Boekrecensie: Zone - Jack Lance

De sfeer en spanning in een boek kenmerken als die van de boeken van Stephen King en Dean Koontz doet het wellicht goed in de schappen, maar het schept ook verwachtingen. En daar waar Zone op zichzelf een prima boek is, valt het eindoordeel juist minder positief uit door deze verwachtingen. Maar dat valt de auteur Jack Lance (de Nederlander Ron Puyn) niet aan te rekenen.

Zone speelt zich af in een vliegtuig, een Boeing 747 voor de liefhebbers, en is daarmee qua locatie dus beperkt. Je hebt een cockpit, een business –en economy gedeelte, het deel voor de pursers/stewardessen in het midden, en dan heb je het wel gehad. Plus natuurlijk de toiletten. Er is dus weinig ruimte voor ‘beweging’ in het boek, en spanning en drama moeten komen uit het scala aan personages, die allemaal hun eigen redenen hebben om op de lange vlucht van L.A. naar Sydney te zitten. De personages die we in de eerste 100 pagina’s leren kennen dragen allemaal een geheim met zich mee, al wordt in het eerste deel van het boek nog niet duidelijk welk geheim dat is. Een deel laat weten liever niet op deze vlucht te zitten, ‘want ze hebben een vervelend voorgevoel’. Tip van de lezer: blijf dan thuis! Maargoed, menig horrorboek en film zou snel en onbevredigend eindigen als personages zich zo zouden gedragen.

De hoofdpersoon in Zone is assistent-purser Sharlene Thier, wiens moeder als stewardess omkwam tijdens een vliegtuigcrash. Dit geeft natuurlijk meteen aan dat er ergens iets niet goed zal zitten. Aan de binnenkant dan, want aan de buitenkant is met Sharlene niks mis. Dat is tenminste het beeld dat de schrijver in de opening schetst, met verwijzingen naar haar maatje 34, het lange blonde haar tot op de onderrug, de manier waarop ze, enkel gekleed in een witte string, gehurkt voor de droger zit, en de gulle blik die ze haar vriend/collega geeft op haar appelvormige borsten. Op zich is niks mis met een mooi plaatje, maar behalve duidelijk te maken dat Sharlene Jack’s idee is van een lekker ding, voegt het niet echt iets toe aan het boek. Wat wel iets toevoegt is het verleden van Sharlene waar de lezer langzaam maar zeker mee kennismaakt, en de redenen voor de nachtmerries die ze heeft, gekoppeld aan haar morbide angst voor het donker.

Claustrofobie, woedeaanvallen, angst voor het donker, het kunnen aanvoelen ‘wanneer iets ernstigs gaat gebeuren, veel van de passagiers hebben er last van. Het uitgebreid schetsen van de personages en de langzame opbouw van spanning doen inderdaad aan Stephen King denken, maar halen dat niveau niet. De karakters gaan daarvoor net te weinig leven. Ongewild moest ik tijdens het lezen een aantal keer terugdenken aan het befaamde deel van Twilight Zone - The Movie waarin een passagier met vliegangst een monster op de vleugel ziet zitten (‘Nightmare at 20.000 feet’). Die vergelijking is lastig te winnen, net zoals de vergelijking met Stephen King eigenlijk onterecht is, en misschien ook wel oneerlijk. De grootmeester haalt zelf soms/vaak (al naar gelang wie je het vraagt) zijn eigen topniveau niet. De spanning in Zone komt dan ook niet zozeer voort uit ‘de horror’ zelf, maar uit de combinatie hiervan met een vliegtuig waarin langzaam maar zeker alles misgaat. Technische details maken voor mij een boek niet per definitie beter, vaak is het resultaat zelfs negatief, maar in Zone werkt het. Het is dan ook zeker geen boek om te lezen op een vliegveld, wachtend op je vlucht. Of juist wel, je kunt tenslotte nog besluiten om niet te boarden…

Zone is uitgebracht door uitgeverij Luitingh en is te koop in de Nederlandse boekhandel.

[yasr_overall_rating size="--" postid="20048"]