Recensie: Chained (Jennifer Chambers Lynch, 2012)

Na een bezoekje aan de bioscoop besluiten Sarah en haar negenjarige zoon een Taxi naar huis te nemen. Al snel komen ze erachter dat Taxichauffeur Bob (Vincent D’Onofrio) niet te vertrouwen is. In plaats van naar huis brengt hij ze naar een afgelegen plaats waar zijn eigen huis staat. Moeder Sarah wordt op een grove manier uit de Taxi getrokken en verdwijnt daarna uit beeld. Bob besluit de jongen niet om te brengen maar te houden als zijn slaaf, die hij omdoopt tot ‘Rabbit’. De jonge Rabbit moet toezien hoe Bob avond achter avond jonge vrouwen meesleurt uit zijn Taxi en daarna op gruwelijke wijze mishandelt en vermoord. Hij kan niets anders doen dan het bloed opdwijlen. De jaren verstrijken en na tien jaar besluit Bob dat het tijd is om het stokje over te dragen aan Rabbit, die hij inmiddels een beetje ziet als zijn zoon. Uiteraard ziet Rabbit dit helemaal niet zitten maar dit zou wel de weg naar vrijheid kunnen betekenen. Het is alleen de vraag of Rabbit na al die jaren die vrijheid en Bob wel aankan.

Chained begint heel spannend. De openingsscène waarin Rabbit en zijn moeder worden ontvoerd en Sarah uit de auto wordt getrokken geeft je kippenvel. Je weet als kijker namelijk wel een beetje wat er gaat gebeuren en dat is vreselijk vooruitzicht. Bob blijft inmiddels vrolijk door slachten en na tien jaar zit Rabbit nog steeds als slaaf bij Bob. Vanaf dat moment kakt de film een beetje in en wordt het ook een beetje frustrerend.

In de ogen van de kijker krijgt Rabbit genoeg mogelijkheden om aan Bob te ontsnappen of hem in ieder geval wat aan te doen. De jongen is wel met een dikke ketting geketend in huis maar hij kan verder overal bij. Hij kan het hele huis door, heeft toegang tot schoonmaakmiddelen enzovoorts. Nu kun je, je als kijker natuurlijk moeilijk voorstellen hoe het moet zijn om te worden ontvoerd en dat op zo’n jonge leeftijd. Wie weet heeft Rabbit in die tien jaar wel een soort Stockholm syndroom ontwikkeld (waarin de ontvoerde begrip gaat kweken voor het gedrag van zijn ontvoerder). Het is mogelijk maar het blijft frustrerend om te zien hoe Bob alle macht behoudt.

Daarnaast zijn sommige dialogen tussen de twee erg lang, wat de spanning uit de film haalt. Bob brabbelt soms dingen waarvan je denkt ‘wat heeft dit voor toegevoegde waarde aan deze film?’ Dat is jammer.

Goed aan deze film zijn de acteerprestaties. Van Vincent D’Onofrio verwacht je dat eigenlijk ook wel. We kennen hem natuurlijk al als Psycho uit The Cell, waarin hij naast Jennifer Lopez speelde, maar ook als detective Robert Goren uit Law and Order.  De volwassen versie van Rabbit wordt gespeeld door Eamon Farren, die met zijn aparte uiterlijk (lijkbleek en dun) ook best een vampier in Twilight had kunnen vertolken. Maar de acteur die de jonge Rabbit speelt, Evan Bird, verdient eigenlijk de meeste credits. Al was het alleen maar voor die emotionele openingsscène waarin hij zijn moeder verliest.

Liefhebbers van horror komen redelijk aan hun trekken. Bloed vloeit, maar je krijgt nooit details te zien. Het is allemaal heel subtiel gedaan wat het eigenlijk juist spannender maakt. Je hoort vrouwen gillen vanachter gesloten deuren, maar je krijgt nooit te zien wat er precies gebeurd. Je mag dat zelf gaan bedenken.

http://www.youtube.com/watch?v=Uney3BbKyjU

Chained is een spannende film die halverwege ietsjes afzwakt. Acteerprestaties zijn goed, special effects (voor zover mogelijk aanwezig) zijn ook goed en de algehele sfeer ook. Alleen jammer dat de film af en toe weg dwaalt in vage dialogen. Er had wel iets meer actie in gemogen. Chained werd vertoond op het Imagine Film Festival in Amsterdam, over een normale Nederlandse uitgave is op dit moment nog niets bekend.

[yasr_overall_rating size="--" postid="28199"]