Recensie: Byzantium (Neil Jordan, 2012)

Het mag duidelijk zijn, vampiers zijn belachelijk populair. Nu heeft het dit tot de verbeelding sprekende mythische wezen nooit echt aan aandacht ontbroken, maar de afgelopen jaren lijkt het alleen maar meer te zijn geworden. Misschien komt het omdat het imago van de vampier is veranderd; dacht men bij vampiers vroeger aan Max Schrek, Bela Lugosi, of Christopher Lee, tegenwoordig ziet men vooral hunks als Robbert Pattison, Alexander Skarsgard en Stephen Moyer voor zich. Dankzij franchises als Blade en Underworld, is het vampirisme echter allang niet meer voorbehouden aan blanke mannen, ras en geslacht doen er allemaal niet meer toe, zo ook in Byzantium, waarin twee vampierdames de hoofdrol spelen.

Byzantium is de nieuwste film van Neil Jordan, de regisseur die ons in 1994 Interview With The Vampire bracht. Had Interview With The Vampire nog een budget van zo'n 60 miljoen dollar, Byzantium moest het doen met 8 miljoen pond. Desalniettemin koos Jordan er bewust voor een onafhankelijke film te maken, zonder de bemoeienissen van een grote filmstudio. Tijdens de masterclass die Jordan gedurende het Imagine Film Festival gaf, vertelde hij dat hij waarschijnlijk een veel betere locatie had kunnen vinden als hij concessies gedaan had, maar hij wilde die concessies niet doen. In plaats van een actrice als Megan Fox koos Jordan Gemma Arterton om de hoofdrol te spelen. Arterton zet inderdaad een sterke rol neer, maar moet het helaas doen met een film die weinig om het lijf heeft.

In Byzantium volgen we vampier Clara (Arterton) en haar dochter Eleanor (Saoirse Ronan). De twee vrouwen zijn voortdurend op de vlucht, iets wat Eleanor maar moeilijk trekt. Eleanor wil een gewoon leven leiden, verhalen schrijven en misschien eens verliefd worden, maar haar ordinaire vampiermoeder maakt dat onmogelijk. Elke keer als ze een beetje gesettled zijn moeten ze hun biezen weer pakken; alleen dankzij het gehoereer van Clara weten ze het hoofd boven water te houden. Eleanor kan haar levensgeschiedenis niet langer meer voor zich houden en klapt uit de school, met alle gevolgen vandien. Langzaam maar zeker wordt duidelijk hoe Clara en Eleanor vampiers zijn geworden en wie hun achtervolgt.

Hoewel Byzantium zeker een vampierfilm is die clichés laat liggen, is het geen boeiend kijkfestijn. Het is onvoorstelbaar dat deze film van dezelfde hand is als The Crying Game en Breakfast On Pluto. Het verhaal (dat oorspronkelijk door script writer Moira Buffini voor het toneel werd geschreven) is traag, heeft weinig actie en de personages komen niet echt uit de verf. Arteron (Clash of the Titans, Hansel & Gretel Witch Hunters) is een goede actrice en speelt een personage waar nog wel wat mee te doen is, maar Ronan (The Lovely Bones, The Host), die normaliter ijzersterk is, krijgt niet de kans zich in deze film te ontplooien. Ook de rest van de cast draagt weinig bij, al is Jonny Lee Miller nooit echt een teleurstelling, en kon ik Daniel Mays wel waarderen.

Ook wat betreft special effects hoef je van Byzantium niet veel te verwachten. Nu hoeft dat helemaal niet noodzakelijk te zijn voor een horrorfilm, maar in dit geval zouden een aantal vette effecten een aangename afwisseling zijn geweest. De druilerige badplaats die grotendeels het toneel vormt van de film draagt ten slotte ook niet veel bij aan het kijkplezier.

Hoop je met Byzantium een film te zien zoals Interview With The Vampire dan kom je bedrogen uit. Ook als je een snelle actiefilm verwacht dan kun je beter verder kijken. Ben je echter benieuwd naar een onconventionele, mistroostige vampierfilm dan zit je met Byzantium goed.

Film: Byzantium (2012)
Regie: Neil Jordan

Waardering: 2/5 sterren
Bloody Mary proefnotitie:
"Wat een slappe hap."

Byzantium draait vanaf 11 juli in de bioscoop.