemaal verschillende Metroidvania levels. Ze hebben allemaal hun eigen uitgebreide maps en geheimen om te ontdekken. En uiteindelijk krijg je tóch nog Dracula’s kasteel helemaal erbij.

De game is gigantisch en supertof om te ontdekken. Protagonist Shanoa is een heel interessant nieuwe personage in het overkoepelende narratief van de game. De terugkeer van het geweldige artwork van Ayami Kojima (de twee voorgaande DS games waren nogal polariserend animé in stijl) is ook zeer welkom. Order of Ecclesia combineert het beste van oud en nieuw en is een waar genot om te spelen.

1. Rondo of Blood (1993, PC-Engine)

En met deze laatste titel zal het geen geheim meer zijn dan, ondanks dat Metroidvania een van mijn favoriete genres is, ik toch de voorkeur geef aan de meer klassiekere Castlevania platformer. Rondo of Blood is een uniek beest in de franchise gezien het een game is uit 1993 van de Japanse PC-Engine die bij ons pas in 2007 (!!) het licht heeft gezien met de Dracula X Chronicles op PSP. Nee, wij kregen in het westen een mismaakte half-port in de vorm van Dracula X (in de VS) en Vampire’s Kiss (in Europa). Een verschrikkelijk gemis. Dit eerste avontuur van Richter Belmont is namelijk het allerbeste wat klassiek Castlevania te bieden heeft. Grote uitgebreide levels met elk een alternatief pad om te bewandelen en meerdere bosses te verslaan; een overkoepelend narratief met meerdere uitkomsten en voor ieder speelbaar personage aparte cut scènes.

Rondo of Blood is echt een mega toffe- en belonende game om door te spelen. Niet alleen voor de boter soepele gameplay of de beste muziek uit de franchise, maar ook bijvoorbeeld omdat het de beginselen vormt voor het verhaal dat verder gaat met Symphony of the Night. Rondo of Blood is voor mij dé beste Castlevania ervaring. Tijdloos van kwaliteit.

En dat waren ze. Alle vijftien canon Castlevania games gerangschikt van minst goed naar best. Natuurlijk valt er voor iedere game wel veel meer te zeggen dan de zeer korte omschrijvingen waar ik per game plaats voor had. Hoewel niet altijd benoemd staat de hele franchise natuurlijk bekend om de fantastische muziek. En er valt over veel van de speelbare personages natuurlijk ook meer te zeggen, bijvoorbeeld over sommige unieke talenten die ze hebben en in gameplay kunnen benutten. Bij sommige games ontgrendel je na uitspelen zelfs hele nieuwe game-modi om te spelen. En afhankelijk van wat je favoriete stijl is, is de top 3 denk ik volledig uitwisselbaar tot een zeker punt.

Toch is dit mijn definitieve lijst. Zijn jullie het met me eens? Of willen jullie me nu liever wurgen met de vampire killer zweep of verdrinken in wijwater? Wat is jullie favoriete game uit de franchise? Laat het ons weten in de comments. Oh, en geniet van Castlevania: Nocturne, nu te bekijken op Netflix. Check hieronder nog even die vette trailer.

Castlevania, Simon’s Quest, Dracula’s Curse, The Adventure, Belmont’s Revenge en Bloodlines zijn te spelen in de Castlevania Anniversary Collection. Ik speelde de collectie op Nintendo Switch.

Harmony of Dissonance en Aria of Sorrow zijn te spelen in de Castlevania Advance Collection. Ook deze collectie speelde ik op de Nintendo Switch.

Rondo of Blood en Symphony of the Night zijn te spelen in Castlevania: Requiem. Deze game speelde ik op Playstation 5.

Lament of Innocence, Curse of Darkness, Dawn of Sorrow, Portrait of Ruin en Order of Ecclesia zijn helaas (nog) niet digitaal heruitgebracht. Ik speelde de originele CD’s en cartridges op PS2 en Nintendo DS hardware.