De recensies van Het Bombardement waren niet mals. De film over het bombardement op Rotterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog, met in de hoofdrol volkszanger Jan Smit, kreeg vernietigende kritieken. Toch gingen vele mensen de film kijken in de bioscoop, maar haalde bij lange na niet de gewenste 1 miljoen bezoekers. Regisseur Ate de Jong ging door een diep dal en dacht zelfs even aan zelfmoord. Al snel kwamen er partijen uit Groot Brittannië met een verhaal en wilde hem als regisseur. Het verhaal heeft de lange titel: Deadly Virtues: Love, Honour, Obay. Is het Ate de Jong dit keer wel gelukt een film te maken die de critici wel rustig weet te houden?
Tom en Allison worden tijdens een hevige sekspartij overvallen in hun eigen huis door een mysterieuze indringer. Tom wordt vastgebonden in de badkamer en de indringer heeft hele andere plannen met Allison. Hoewel Alison niet vrij is om te gaan en staan waar zij wilt probeert de indringer haar steeds meer op haar gemak te stellen. Hij doet alsof de twee samen zijn als stel en Alison moet haar rol daarbij vervullen als de vrouwelijke wederhelft. De indringer probeert Alison steeds meer in te pakken en zij begint ergens een zwak voor hem te krijgen en dat gaat niet zonder gevolgen…
Dat Ate de Jong een film over een home invasion maakt is een verfrissende wending in het oeuvre van de regisseur. Hij heeft in het verleden wel degelijk leuke films weten te maken, waaronder zoals Drop Dead Fred en Highway to Hell. Ook is het thema erg actueel, we worden via de media steeds meer geconfronteerd met lieden die huizen gewelddadig binnendringen om daarbij kostbare voorwerpen buit te maken.
De indringer in Deadly Virtues: Love, Honour, Obay is echter niet uit op de waardevolle bezittingen van Tom en Alison, hij is een echte psychopaat die het leven van de twee probeert binnen te dringen. Probeert inderdaad, want in tegenstelling tot wat de film ons wil doen voorkomen, krijgt de indringer geen grip op zijn twee gijzelaars. Hij is ook veels te gewelddadig om überhaupt een beetje menselijk over te komen. Daar hebben wij gelijk de grootste zwakte van de film te pakken. Ate de Jong wilt ons doen voorkomen alsof Alison daadwerkelijk valt voor deze vreemde man. Tom is namelijk niet het zonnetje in huis en de seksscène die wij aan het begin zien is een treurig moetje om vooral de lusten van Tom te laten botvieren. Daarnaast komen wij er achter dat Tom en Alison niet heel lang geleden een kindje hebben verloren en dat daarna de twee nooit meer hetzelfde is geworden.Er komt ook nog een buitenechtelijke relatie tussen Tom en de beste vriendin van Allison bij kijken, om nog meer aan te geven wat voor een lul die Tom wel niet is.
Waarom er voor wordt gekozen om AL die dingen bij elkaar te laten komen in één weekend is een beetje teveel van het goede. De kijker heeft al door in het begin dat de relatie niet je van het is. Waarom dan nog een uitgebreide uitleg met situaties die ergens weliswaar geloofwaardig zouden kunnen zijn, maar hier in de film niet op hun plek vallen. De indringer is zo gewelddadig en vernedert beide zo erg dat hij voor de kijker alle menselijkheid verliest. Laat staan dat Alison ook maar een beetje de kans krijgt om enig sympathie voor hem op te kunnen brengen, er gebeurt simpelweg in weinig tijd teveel. Het valt te prijzen die gewelddadigheid. Je krijgt toch een beetje het gevoel dat je naar een Nederlands/Engelse martelfilm loopt te kijken. Maar die gewelddadigheid zit hier wel de geloofwaardigheid sterk in de weg.
Er zijn twee grote plus punten in de film. Een daarvan is Megan Maczkes die Alison speelt. Zij is verreweg de beste van de drie aanwezig acteurs en speelt overtuigend een slachtoffer en lijkt de kwellingen en vernederingen bijna daadwerkelijk te moeten doorstaan. Met haar kan je, tot drie kwart van de film, meeleven en je hoopt dat juist zij aan het eind het er goed van zal afbrengen.
Tweede positieve punt is het geweld. Of hoe deze in beeld wordt gebracht. De gewelddadigheden zijn misschien van een veel mindere soort dan van een gemiddelde martelfilm (zoals Hostel) maar wordt zo in beeld gebracht dat je de rillingen over de lijf lopen. O p een gegeven moment kun je het geschreeuw ook niet meer aanhoren. Die scenes doen misschien nog het meest denken aan Italiaanse exploitation-films uit de jaren zeventig. Helaas zit hier ook weer een maar aan vast. Verreweg de meeste gewelddadigheden bevinden zich in het eerste gedeelte van de film. De fan van dit soort ‘zieke’ beelden moet het 2/3 van de film zonder doen. Wanneer er weer enig geweld aan het einde van de film valt te bespeuren is deze vele male minder dan waar wij de eerste 30 minuten op werden getrakteerd en tevens ongeloofwaardig.
Deadly Virtues: Love, Honour, Obay wilt eigenlijk veel te veel. De ommekeer in het denken van Alison is niet voelbaar bij de kijker. De tijd dat de indringer heeft is daarvoor te kort. Wanneer deze dan toch plaats vind is deze niet geloofwaardig. Aan het begin krijgen we enkele hele nare martelingen en vernederingen te zien maar zijn na 30 minuten volledig verdwenen in dan plaats te maken voor drama. Het psychologische spel van de indringer had juist het interessantste onderdeel van de film moeten zijn maar komt gewoon niet van de grond. Echt zonde.
Al met al kan worden geconcludeerd dat het Ate de Jong niet is gelukt om een goede film af te leveren. De film veel meer kunnen zijn dan dat het nu is geworden en dat is bijzonder jammer. De kijker wordt soms gewoon niet serieus genomen door bepaalde dingen expliciet voor de camera te houden. Daarnaast wordt er weer teveel bij gehaald waardoor de situatie onoverzichtelijk en, met name, ongeloofwaardig wordt.
Tijdens de première op Imagine merkte ik op dat er diverse mensen vertrokken na de eerste 30 minuten. Dat zal voornamelijk te maken hebben met het expliciete geweld. Wanneer ken de film had uitgekeken had ken kunnen zien dat de film meer was dan vingers afknippen en tanden uittrekken. Beter werd de film helaas niet.