Recensie: Isabelle (Ben Sombogaart, 2011)

Een van de mooiste Nederlandse actrices, Isabelle, wordt tijdens haar vakantie in de Ardennen ontvoerd door de lelijkste barvrouw van België, Jeanne, uit wraak op de ongelijke verdeling van schoonheid in de wereld. Jeanne heeft nog een hobby, het schilderen van verval in drie stadia. Isabelle is haar nieuwe project en ze zal haar hiervoor laten verhongeren tot in het extreme. Terwijl Isabelle maandenlang naakt portretteert voor Jeanne, valt ze stevig af en krijgt de graatmagere langzaam last van het Stockholmsyndroom.

Isabelle, naar het gelijknamige boek van Tessa van der Loo, is helaas niet zo hard als psychologische thriller en van exploitatie is eigenlijk helemaal geen sprake. De sterrenstatus van de schoonheid is in de film eerder Amerikaans dan Nederlands, maar maakt voor het verhaal nog weinig uit. De ongeloofwaardigheid wordt pas ernstig als Isabelle zich zonder verzet laat ontvoeren. Het lijkt haast wel alsof ze opgelucht is dat ze wordt opgesloten in een kelder, van wanhoop is bijna geen sprake. Vluchtpogingen worden eigenlijk niet ondernomen en daardoor hoeft de ontvoerdster ook geen geweld te gebruiken om haar macht te tonen. Beide rollen vallen daardoor eigenlijk in het niet.

Halina Reijn heeft zeker een topprestatie geleverd door gigantisch af te vallen voor haar rol. Maar in haar karakter Isabelle krijgt de actrive weinig speelruimte. De Belgische Tineke Caels als de lelijke Jeanne heeft wat dat betreft meer speelruimte en die benut ze volledig. Ik ben bang dat regisseur Ben Sombogaart en scenarist Marieke van der Pol zich te veel aan het boek hebben gehouden, waarin de strijdt zich vooral in het hoofd van Isabelle afspeelt en uit zich nu eerder in een dramafilm zonder al te veel lef, er had meer in gezeten.

Isabelle bevat functioneel naakt, maar was beter geweest met functioneel geweld. Isabelle gaat vandaag in première op het Nederlands Filmfestival.

[yasr_overall_rating size="large"]