Meestal belooft het niet veel goeds, als een film plotseling geen bioscooprelease meer krijgt in Nederland. Er is natuurlijk altijd een kans dat een genre film bij het grote publiek niet aanslaat, maar toch een goede film kan zijn. De film My Soul To Take van Wes Craven verscheen inderdaad niet in de bioscoop, maar deze genrefilm zal ook niet bij de liefhebbers aanslaan. Vorige maand verscheen hij plotseling op BD/DVD, wat wij compleet gemist hadden.
Op de dag dat de Riverton Ripper spoorloos verdwijnt, worden er zeven kinderen geboren. En vandaag worden ze allemaal 16. Maar hun verjaardag wordt ook hun sterfdag. Is de psychopaat gereïncarneerd als één van de zeven tieners, of bleek hij toch nog in leven nadat hij voor dood was achtergelaten? Slechts één van de tieners weet het antwoord.
Wes Craven was bij het schrijven van My Soul To Take duidelijk zijn inspiratie kwijt, de legendarische regisseur van A Nightmare on Elm Street en Scream lijkt vooral van zijn eigen films te lenen, originaliteit lijkt compleet te ontbreken. Daarvoor krijgt de film dan ook geen punten, net als voor het acteerwerk trouwens. De clichépersonage komen niet tot hun recht door de cast die waarschijnlijk nog geen acteeropleiding hebben gezien.
Waarom moet je de film dan nog wel kijken? Voor het eerste en laatste kwartier, daar zit nog de echte Craven in verwerkt, het verhaal is daar duidelijk en overtuigend, het slechte acteerwerk valt er niet zo op. Helaas redt dit de film niet, My Soul To Take is mislukt.
Het testpubliek keurde de originele ontknoping af, Wes Craven heeft toen besloten om het plot aan te passen en het begin en einde opnieuw te filmen. En hoewel het begin en het einde eigenlijk al de beste twee stukken van de film zijn, vind ik dat een slechte keus, want de alternatieve (originele) stukken staan op de DVD en die zijn wél weer origineel.
My Soul To Take is te koop op BD/DVD en bevat flink wat extra’s: alternatief begin/einde, deleted/verlengde scènes en filmcommentaar van regisseur Wes Craven en van de acteurs Max Thieriot, John Magaro en Emily Meade.
Deze laat ik mooi voor wat het is, nog nergens iets positiefs gehoord of gelezen.
Kun je inderdaad met een gerust hart overslaan. Zit een enkele ‘geinige’ scène in, maar is verder onopmerkelijk.
Jammer.