Sympathy for the devil in het boek Hoorns van Joe Hill

Ik lees liever dingen ván Stephen King dan over hem en ik wist dan ook niet dat hij twee kinderen had die ook schrijver waren. Dat is maar goed ook, want ik had anders nooit het boek Hoorns van Joe Hill gelezen. Zoveel ‘celebrities’ van tegenwoordig zijn ‘de kinderen van’ die meeliften op het succes van hun ouders, terwijl ze eigenlijk niets kunnen. Joseph Hillstrom King heeft er echter bewust voor gekozen onder de naam Joe Hill te publiceren, zodat hij niet met zijn vader Stephen King geassocieerd zou worden en dat is een slimme zet geweest, want zijn schrijfstijl is zeker uniek.

Hoorns gaat over een jongeman, Ig Perrish, die na een nacht flink doorhalen wakker wordt met hoorns op zijn hoofd. De hoorns zijn nog in de groei, maar ze missen hun uitwerking niet, want vrienden en vreemden biechten ineens hun diepste verlangens en ergste zonden aan Ig op.

Aanvankelijk heb je het idee dat Ig een onaangenaam persoon is, die hoorns groeien immers niet voor niets uit zijn hoofd. Je kijkt dan ook niet vreemd op als blijkt dat iedereen hem verdenkt van de moord op zijn vriendin, Merrin, een jaar eerder. Het verhaal wordt echter interessant als blijkt dat Ig haar helemaal niet heeft vermoord; hij is misschien een beetje een doetje, maar verder is Ig uitermate sympathiek. Met zijn nieuw verkregen duivelse kwaliteiten probeert Ig de waarheid over Merrin’s moord te achterhalen.

Hoorns is goed geschreven met veel aandacht voor karakterontwikkeling. De personages en het verhaal krijgen vooral vorm door middel van flashbacks waarin de personages vanaf hun tienerjaren worden gevolgd. Hoewel Ig Perrish het hoofdpersoon van Hoorns is, spelen zijn vriendin Merrin Williams, zijn broer Terry Perrish, zijn vriend Lee Tourneau en zijn scharrel Glenna Nicholson ook een belangrijke rol in het verhaal. Nu ik weet dat Hill de zoon is van Stephen King, kan ik trouwens niet nalaten mij af te vragen in hoeverre het verhaal autobiografische elementen bevat. Ig Perrish heeft namelijk net zoals Hill een beroemde vader, een gegeven dat geen onbelangrijke rol speelt in het boek.

Hoewel ik het boek over het algemeen met veel plezier heb gelezen, waren er een aantal zaken die ik wat minder vond. Ten eerste is het erg onduidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt, de flashbacks lijken zich af te spelen in de jaren ’80, maar het heden lijkt ook echt het heden, wat niet strookt met Ig’s leeftijd (26) en dat stoort bij het lezen. Ook zit er een soort subplot in het verhaal, ik noem het maar even de boomhut, wat niet helemaal goed in de rest van het verhaal past. Er wordt regelmatig naar dit subplot gerefereerd, maar het roept meer vragen op dan dat er vragen worden beantwoord.

Hoorns van Joe Hill is inmiddels als paperback verkrijgbaar.