Recensie: Meeting Evil (Chris Fisher, 2012)

Okee, laten we meteen maar met de deur in huis vallen. Meeting Evil is in potentie interessant. Maar er had – zeker gezien de acteurs – zo veel meer in gezeten, dat voor de meeste kijkers een kijkbeurt toch wel ietwat teleurstellend zal zijn.

In de film zien we hoe mysterieuze vreemdeling Richie (Samuel L. Jackson) op een dag om hulp vraagt bij makelaar John Felton (Luke Wilson), die net is ontslagen is, een ijskoud huwelijk met vrouw Joanie (Leslie Bibb) heeft, wiens schulden zo hoog zijn dat hij zijn huis kwijt gaat raken… En hij is nog jarig ook. Richie wil een duwtje. Zijn auto doet het namelijk niet meer en moet weer op gang worden gebracht. John helpt Richie weer op weg en wordt vervolgens deelgenoot van een moorddadige rit door de stad, waarbij gewone mensen bij bosjes sneuvelen als Richie iets niet zint en zijn motieven niet helemaal menselijk lijken. En natuurlijk komt hij vervolgens nooit meer van die inslechte snoodaard af…

Wat Richie doet is John een spiegel voorhouden en het lijkt er op dat regisseur/scriptschrijver Chris Fisher op die manier eigenlijk zijn kijkers de spiegel wil voorhouden door de horror die het dagelijks leven is uit te vergroten en de vraag te stellen wat je zou doen in bepaalde situaties en waarom niets doen wellicht net zo erg, of erger is. Nu heeft ondergetekende het boek van Thomas Berger waarop de film is gebaseerd niet gelezen. Dus geen idee of het boek die vergelijkingen realistischer maakt. Maar ben je als ‘normale man’ echt en slechterik als je lomp gedrag van winkelpersoneel tolereert en dus in stand houdt? Natuurlijk wil je wel eens iemand uitschelden, maar dat doe je niet. Dat heet beschaving. Om zo iemand dan meteen om te leggen omdat dit ‘een pure reactie is’. Tsja… Samuel L. Jackson heeft natuurlijk wel de gave om het mooi te brengen en zijn vurig gebrachte dialogen redden de film, terwijl Luke Wilson er als een niet heel sympathieke zoutzak naast bungelt.

En dat is nu precies het punt waar Meeting Evil mank gaat. Aan de ene kant moet John ‘Jan met de pet’ voorstellen, zo’n man waarin iedere kijker zichzelf herkent. Maar tegelijk hamert Richie er steeds maar weer op dat als je liegt op je werk, liegt in je relatie en je zonder compassie voor anderen en het omweg negeren leed in de wereld je net zo slecht bent als hijzelf, die gewoonweg mensen omlegt. Die vergelijking gaat natuurlijk gewoon niet op. Want natuurlijk zijn beide zaken slecht, maar je hebt gradaties in slechtheid. Maar daarnaast zorgt het er ook voor dat de ‘Jan met de pet’ die John moet voorstellen zo ver van de kijker af komt te staan dat het je eigenlijk geen hol meer interesseert wat er met hem of zijn familie gebeurt.

http://www.youtube.com/watch?v=9qXCG5HDzOg

Als gezegd, het is Jackson die de film redt en ‘m binnen de grenzen van ‘voldoende’ houdt. Maar eigenlijk had hij zijn neus op moeten halen voor deze niet heel goed uitgewerkte (horror)thriller. De spannendste momenten zitten in de onvoorspelbaarheid van juist zijn karakter en in juist zijn acteerprestaties. Tegelijk, het is maar een korte film en wie even een kleine anderhalf uur verstand op nul wil zetten, zal zich er waarschijnlijk ook prima mee vermaken. Het is gewoon jammer dat de film ambities uitspreekt (of tenminste dat lijkt te doen) die niet worden waargemaakt. Denk die ambities weg en je houdt een aardige B-film over. De dvd bevat naast de film verder geen extra’s en ligt nu in de winkels.

[yasr_overall_rating null size="--"]