Recensie: Rot - Mo Hayder

Je hebt soms van die boeken waar je als recensent je niet goed raad mee weet. Rot (“Hanging Hill”) van Mo Hayder is voor mij zo’n boek. Over het waarom hiervan zo meer, eerst een kort idee van het verhaal.

Rot richt zich op de levens van twee zussen, Sally en Zoë, die helemaal van elkaar vervreemd zijn. Sally is de gescheiden moeder van een dochter, woont na een luxe levensstijl in een gammel cottage en werkt als schoonmaakster om de eindjes aan elkaar te knopen. Zoë is een rechercheur bij de politie van Bath, met destructieve verhouding met een collega en een donker verleden waarin stripclubs een rol spelen. Dat donkere verleden uit zich onder andere in een werkhouding waarin ze nooit, maar dan ook nooit doet wat de politie van haar verwacht, en momenten waarin ze onder grote stress zichzelf verminkt.

Twee levens die jarenlang niks met elkaar te maken hebben gehad, ook niet wilden hebben, komen bij elkaar door de moord op een 16-jarig meisje en het schoonmaken van het huis van een pornograaf. De toon wordt gezet op de eerste pagina’s, waarin enkele hoofdpersonen aanwezig zijn op een begrafenis. Het is niet helemaal duidelijk wiens begrafenis, maar juist door mijn eigen invulling daarvan had ik na tweeënhalve pagina al een knoop in mijn maag. Een stevig deel van het boek geeft vervolgens als een mega-flashback aan hoe iedereen daar is gekomen.

Verwacht geen bovennatuurlijke ontwikkelingen, metamorfoses bij volle maan of expliciet geweld. De horror van Rot zit hem in de gruwelijke gevolgen die beslissingen kunnen hebben. Beslissingen die met de beste intenties worden genomen, bedoeld om geliefden te beschermen, maar vervolgens juist hen verscheuren. Qua spanning begint het boek sterk, eindigt het geweldig, maar in de tussenliggende hoofdstukken laat de schrijfster helaas nogal wat steken vallen. Het is goed geschreven, de karakters worden aardig uitgewerkt, en er zijn voldoende elementen voor spanning. Inclusief een scene die doet denken aan de film Fargo, maar dan zonder humor, en als voorbeeld van hoever een normaal mens kan gaan. Maar op de een of andere manier werkt het niet echt, tot het einde.

Nu weet ik ook dat je bij een gemiddeld horrorboek vaak niet al te veel eisen moet stellen aan waarheidsgehalte en logica van het verhaal. In plaats daarvan zet je je fantasie open, “suspend disbelief” zoals de Engelsen zo mooi zeggen, en dompel je jezelf onder in een andere wereld. Dat is lastig wanneer een verhaal zich eigenlijk voor 100 procent richt op ‘het normale leven’. In Rot is een hele serie van toevalligheden nodig om het verhaal aan de praat te houden. En wanneer je als lezer je daaraan begint te ergeren, en dat overkwam mij, dan is het lastig om door te zetten. Het goede begin en einde, met daartussen een middelmatig verhaal, maken het oordeel over Rot lastig. Daar komt nog bij het gevoel dat er misschien meer in had gezeten. Nu blijft het een politiethriller met een scherpe rand. Daar is op zich niks is mee, maar juist de betere delen van het boek doen naar meer verlangen.

Voor mij was Rot de eerste kennismaking met Mo Hayder, maar na het lezen kwam ik erachter dat zij hiervoor al een aantal boeken heeft geschreven. Boeken die, als ik de recensies mag geloven, een stuk verder gingen dan Rot. Over Rot heb ik dus een matig oordeel, over Mo Hayder schort ik mijn menig op tot ik meer van haar heb gelezen.

Waardering: 3 sterren uit 5