Recensie: Piep zei de muis (M.J. Arlidge)

Ook de titel van het tweede boek in de serie over inspecteur Helen Grace is gebaseerd op een kinderversje. ‘Vader is niet thuis, Piep zei de muis in het voorhuis’. Hoe onschuldig de titel ook klinkt, de inhoud van het boek is alles behalve dat. Na de schokkende gebeurtenissen uit voorganger ‘Iene Miene Mutte’ hebben Helen Grace en haar collega’s amper tijd om te herstellen of er dient zich alweer een tweede moordenaar aan.

‘In een leegstaand huis wordt een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis? De media hebben het over de omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda's. Helen ziet de woede die uit de moorden spreekt. Wat ze niet voorziet is hoe labiel de dader is - of wat haar tijdens het werk aan deze zaak allemaal nog te wachten staat.’

‘Piep zei de muis’ is een logisch vervolg op het voorgaande deel, maar kan ook afzonderlijk gelezen worden. In dit boek duikt M.J. Arlidge dieper in het leven van Helen Grace. Ze worstelt met zichzelf en de beslissingen die ze in het voorgaande deel heeft moeten maken. En alsof dat nog niet genoeg is lijkt ook haar omgeving haar tegen te werken. Zo heeft Helen het al snel aan de stok met de nieuwe hoofdinspecteur Ceri Brooks, die niets van haar onconventionele werkwijze moet hebben. Daarbij lijkt de koppige journalist Emilia Garanita maar al te graag in Helens verleden te duiken in ruil voor een mooi verhaal. Helen blijft hierin een krachtig en intrigerend personage en lijkt hierbij meer en meer menselijk over te komen. De auteur heeft hierbij haar haat-liefdeverhouding met collega Charlie Brooks, die de vorige moordenaar maar net overleefde, erg mooi en overtuigend omschreven. Charlie gaat na de heftige gebeurtenissen weer aan het werk, maar Helen is het hier absoluut niet mee eens.

Ook in dit vervolgdeel is de spanning goed opgebouwd en Arlidge schuwt hierin de lugubere details van de moorden niet. De spanning wordt natuurlijk veroorzaakt door de zoektocht naar de moordenaar. Maar ook de gebeurtenissen in het leven van Helen en de strijd die ze moet leveren met haar omgevingen, zorgen ervoor dat je het boek niet weg kan leggen. Alhoewel het boek in de boekhandels het plakkaat ‘literaire thriller’ opgeplakt krijgt, maken de afschuwelijke moorden en de kleurrijke details het een horrorverhaal. De omslag is hierbij passend bij de inhoud en door de korte hoofdstukken met een prettige letter, leest het boek gemakkelijk weg.

Arlidge bouwt zijn serie zo op dat je steeds kleine brokjes informatie krijgt over de verschillende personages, naarmate de boekenreeks vordert. In ‘Piep zei de muis’ leren we bijvoorbeeld Charlie, Emilia en zelfs Jake beter kennen. Ook de relaties onderling zijn boeiend om te volgen, bijvoorbeeld de manier waarop de personages nader tot elkaar komen of zich juist meer en meer van elkaar verwijderen. Ook de moorden op vaders met een dubbele agenda en de motivatie van de moordenaar hierin is iets om over na te denken. Arlidge benadrukt hier ook de menselijke eigenschappen van de dader, alhoewel dit nog meer uitgediept had kunnen worden. Het einde van het boek is logisch en opent mogelijkheden voor het vervolgdeel.

Concluderend is ‘Piep zei de muis’ een spannend vervolg wat qua verhaallijn goed aansluit op ‘Iene Miene Mutte’. Het boek zit boordevol gruwelijke details en de lezer leert hierbij de verschillende personages steeds beter kennen. De verhaallijnen intrigeren en zetten tot nadenken en het slot opent mogelijkheden voor nieuwe verhaallijnen.

‘Piep zei de muis’ is geschreven door A.J. Arlidge en het tweede deel in de serie over Helen Grace. De boekenreeks wordt gepubliceerd door uitgeverij Boekerij. Momenteel is ‘Piep zei de muis’ voor een leuk prijsje te koop bij de betere Nederlandstalige boekhandel.

[yasr_overall_rating size="--" postid="54728"]